Vandaag naar ziekenhuis voor spoedbezoek aan uroloog en pijnarts ivm pijn van vannacht. Ik kon niet slapen en was voor het eerst uitgesproken angstig voor alles wat komen gaat. Iedereen zegt dat spanning een deel van de pijn is. Het lastige is dat ik dat best wil geloven, maar er uiteindelijk weinig mee kan. Ik heb gewoon pijn. En wel pijn die allesbeheersend is. En die maakt dat ik niet verder kan en wil. Het lijkt dan het meest op een uitputtingsslag, niet alleen voor mij, maar zeker ook voor Tineke. Ik vind haar zo liefdevol en betrokken. Ze zegt zo vaak hoe veel ze van me houdt en ze doet alles voor me. En wat ik ook bijzonder vind is dat ze zo veel aan me ontleent heeft. Heerlijk om dat te horen: dat iemand betekenis aan je ontleent. Ik merk dat toch sterk dat mensen met me meeleven. En niet op een oppervlakkig niveau, maar heel diep. Iedere keer weer ervaar ik dat als een geschenk.