ONTHEEMDING EN HEEMTUINEN.

Toen ik uit Valkenswaard vertrok -eerst naar Amerika, toen naar Eindhoven, daarna Utrecht en nu Amsterdam- wist ik diep van binnen dat ik niet terug zou keren naar mijn geboortedorp. De beweging die ik heb gemaakt is van kleiner (dorp) naar groter (stad). Dat weggaan van mijn geboortegrond ging niet zonder slag of stoot. Ik was en ben ontzettend gehecht aan Oost Brabant.Door mijn opleiding had ik echter ook geproefd van iets anders. Een wereld die achter een verre horizon schuilging, maar veelbelovend leek. Ik wilde die wereld verkennen en de stad was " the place to be".
De prijs die ik ervoor betaalde was het achterlaten van mijn huis, mijn heem,mijn wortels. Die ontheemding heb ik mijn hele leven gevoeld en met me meegedragen.
Diep in mijn hart wilde ik leven zoals Nol de Rooy leefde op Gineve en Peer Peels de Kets in de Hazestraat. Een leven van klungelen, buurten en vaste rituelen: leven op het ritme van de dag, de week, de seizoenen en het jaar. Heel conserverend en conservatief in de goede betekenis van het woord.
Maar ook een leven waar voor nieuwsgierigheid voor een onderzoekende geest weinig ruimte was. De sociale verbanden waren dwingend en knellend.
Na mijn dertigste merkte ik dat ik een mars door de instituties had gemaakt.
Catherine en Pita zaten op het SOP; een ouderparticipatiecreche. Op een avond van de ouders stelde eenieder zich voor met wat achtergorndinformatie. Tijdens het voortschrijden van het rondje merkte ik dat vrijwel alle ouders uit een hoge maatschappelijke klassen afkomstig waren. Marian en ik zaten daartussen en vielen als arbeiderskinderen niet uit de toon. In een generatie hadden we een mars door de maatschappelijke klassen gemaakt.
Ik realiseerde me dat ik me dan wel geaccepteerd voelde, maar dat ik me er niet thuis voelde. En als ik in Valkenswaard was voelde ik me ook geaccepteerd en niet thuis. Kortom overal ontheemd en eenzaam.(Wordt vervolgd)