Er zijn een antal dingen in mijn leven die ik met veel liefde, zorg en toewijding heb gedaan. Op de eerste plaats in de contacten met mensen. En in het verlengde van die mensen werk (bijv. onderwijs en Jenaplan, taal en leren lezen en schrijven, wereldorientatie) en hobby's (bijv. houtbewerken, tuin en natuur, bijen), zonder volledig te willen zijn. Het is achteraf grappig om te zien hoe gemakkelijk het was om de mensen die serieus met bovengenoemde activiteiten bezig waren, te vinden. In Nederland en daarbuiten. Een wederzijds gevoelde behoefte?
Een van de aardige anecdotes is mijn ontmoeting met Suus Freudenthal, de grand old lady van Jenaplan. Ik ontmoette haar, eenentwintig jaar oud, in de Effenaar in Eindhoven tijdens de pauze bij een lezing. Ze nodigde me uit -ik was toch geregeld in Utrecht- voor een bezoekje bij haar thuis in Oog en Al.
Op zaterdagochtend toog ik naar haar adres. Ik was verbijsterd over de inrichting van haar huis. Er waren geen vrije tafels en stoelen, alles lag vol met boeken of papieren. De vloerbedekking was incompleet en er was lange tijd niet schoongemaakt. We spraken elkaar staande een poosje. Tot mijn verrassing nodigde ze me opnieuw uit om over veertien dagen te komen, zelfde plek, zelfde tijd. Ik schreef Suus tussentijds een briefje waarin ik haar uitlegde dat Jenaplan volgens mij ook ging over een aangename omgeving voor kinderen, de schoolwoonkamer en dat goed voorbeeld pedagogisch goed doet volgen.
Het tweede bezoek kwam eraan. Suus deed open en zei dreigend dat het gesprek maximaal anderhalf uur ging duren. Tot mijn verbazing bleek bij binnenkomst de erker in de voorkamer ontruimd, er stonden -op de betonnen vloer- twee klapstoelen en een formica kampeertafeltje met daarop een pot thee, twee theeglazen en een schaaltje chocolaatjes!
Er volgden een hele serie gesprekken.