Vanochtend telefoon van mijn uruloog dat de foto van mijn rechterheup niets verontrustend heeft opgeleverd. Maar verontrustend of niet, gammel blijft die heup.
Ik las een prachtige column van Eef Arnolds over harmonie; dat hem aan het hart ging dat het landschap zo veranderde. Met name had hij het gevoel dat de menselijke maat niet meer maatgevend voor de landschapsinrichting was. Dat lijkt me een understatement.
Sinds idee, ontwerp, aanleg en beheer van het landschap door heel verschillende (vak)mensen wordt gedaan, is er sprake van versnippering en egotripperij. De relaties, de samenhang, de zorg voor het kwetsbare in het landschap zijn zoek.
Niemand lijkt meer verantwoordelijkheid te (durven) nemen voor het geheel en de samenhang.
Wat kun je daar aan doen?
Laten zien hoe kwetsbaar zulke landschappen zijn, maar ook hoe waardevol. En zei iemand al niet in een ver verleden dat alles van waarde weerloos is?