De botscan van vrijdag 21 april leverde een flinke tumor onder in mijn rug op. En geen in mijn rechterheup. Volgens de radiotherapeut was dat waarschijnlijk uitstralende pijn vanuit mijn rug. Woensdagachtend 26 april ben ik bestraald op mijn rug. 's Avonds had ik er heel veel last van. Een onbestemde pijn in mijn buik. Sinds die tijd wisselt het af: vooral een soort zenuwpijn in mijn rechterheup en been, af en toe mijn onderrug en een onwillige linkerheup. Kortom, ik klungel wat af.

Gister ben ik met de trein naar Culemborg geweest en Rutger heeft me met de auto teruggebracht. Ik heb in de wijk Lanxmeer gewandeld, op de stadsboerderij verpoost en de hoofdmoot: ik was onderwerp van gesprek in een groep mensen bijeengebracht door Marien Faasse. Hun gemeenschappelijke achtergrond was de anthroposofie en het zoeken naar nieuwe manieren om met de werkelijkheid om te gaan en dan met name de niet zichtbare, niet materiele werkelijkheid.
Een ziekteproces en met name kanker zou je als zo'n uitdaging op kunnen vatten.
Ik weet nog niet of ik er meer over ga schrijven.

Rutger had voor mij een bamboe en een banaan meegebracht van kwekerij "Kimmei" in Valkenswaard, vlakbij waar mijn moeder woont en waar ik op de lagere school gezeten heb.

Het voeren van de vogels in de tuin achter het huis begint vruchten af te werpen. We hebben inmiddels dagelijks een grote bonte specht op bezoek, diverse putters en groenlingen en verder het hele meer gangbare arsenaal aan kauwen, mussen, mezen, ne marhanne, houtduiven, Turkse tortels, spreuwen, merels om maar wat te noemen.

Morgen heb ik een dag op de werkwerf te Culemborg. Speciaal geregeld voor mij door Marien Faasse over mijn ziek zijn.

Op het afscheid van de Bikkershof kreeg ik een boek aangeboden."Het geluk van de tuin" heette het. Ik had al een recent exemplaar en ook een oudere,originele versie.
Ruilen dus, want ik wilde wel graag een boek. Marian heeft het geruild tegen "Last child in the woods"van Richard Louv.Met als ondertitel "Saving children from nature-deficit disorder".
Het is een Amerikaans boek en ik vind het een bijzonder boek. Het citeert ongelooflijk veel ander onderzoek. Dat vind ik niet zo sterk omdat het niet altijd de kern van het verhaal ondersteunt.
De kern van het verhaal is echter ijzersterk: door de opkomst van televisie en computers is de vanzelfsprekenheid dat kinderen buiten spelen afgenomen. Daardoor komen ze minder in contact met de natuur. En door die afstand krijgt de natuur c.q. het buiten spelen ook iets onbekends. En onbekend maakt onbemind.
De meest simpele existentiele ervaringen gaan aan de neuzen van onze jeugd voorbij.
Zoals op je blote voeten door het gras lopen, de geur van een bos na een regenbui, de angst voor het donker, op je rug naar de wolken of de sterren kijken, spelen met zand en water, verhoudingen krijgen met lieveheersbeestjes en al die andere dieren,
en ga zo maar door.

Wat ontbreekt in het boek is de relatie met ons eten: welk kind wil nog voedsel waarvan ze weten dat het in of op de grond gegroeid is? Ze willen vlees waarvan niet zichtbaar is dat het ooit een levend dier was en welk heeft wel eens een dier geslacht of zien slachten? Voedsel moet bij voorkeur geen eigen smaak hebben, maar bekend smaken en dan vooral naar suikers en scherpe specerijen.
Steeds minder mensen weten hoe groente en fruit groeit. Supermarkten bieden steeds meer kant en klaar maaltijden en half bereide ingredienten aan.

Terug naar Louv.Wat heel sterk is in zijn boek is de aandacht voor de negatieve aspecten van het minder buiten zijn van kinderen. Minder sociale contacten, ADD (Attention Deficit Disorder oftewel moeilijk je aandacht ergens bij kunnen houden), depressiviteit en onregelmatig eten (veel grazen en vrijwel geen groente en fruit en een overmaat aan suikers, die dan weer een risico voor diabetes in kunnen houden)wat kan leiden tot ondervoeding of overgewicht.

Wat hij schrijft over mogelijke oplossingsrichtingen kom ik nog terug.

Ik heb het zo druk met ziek zijn dat ik even niet geschreven heb. Kwam ook door andere oorzaken o.a. haddden we in het kader van een uitwisseling een week lang een Israelische jongen op bezoek.
Verder is het spitsuur op mijn/onze volkstuin. De hele natuur is verlaat door het verhoudingsgewijs koudere voorjaarsweer. Maar voor een flink aantal planten (aardappelen, uien, tuinbonen en peulen) maakt dat niet uit. Voor andere planten wel, want die kiemen en groeien alleen bij warmere omstandigheden. We kunnen die echter even in de kas parkeren.
Mijn gezondheid holt achteruit. Ik heb vooral last van mijn heupen en mijn rug. Verder veel jeuk. Mijn linkerheup is bestraald in het kader van pijnbestrijding, maar daar heb ik nog steeds last van. Minder pijn maar meer verlies aan kracht. Ik hinkel een beetje. Waarschijnlijk krijg ik daardoor meer last van mijn rechterheup, maar ook zonder dat is die pijnlijk. Mijn rug gaat met periodes goed en slecht.
Vrijdag heb ik een nieuwe botscan laten maken om te beoordelen of mijn rug en rechterheup bestraald kunnen worden. Als dat evenveel trammelant oplevert als de naijlende effecten van de bestraling van mijn linkerheup, dan houd ik mijn hart vast.

Catherine, tevreden over het snoeien der haren. Het voorjaar noodde mij richting kapper.
De tuin ontwaakt weer op de andere foto en het kachelhout voor de volgende winter dient gezaagd en opgeborgen zodat het kan drogen.

Ik had het de afgelopen dagen even gehad met mijn gezondheid. En daaruit voortvloeiend de aandacht voor het schrijven in het weblog.
Ik ben afgelopen donderdag bestraald op mijn linkerheup als pijnbestrijding. Dat voelt goed, maar nu heb ik veel last van mijn rechterheup en onderin mijn rug. Noodgedwongen weer aan de pijnstillers.
Dinsdag afspraak met neuroloog om te kijken of er iets vanuit zijn discipline te zeggen valt over mijn aftakelende gezondheid. Aansluitend een gesprek met de radiotherapeut over het eventueel bestralen van mijn rug. Dat is niet vanzelfsprekend omdat ik daar al 39 keer bestraald ben in een lage doses op mijn prostaat. Totaal 78 Gray's. Op mijn heup had ik in een keer een heel hoge doses.

Morgen -Goede Vrijdag- ga ik met Pita -ijs en weder dienende- naar mijn moeder in
Valkenswaard. Proberen om aardappels te poten.
Ik hoop dat SMarlies wat mooie meiden(namen) heeft uitgezocht.

  

  

Ik heb anti histamine gekregen tegen de jeuk. Daarop heb ik vannacht als een blok geslapen. Kon vanochtend bijna mijn bed niet uit.
Om kwart over negen moest ik naar de simulator voorafgaand aan de bestraling. Er worden dan velden op je heup en been getekend, die vervolgens bestraald gaan worden.Dat tekenen gebeurt met een rode viltstift.
Het bestralen gebeurt kort maar met een hoge doses. Dertig seconden voorzijde en even lang de achterkant. Je hoeft niet de te keren want de machine draait.
Ik heb een eigenwijs pikkie die steeds in de bestralingsvelden ging liggen. Na wat vermanende woorden mijnerzijds luisterde ie toch.
Tineke was naar de tandarts; tot mijn verrassing stapte ze om half tien het ziekenhuis binnen: ze had vrij genomen.
De pijn aan mijn bestraalde heup valt wel mee. Ik heb nu meer last van mijn andere heup en mijn rug.

Zeldzaam geprutst (let wel: voor mijn gevoel!) met mijn fysieke welbevinden. Vanochtend op bezoek bij de radiotherapeut in verband met mijn zere heup(en). Donderdagochtend word ik bestraald.
Vanmiddag op bezoek bij de uroloog voor controle en uitslagen van foto's en bloedonderzoek. Op de botscan en de foto's van mijn rug en heupen zijn de uitzaaiingen goed te zien als witte vlekken. Ik word er niet vrolijk van. Maar de heftige spanning waarin ik bij de laatste controlebezoeken in de dagen voorafgaand en nadien zat, die zijn minder. Blijkbaar maakt het bij mij uit of het een beetje slechter zal zijn of dat het slecht is.