In het laatste nummer van "Oase" (Blad voor natuurrijke tuinen) schrijft Johan Heirman, langjarig kompaan uit Gent en bezitter van een prachtige stadstuin over het openstellen van die tuin voor publiek. Tot zijn verbijstering trof hij een van de mannelijke bezoekers al waterend aan in zijn tuin. Het was vast een al wat oudere man met een slecht functionerende prostaat. Bovendien zei mijn opa al dat de daad van het piesen in de vrije natuur een extra dimensie aan je leven toevoegt. Dat was deel van zijn -verder geringe- opvoedkundige bijdrage aan mijn leven.
De vraag wat ik op onderstaande foto aan het doen ben is daarmee geen vraag meer, denk ik?