Ik heb jarenlang een duobaan gehad op een basisschool in Amsterdam. Eerst met Mieke en daarna tien jaar met Herman (Bouman). We werkten week op week af. Wat inhield dat ik vijf dagen werkte en vervolgens negen dagen niet. Ik ben daar op mijn dertigste mee begonnen en ik heb er zeldzaam veel plezier aan beleefd. Ik heb het altijd vergeleken met grootheden als Jac P. Thijsse, Eli Heimans en anderen, die onderwijzer waren maar op hun vrije middagen, avonden, weekends en vakanties tot grote prestaties kwamen op andere gebieden.
Maar het mooiste was de combinatie van onderwijs leuk vinden samen met een hartsmaatje en ruimschoots tijd om aan andere zaken te besteden.
Wat is er nou zo leuk aan een maatje in het onderwijs?
Het leukste is dat je samen meer weet en kunt. Daarnaast is het voor kinderen gewoon rijker om het niet met die ene man of vrouw voor de klas te moeten rooien, maar keus te hebben. Vergelijk het maar met het hebben van twee ouders.
Tot slot kun je elkaar aanvullen.
In mijn geval met Mieke en later Herman was dat zeker het geval.
Vooral met Herman heb ik vaak ontzettend schik gehad, wanneer ik iets regelde zonder dat hij dat beseft heeft. Uiteraard altijd ten voordele van Herman. Op een keer na.
Herman had een besteleend en reed op weg naar zijn huis in de Spaarndammerbuurt over de eilanden in Oost waar nieuwbouw werd gepleegd. Hij vond daar vierkante kratten waar plastic containers met zuur in hadden gezeten. Ongeveer 70 bij 70 bij 70. Er konden er steeds een aantal in de eend, na verloop van tijd hadden we er een hele partij in de klas.
Ze werden gebruikt voor een podium, voor de musical en wat al niet.
Maar het waren er veel in een kleine klas en soms vond ik ze gewoon ook onhandig en in de weg staand. Op een vrijdag vielen twee dingen samen: Rob van H. was op bezoek, een bevriende ouder die ook mee naar Bladel was geweest en bij toeval ontdekte ik dat de kubussen door het luik van de kruipruimte pasten.
Twee zaken waren snel geregeld: ik liet de kinderen alle kubussen in de kruipruimte opbergen en sprak met Rob af dat hij Louis, zijn buurman en directeur van de andere school in de buurt in het spel zou betrekken. Rob zou hem vragen, wanneer Herman hem mocht bellen over de kubussen, om te zeggen dat hij ze voor een gulden per stuk van mij gekocht had.
Ondertussen peperde ik de kinderen in dat ze het spel mee moesten spelen. Dat zouden ze doen. Wat ik betwijfelde. Maar voor de zekerheid seinde ik ons beider favoriete kleuterjuf Gea in hoe de vork in de steel zat.
Zo gezegd, zo gedaan.
Op dinsdag kreeg ik een telefoontje van Gea dat het niet goed ging. Herman was boos, nee woedend. Hij had de kinderen al uitgefoeterd hoe ze mij zo stom hadden kunnen laten zijn. Ze hadden geen krimp gegeven, waarvan acte! Meteen op maandag had hij Louis opgebeld, die zich aan de door Rob ingefluisterde versie had gehouden. Herman liep als een getergde tijger door de school.
Ik zag geen andere mogelijkheid om hem op woensdag telefonisch te vertellen hoe de vork in de steek stak. Vooral om groter onheil af te wenden!
Herman had nooit gedacht dat ik tot zo iets gemeens in staat zou zijn.
Herman zon op wraak.