Vandaag met Tineke naar "Tuinkunst" geweest op het volkstuincomplex "Ons Buiten". Heel bijzonder de combinatie van volkstuinen met huisjes en tentoongestelde kunst in tuinen en op kraampjes.
Iedere keer is het weer een vraag hoe veel en hoe ver ik kan na mijn heupbeenbreuk. Antwoord is kort: al heel wat maar nog niet veel.
Vrijdagavond was mijn moeder, zussen en Laurens op bezoek. Mijn moeder op der paasbest. Het is iedere keer weer leuk als ze er zijn. Veel spullen van eigenaar verwisseld: bloemen naar en van V'waard, boeken naar de Jarasingel over Brabant en mijn moeder had weer een heleboel afleveringen van "De Slechtvalk" uit de plaatselijke krant geknipt. Een verhaal over de valkeniers van Valkenswaard een paar honderd jaar geleden. Dat valkeniersschap met hun weispel heeft me altijd gefascineerd. Er is voor mij ook een relatie met het houden van bijen. In beide gevallen blijft het dier wild. Dat zie je ook goed bij de valken die uit het nest zijn gehaald en in gevangenschap zijn opgegroeid. In het weispel zijn ze duidelijk de mindere van de in het wild gevangen vogels.
Er is voor mij een enorm verschil met echte gedomesticeerde dieren bijv. honden en paarden. Alhoewel ik het goed africhten van deze huisdieren een knappe prestatie vind, is het toch heel anders dan bijen en roofvogels.
Achilles Cools die in Belgie een (wilde) kauwenkolonie bestudeerd zegt in omgekeerde zin hetzelfde. Een kauw tussen mensen opgegroeid (en die dus een menselijke 'imprint' heeft gekregen) kan nooit meer aarden en functioneren tussen zijn wilde soortgenoten.
De relatie mens-dier is sowieso een bijzondere. Ik heb dat goed gezien bij mijn vader die postduiven had. Met ogenschijnlijk groot gemak hield hij vele tientallen duiven uit elkaar terwijl zevoor mij allemaal hetzelfde waren. En zelfs in de lucht herkende hij ze. Aan hun eigen stijl van vliegen, denk ik. Maar als ik het hem vroeg hoe hij ze herkende zei hij verbaasd: "Dat zie je toch wel?" Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.