Het gaat moeizaam. Ik moet steeds in de gaten houden dat ik ziek ben. En dat ik met name een lichaam heb dat hapert en een geest die bij wijze van spreken in de bloei van zijn leven is. Ik merk ook dat ik halve maatregelen probeer: de doppen breken in een bijenvolk met wat hulp van Tineke en Joke moet toch lukken? Niet dus. En ik kan slecht tegen dit soort teleurstellingen.
Daarnaast merk ik dat door de enorme vermoeidheid die me af en toe parten speelt mijn mentale incasseringsvermogen behoorlijke slijtage begint te vertonen. Het wordt steeds moeilijker om erop te vertrouwen dat ik een lastige situatie wel in mijn eentje aan kan. Ik merk dat ik de neiging heb om het aantal lastige situaties terug te brengen c.q. te vermijden.