Het blijft sukkelen met mijn been en mijn rechterheup. Het is net of ze slapen, maar wel op een pijnlijke manier. De pijnstilling is misschien niet optimaal, daar kunnen we morgen in het ziekenhuis voor terecht.
Op de korte termijn houd ik het allemaal wel vol, maar op de lange duur voelt het als een uitputtingsslag. Wat het natuurlijk ook is.

Ik kreeg een mailtje van Kees Geljon die voor zijn dochter en circusartieste Ruth een moestuintje heeft aangelegd in St. Cyr bij Poitiers in Frankrijk. Mijn handen jeuken bij zo'n verhaal. Wat zou ik graag meegegaan zijn en geholpen hebben.

We zijn nu tussen de eerste en tweede nacht van het drie nachten verhaal. Ik vind het nog steeds lastig om erover te schrijven. Misschien moet ik het per mail voorleggen aan het groepje.

Heel veel zaken laat ik rusten, die ik in het verleden wel deed. Meestal voel ik me daar rustig onder, maar soms ook ontzettend onrustig. Rust, rusten, rustig, onrustig, ik ben er (wel of niet) gerust op; de taal kan veel vertellen, veelzeggend zijn, maar ook heel pijnlijk.

Ik rummikub (bijna) iedere avond met Tineke. Da's een overblijfsel van toen we samen
in Andalusie waren en het daar verhoudingsgewijze slecht weer was.
Ik won zowat alle spelletjes. Maanden later bekende ik dat ik vals gespeeld had. Zoals mijn moeder altijd zei: "Het is een echte foetelaar". Foetelen is het Brabantse equivalent voor vals spelen.
Nu word ik bij alle spelletje vooraf grondig gefouilleerd, ook op de meer intieme plaatsen. Want ik moet toegeven, ik ben al betrapt met een zonnetje in mijn onderbroek.
We spelen voor vrijpartijen. Ik sta er nu twintig in de plus.

Op 26 april heb ik zes eieren van Trijntje en Erik onder onze krielkippen geschoven.Dat betekent rond de 16 mei mogelijkerwijs kuikens. Omdat T en E veel kippen (en hanen) hebben zijn het ook zes verschillende eieren. Dat maakt het heel pikant wat er uit komt.

Het was vandaag koud en regenachtig. Dat maakt schrijven makkelijk.