Zeven dagen in een ziekenhuis zijn confronterend. Allereerst om het gebrek aan momenten om alleen te kunnen zijn op een vierpersoonskamer en verder het ontberen van aanraking met je geliefde. Toch een eerste voorwaarde voor herstel, zou je denken.
Ook wat betreft het ziek zijn is het confronterend. Allereerst omdat je mentaal en fysiek veel van lichaam en geest vergt. Tweedens omdat je voor alles afhankelijk bent van anderen.
Ik heb me verbaasd over het tempo waarin een lichaam zich kan herstellen. Ook over de snelheid waarmee je een gebroken been weer 100% kunt belasten. Dan zit er natuurlijk wel een ijzeren pen met schroef in. Maar toch.
Ik loop -zeven dagen na de breuk- weer verbazingwekkend goed. Natuurlijk wel met twee krukken. Maar ook met drie grote dichtgeniete japen in de zijkant van mijn linkerheup omkranst door een buitenmaatse blauwe plek. Die nietjes mogen er over twee weken uit.
In die blauwe plek is een groot deel van mijn voorraad ijzer opgelost. Met als gevolg bloedarmoede gevolgt door vier zakken bloed.
Ook om mijn bestaande pijnstilling in lijn te brengen met de pijnstilling bij mijn operatie bleek een brug te ver. Dat lukte pas toen ik bijna op weg naar huis was.
Ook eten in een ziekenhuis is geen culinaire excursie. Het eten is vooral meer van hetzelfde: aardappelen in vier varianten, mierzoete zuiveltoetjes met ondefinieerbaar fruit, fruit is sowieso afwezig en groente is nauwelijks herkenbaar als dusdanig tijdens het opdienen. Tja, toen ik tien jaar oud was vond ik ook al dat in mijn veertiendaags ziekenhuisverblijf het eten niet kon tippen aan dat van mijn moeder thuis. Kortom, niets nieuws onder de zon?
Tot slot is er ook veel goeds te melden: een hele leuke sfeer tussen de medewerkers, een chirurg die trots komt vertellen hoe goed hij de pen heeft geplaatst en het gat voor de moer heeft geboord, een fantastische kamergenote die mij midden in de nacht het gedicht op het monument op de dam reciteerde, een I-POD die me weer herinnerde aan mijn muzikale liefdes zoals bijvoorbeeld Van Morrison (met innige dank aan Jonathan), verlangen is zonde van de tijd met als uitzondering hunkeren naar Tineke en dan beperk ik me tot deze bloemlezing.