Gister naar het ziekenhuis geweest voor mijn bloedbult. Ik zakte zowat door de vloer toen de orthopeed bij eerste inspectie veronderstelde dat er een schroef los zat. Foto. Geen losse schroef. Zucht, zucht, van opluchting. Ik zag al weer een been met ritssluiting voor me. Maar wat was het dan wel? Hij zou der eens met een naald in gaan poeren. Voorzichtig in de snee prikkend, die hij al eerder bij de operatie had gemaakt, probeerde hij vloeistof op te zuigen. Dat lukte niet, pas bij het laatste stukje kwam er wat bloed mee. Waarschijnlijk is het dus gestold bloed. En als het goed is verdwijnt dat vanzelf. Tot slot van het consult vroeg ik of ik de foto mocht om indruk te kunnen maken op mijn vrouwelijk bezoek. Officieel mocht dat niet, maar ik kreeg hem, enigszins slinks dubbelgevouwen, mee. Zo zie je wat relatiebeheer bij je orthopeed allemaal oplevert.
Gister heb ik overwegend zonder af en toe met kruk gelopen.
Vandaag zonder kruk tot nu toe = half zeven. Ik ben er zelf ook aangenaam door verrast. Teye -op bezoek- ook. Hij vertelde dat zijn schoonvader (87!) ook zijn heup had gebroken. Maar Willem lag er nu al vier maanden, met infecties. En uiteindelijk was de prothese verwijderd.
Ik prijs me gelukkig dat ik al weer zo goed loop, drie weken en een dag na de operatie.
En Willem, sterkte!!