Ik ben begonnen aan een bomenweegschaal. Het is een idee van Teye die dat idee opperde voor de Berenkuil in Utrecht als kunstwerk na de aanleg van de HOV (Hoogwaardig Openbaar Vervoer) baan. Dat idee werd het niet, er werden duizenden beren op tegels gebakken en in de tunnelbuizen losgelaten.
Het is een balans. Ik heb al twee struiken in houten kuipen, een kabouterappelboom en een reuzenframboos op stam genaamd Rolanda. Met staalkabels hang ik die kuipen aan een balk die kan schommelen. Aan de staander plant ik een hybride braam Thornless.
Alleen het watergeven zou ik nog wel op een kekke manier willen oplossen.

Mijn tekst van gisteravond had nog een vervolg, maar die was ik opeens kwijt. Bij deze.
Wat me parten speelt is dat ik een geest heb die vanalles wil, denkt, wenst, behoeft en een krakkemikkig lijf. Dat gevoel van voortdurend moeten inleveren maaakt het bij tijd en wijle heel moeilijk. Ik ben niet echt jaloers op valide mensen maar realiseer me wel hoe vanzelfsprekend ik het altijd heb gevonden dat mijn lichaam me niet in de steek liet. Ik merk ook hoe prettig ik het vind dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Het kost weinig moeite om dat tijdens mijn ziekte voort te zetten. Tot nu toe.

Morgen komt Kees op bezoek.