Het was weer een openbaring voor me om op de Bikkershof te zijn. Vooral in termen van meewerken en aansturen. Heerlijk vind ik dat. Er is fantastisch veel gedaan door de mannen van Copijn (dank je Willem en Michael), het meewerken van Hanneke, Marian en Paula, de foto's van Joyce en de belangstellende blikken van een heleboel omwonenden.En Anna, bedankt voor het vegen!
Mijn handen jeuken om regulier onderhoud te doen: bladeren harken in de heemtuin en bladeren vegen op de paadjes, bladeren van het dak vegen van Feed Back, de afvoer van het dak van Feed Back ontdoen van bladeren, rommel verzamelen en verwijderen uit de heemtuin, metselwerk aan de muurtjes herstellen enz.
Werk wat ik sinds 1979 vrijwel dagelijks heb gedaan. En de kracht zit hem juist in dat dagelijkse. De verbinding met een plek.
Of zoals John Hanson Mitchell beschrijft in zijn boek "A field guide to your own backyard" dat zorgvuldig waarnemen je kennis van de omgeving vergroot. Maar tegelijkertijd wordt de omgeving je ook meer waard, van grotere waarde.
Het bijzondere is dat dat ook moeiteloos wordt herkend door bezoekers. Ze weten niet precies te duiden waarom ze de Bikkershof waarderen, maar wel dat ze de hof bijzonder vinden.
Zelf ben ik er altijd van uit gegaan dat de hof uitstraalt dat mensen zich er mee verbonden hebben, zich ermee verbonden voelen. En uiteraard ga je daar met respect mee om. Wanneer mensen hun ziel (en zaligheid, ik blijf een katholiek opgevoede Brabander!!)in een tuin hebben gelegd.