peterpeelsvandaag

Vandaag 28 november 2005 ben ik begonnen met mijn dagboek op het internet. Ik kwam op het idee door een stukje vn Wim de Bie in het magazine van de Volkskrant die refereerde aan zijn website "Bieslog". Ik moet er nog eens over denken hoe ik dit precies ga doen, maar vooralsnog lijkt het me heel leuk.

woensdag, maart 08, 2006

Het weggaan uit mijn geboortedorp heeft me veel gebracht. Deels waren die bezigheden ook in Brabant mogelijk geweest, zoals het tuinieren, het meubelmaken,het bijenhouden,het onderwijzen en het buurt activisme. Maar voor het filosofische gesprek, voor een school met (Jenaplan) onderwijsopvatting, het intellectuele, het politiek activistische, het culturele, het kunstzinnige en een ruim aanbod aan vaak zeer verschillende mensen is een stad een ideale plaats.Overwegingen om terug te gaan zijn er dan ook niet geweest.
Wel overwegingen om meer buiten te wonen. Maar met de Bikkershof achter de deur had ik mijn heemtuin, bosplantsoen, kruidentuin, dieren, moestuin, kas, compostplek en hoogstamboomgaard bij de hand. Kortom, de ideale combinatie van het platteland in de stad.
Ook het wonen in een stad, een wijk, een straat, een huis met een (langere) geschiedenis spreekt me ontzettend aan. In Valkenswaard leek (en lijkt?) het historisch besef gering. Het belang van het behouden en conserveren van je eigen historische en culturele wortels lijkt in zo'n dorp vrijwel afwezig. Ik betreur dat.
In steden als Amsterdam en Utrecht gaat op dit vlak ook veel mis. Er is echter zo veel aan historie wel behouden in deze steden. Dat doet me deugd.
Wat geldt voor de bebouwde omgeving geldt voor mij ook voor de flora en fauna.
Ik hecht enorm aan de beplanting die van oudsher in Nederland voor komt. Om meerdere redenen. Eerstens vind ik ze prachtig, maar dat geldt zeker ook voor planten van ver weg. Tweedens zijn ze aangepast aan ons klimaat en groeiomstandigheden. En op de derde plaats maken ze je bewust van het feit dat planten in samenhang groeien. De mateloze verbazing die dat laatste bij mij vaak heeft doen postvatten gun ik iedereen. Dat je aan planten kunt zien wat er in de bodem wel en niet aan mineralen aanwezig is, aan het ontbreken van meststoffen of juist een overschot daarvan, de relaties tussen planten: het levert een diep respect op voor alles wat leeft, voor alles wat groeit.
Vandaar mijn verknochtheid aan heemtuinen en heemplanten.
Vandaar mijn voortdurende appel op mensen om respectvol met al het levende op deze planeet om te gaan. Op de eerste plaats met jezelf, je medemensen, de flora en fauna
en al het andere op aarde.