Tekst gesproken door Teije Bakker bij het afscheid van Peter.

Peter, Waarheen;
19 juli 1950 8 november 2007

Voor het eerst kwam ik Peter tegen, aktievoerend. Wij, omwonenden van de Biltstraat, waren het niet eens met de plannen van de Stad Utrecht voor het hoogwaardige openbaar vervoer, de busbaan.
Peter was heel gedecideeerd en zeer betrokken: over de plannen was niet goed nagedacht.
Het moest anders, want zo ging het niet!
Wij herkenden iets bij elkaar. Mijn betrokkenheid bij bomen en Peters praktische aanpak gaven stof tot vele uren gesprek en niet te vergeten gezelligheid.
De gemeeente bewoog en de HOV plannen werden uiteindelijk gewijzigd. Op basis van inhoud en praktische realiteit kregen we, kreeg Peter de beslissende krachten mee.
Zo ging het ook met de nieuwe inrichting van het Nefkensterrein.
De plannen voor flatgebouwen met appartementen en een grote Super-markt werden omgevormd tot een interessante woonwijk zoals ons, zoals Peter, voor ogen stond. Een plek waar volwassenen en kinderen in een autoloos gebied leven en elkaar ontmoeten.

Vlak daarbij ligt de Bikkershof, de plek in Utrecht waar Peter woonde en waar hij zijn droom verwezenlijkte. De droom om het voormalige garageterrein om te toveren in een inspirerend en boeiend natuurgebied in de stad, voor de mensen. Waar bloemen, vogels, bomen en kleine zoogdieren de natuurprocessen introduceerden. waar vroeger steen en asfalt regeerden, kwamen bijen, kippen, eenden, moestuinen, boomgaarden en speeltuinen samen. Peter initieerden deze ingewikkelde en zeer dynamische processen vakkundig, met volhardendheid en pragmatisme en wist er veel mensen bij te betrekken.

Hij was in zijn element in deze processen: de combinatie van deze praktische kennis, van de pedagoog en sociaal mens, maakten dat vele natuurtuinen in Utrecht konden ontstaan.
Peter hield van uitdagingen en aan allerlei projekten werkte hij mee.
Privé tuinen, maar ook grote woningbouwprojekten zoals de Kersentuin in Leidse Rijn en Eva Lanxmeer in Culemborg kregen grote kwaliteit door de manier waarop Peter gedachten van de internationale beweging van Permacultuur interpreteerde en toepaste.

Zijn inbreng binnen de Copijn organisatie bracht belangrijke principes over aanleg en beheer van tuinen en parken op gang.
Steeds bedacht hij nieuwe dingen.

Allerlei plannen waren in ontwikkeling toen de afschuwelijke berichten over Peters ziekte daar een streep doorzette.

Peter verhuisde naar Amsterdam en op een basale wijze bleef hij zoeken naar de samenhang van natuur, cultuur en de verbindende factor de mens.

Peter, je was een bijzonder mens en je bleef daarbij zo met de voeten aan de grond, zoals al vaker gememoreerd: jij op je klompen in de Biltstraat, kletsen met de junk voor het Methadoncentrum- en dan betrok je de advocaat die passeerde in het gesprek over de leefbaarheid in de wijk.
Gesprekken met Peter...Samen reden we eens naar Frankrijk, een reis van acht uur. En al die uren praatten we, eindeloos. Dat had ik onderweg nog nooit zo meegemaakt: een reisgenoot met wie aan het gesprek nooit een einde kwam.
Peter we missen je, maar je hebt ook een weg gewezen.

De stichting Samenhang waarin Peter, Kees Geljon en ik vele plannen bedachten en uitvoerden wordt binnenkort opgeheven. Maar het laatste werk van Samenhang is een boekje ter herinnering aan de mens Peter Peels. Het ziet ernaar uit dat dit boekje voor het eind van het jaar gereed is.

We zullen het aanbieden aan de familie en u zult er meer van horen.

Peter, dank voor je leven.


Als afsluiting een gedicht van Van der Graft uit Praten tegen langzaam water



Waarheen

Zonder te weten waarheen het beweegt
Zonder te weten waarheen

Vallen de appels en rijst het deeg
Zonder te weten waarheen

Waaien de dagen en slaat de tijd
Zonder te weten waarheen

Worden de mensen uitgeluid
Zonder te weten waarheen

Peter ...Adieu!












De stichting Samenhang