Vanmiddag vond opeens een situatie plaats die ik van oudsher leuk heb gevonden. Met een groepje mensen rond de keukentafel met iets te drinken en gesprek. Bij verrassing kwamen Herman en Babette op bezoek uit het hoge noorden. Buurvrouw Dineke, Pita en Tineke en Peter verzameld rond de keukentafel. Wat ik vooral heel bijzonder vond was dat ik het zitten zo lang vol kon houden.
Vanmorgen was de thuiszorg wat later als gevolg van een spoedgeval. Na afloop hebben we duidelijk afspraken kunnen maken voor de komende dagen. We gaan proberen regelmaat in het verloop van de dagen te brengen. Bijvoorbeeld om tien uur wassen, daarna in de rolstoel zitten en aan tafel een krantje lezen, aansluitend rusten in bed beginnende liggend op mijn rug, vervolgens draaiend naar mijn zij om doorliggen te voorkomen. Aan het eind van de middag een moment om mijn spieren te bewegen.
Inmiddels is mijn linkerbeen vrijwel verlamd, mijn rechter helemaal en begint mijn lijnkerarm ook langzaam verlammingsverschijnselen te vertonen. De enige arm die ik nog goed kan gebruiken is mijn rechter.
Gisterenochtend was de huisarts op bezoek om te praten over de stand van zaken. Die was dermate alarmerend dat we het euthanasieprotocol, waar we al eerder over gesproken hadden, opnieuw hebben doorgenomen. Dat ging tot onze grote tevredenheid. In dat protocol is opgenomen dat je bezoek krijgt van een tweede arts, het was ontzettend prettig dat deze arts meteen 's avonds kwam. Tineke en ik voerden een heel bijzonder gesprek met hem. En we kwamen tot overeenkomstige meningen over de stand van zaken. Ik had het gevoel dat daarmee de echt noodzakelijke dingen ook afgerond waren.
De thuiszorgmedewerkster die vanmorgen kwam was er voor het eerst. Het viel haar meteen op dat we twee bedden in de woonkamer hadden staan. Dat vond zij heel bijzonder, in de vijftien jaar dat ze bij de Thuiszorg Amsterdam werkt had ze dat nog nooit meegemaakt. Het leek haar heel gezellig en dat beaamde Tineke en ik natuurlijk!