Wat me het meest verbijsterde in de documentaire "Beperkt houdbaar" was de enorme impact van beeldvorming. Vrouwen cq meisjes zijn blijkbaar enorm beinvloedbaar wat betreft hun uiterlijk. Blijkbaar is er weinig tegenwicht versus het vrouwbeeld wat de media de wereld in sturen. Ontsnappen aan de beelvorming die in de bladen door cosmetische industrie wordt opgeroepen is welhaast collectief onmogelijk. De behoefte om er ook zo uit te zien wordt welhaast iets onvermijdelijks.
Wat ik ongelooflijk jammer vind is dat een mens er blijkbaar niet meer gewoon mag uitzien. Gewoon een uiterlijk hebben dat klopt bij je leeftijd. Daar tevreden over zijn,liever nog blij mee zijn. En een omgeving hebben die dat ook zo vindt.
Als je als jong meisje al begint met het verbouwen van je lichaam, dan kun je voorspellen dat je er de rest van je leven mee aan de slag blijft: er valt altijd wel iets op aan te merken, er valt altijd wel iets wat in de revisie moet.
Ik vind mensen prachtig zoals ze zijn en ze worden voor mij niet meer mens door cosmetische chirurgie. De waarde van het leven zit in wat je gekregen hebt en niet zozeer in wat je er kunstmatig aan toe hebt gevoegd. Het is een grote valkuil waar veel potentiele onvrede op de bodem van ligt.
Het lijkt wel een samenzwering: de bladen en andere media fotoshoppen een onwezenlijk beeld van 'de vrouw' bij elkaar en de cosmetisch chirurg staat -tegen vette betaling- klaar om vrouwen conform dat onechte vrouwbeeld op hun wenken te bedienen.
Uiteraard heb ik het hier niet over mensen die op medische indicatie iets aan hun uiterlijk laten veranderen. En ik wil best ver gaan wat betreft de medische indicatie voor mensen die onzeker zijn over hun uiterlijk.
Maar er zijn grenzen.......