Maandagavond heb ik met Kees, Hanneke en Tineke gegeten op de tuin. Mijn pyromaniakale neigingen werden eindelijk weer eens grotelijks bevredigd. Ik had koffiewater verwarmd op de moderne versie van het wonderkacheltje uit de Tweede Wereldoorlog. En ook de vuurkorf -van een barbecuepot van het grofvuil- deed het als vanouds. 's Avonds in bed geurde ik nog naar de rook van verbrand hout!!

Dinsdag heb ik niet met het ziekenhuis gebeld. Het kost me immens veel moeite om te bellen. Ik moet eerst half dood zijn -of me zo voelen- voor ik me er toe kan zetten.

Dinsdag en woensdag ben ik met Tineke naar Bloemendaal/Parnassia geweest. Dinsdag omdat Pita en kornuiten daar na een dag verhuizen gingen eten en uitwaaien. Kort na zonsondergang doken Arne, Bora, Jonathan en Tineke de zee in. Dapper hoor. Peels en Spruijt bleven achter, loungen op de bank van strandtent Bloomingdale. De muziek was Boomingdale. Arne ging met zijn Donald Duck auto terug naar Delft en wij hebben de andere drie in Haarlem op het station gezet.
Woensdag was het veel drukker en veel file. Onze onbevangen manier van even naar zee liep een ernstige deuk op.

Ik heb veel last van mijn rug en flanken van mijn buik. Dat laatste vooral rechts. Ik denk dat er iets niet goed is met mijn nieren.Morgen het zieknhuis maar -weer- eens bellen.

Dit zijn onze kuikens die ik afgelopen week naar mijn oude school heb gebracht.

  

Deze tijd van het jaar is altijd heel bijzonder omdat de lindenbomen bloeien.
Zij verspreiden voor mij een van de meest bedwelmende geuren. En vooral bij een lindenlaan lijkt het vaak of je door wolken lindennbloesemgeuren fietst.
Lindenbloesemhoning is heel dun vloeibaar en heeft een pepermuntachtige smaak waaraan de honing makkelijk te herkennen valt.
Bijzonder aan de lindenbomen zijn ook de luizen die de nervatuur van de bladeren bij warm en droog weer aanbijten om de suikers eruit te likken. Door de gaatjes in de bladeren lekt er vervolgens bladhoning op de grond. Eronder geparkeerde auto's kunnen dan plakkerig worden.
Mieren hebben de neiging om de luizen te stimuleren om zoveel mogelijk gaatjes in de bladeren te maken. Het zogenaamde "melken"van de luizen door de mieren.
Deze bladhoning -door bijen van de bladeren gelikt- is van hoge kwaliteit. Er zit een grote diversiteit aan stoffen in. In Duitsland en de Alpenlanden wordt deze honing in naaldbossen gewonnen en heet dan "Waldhonig" en is daar een delicatesse.
Lindenbloesem levert een zoet geurende thee op, die ontspannend heet te zijn. Maar los van dat ontspannende is deze thee gewoon heel lekker.

Gister werd ik 56. Het was een leuke dag. 's Ochtends kwam Natasa (een nicht van Tineke) met haar zoontje Tijn. En Kasper en Katinka. 's Middags mijn moeder, zussen en Laurens. Catherine en nog een heleboel meer mensen. Jos en Ed hebben als laatste de tuin verlaten.
Vanavond ga ik met Tineke en Jos naar Dog Troep op het NDSM eiland.

Catherine werd vandaag 25.Ik had 25 cadeautjes voor haar gemaakt. Ik had er mijn best op gedaan. Ze leek het leuk te vinden.
Ik red dat net, zo'n dag. Met de trein, wandelen vanaf het station, broodje Mario, plantenmarkt, 400 foto's van Catherine's werkvakantie in Guatamala,rondje Bikkershof, eten, terug wandelen naar station, kopje koffie langs de gracht, trein/tram, wandelen naar huis, tis eigenlijk best veel, ook voor een gezond mens.
Maandag komt Pita terug uit New York.

Nee, deze foto's stammen niet uit een ver en warm oord in het zuiden van Europa.
Ja, deze foto's zijn gemaakt in de achtertuin van de Jarasingel te Amsterdam.

Heb een boek gelezen -vertaald door Fransje de Waard- van Catherine Ingram "Hartstochtelijk aanwezig zijn".
Ze schrijft dat we in ons leven ervaringen verzamelen, relaties, kennis en spullen.
Op allerlei manieren kunnen we daarvan genieten of voor beloond worden.
Het grootste geschenk ligt echter -volgens Ingram- in zeven primaire kwaliteiten van ons ontwaakte bewustzijn: stilte, tederheid, lichamelijkheid, waarachtigheid, onderscheidingsvermogen, vreugde en verwondering.
Ik vond het een goed boek. Ook al kan ik de inhoud niet kort samengevat reproduceren. Het is net als met al die andere grote levenskunstenaars: ze proclameren een waarheid als een koe en een speld ertussen proberen te krijgen lijkt op vitten, spijkers op laag water. En daar doen we niet meer aan.
Vakantie? Aanrader.

Een ander boek wat ik gelezen heb is van heel ander allooi.Het heet "Lekker landschap" met als ondertitel 'Smullen van bos & veld' van Michiel Bussink.
Michiel heeft eerder een artikel over "De Bikkershof en Permacultuur" geschreven voor het blad van Milieudefensie.
Hij schrijft: "Eten van wat je onderweg tegen komt, geeft een wandeling of fietstocht net dat beetje extra." Vijftig eetbare, wilde planten, bloemen, bessen, noten, paddenstoelen, interviews met wilde-planten-eters en last but not least verrukkelijke recepten.
En toch weer anders dan de bramen, de hazelnoten, de bosbessen van mijn moeder, tante Cor en tante Jo.
Waarschijnlijk was bij deze generatie het jagers- en verzamelaarsinstinct op een hele natuurlijke manier vervlochten met het plezier van de activiteit.
En voor de huidige verzamelaars van "wild eten" is het luxe, maar wel leuke luxe.

 
  

"De struiken waren groter dan zij. Onder het plukken neuriede ze. Dat was om slangen af te schrikken. Met haar linkerhand duwde ze de struiken naar achter zodat ze bij de achterkant kon, waar de trosjes hingen; dan begon ze , met de duim en wijsvinger van de rechterhand, van tros naar tros te plukken, tot ze zo ver voorovergebogen stond over de struik dat ze plat op haar gezicht dreigde te vallen.De vruchten die niet gemakkelijk losgetrokken konden worden van hun kroontjes liet ze zitten.
De andere legde ze in de palm van haar hand. De bramen waren warm en gekorreld als tepels.Ze hield ze in haar eeltige vuil gerimpelde hand zonder ze stuk te knijpen.
Als haar hand vol was, draaide ze zich om en gooide hem leeg in een spanen mandje. Terwijl ze vorderde door het bos, liet ze een spoor van duizenden witte kroontjes achter waar ze de vruchten vanaf geplukt had."

John Berger, 'De drie levens van Lucie Chabrol' in 'Het Varken Aarde'

Dit is het antwoord op het rijmpje.
Ik had er met mijn moeder over gepraat. Dat alleen Catherine en ik de jam aten die ze gemaakt had van zelfgeplukte vruchten.
En met wat voor intens plezier ik terugdacht aan de strooptochten met mijn moeder en tante Cor in de "brementijd".

"Als je begint te begrijpen wat je bent, zonder dat je het probeert te veranderen,dan ondergaat wat je bent een transformatie." J. Krishnamurti

Mijn orchissen doen het fantastisch. In de teil van de moeder van Tineke heb ik een gevlekte rietorchis en een paar moeraswespenorchissen. De eerste heb ik gekocht tijdens de uitverkoop van een tuincentrum. De tweede komen van een rijke vindplaats om de hoek waar er nu nog tientalle staan. Deze plek is een beoogd bouwterrein voor een school. De andere komen van een sportpark en zijn door Tineke gevonden. Op een plaats tussen weg en stoep was een grote populier gerooid. Daar -tussen wat schamele gemeentestruiken- kwamen een heleboel orchissen op. Ik heb ze aangemeld bij de beheerder van natuurtuin "De Vrije Geer" om te kijken of ze te verplaatsen waren. Overlevingskansen op de plaats waar ze nu stonden was nihil.
Van deze planten heb ik er een paar los in de tuin gezet; die doen het prima en breiden zich uit.

Pita is in New York met Jonathan en Catherine in Limburg met Sander. Wat een reisbloed hebben deez dochteren.
Ik heb pijn in mijn rug -waarschijnlijk van het tillen van de waterpomp van Ilyas-en da's hinderlijk.
Vandaag een rpachtig tafereeltje met drie kauwen. Pa, moe en kind kauw. Pa en moe verzamelden in het grasveld overgebleven graankorrels die de kuikens hadden achtergelaten. Vervolgens werd het ongeduldige kind op een paal gevoerd.

Raadsel voor mijn moeder:
(alle andere lezers mogen ook raden)

Eerst zo wit als was,
dan zo groen als gras,
dan zo rood als bloed.
En dan zo zwart als roet,
smaakt alle kinderen goed?

Antwoord over een week!

Het is grappig dat mensen altijd hun leven, hun tijd van leven als centraal ervaren.
Historisch besef is weinig ontwikkeld. Daardoor is het zicht van veel mensen op de relatie tussen het nu en het verleden onscherp. Je kunt dan slecht zien in hoeverre ontwikkelingen "normaal" zijn of dat ze misschien boven het "gewone" van hun tijd uitstijgen.

Als je niet oppast, word je snel een moralist.

Ik ga vandaag naar de natuurarts in Eindhoven en vervolgens -als het lijf het met deze hitte toelaat- voor een kopje moeder bij mijn koffie langs.
Wboensdag gaat Pita voor twaalf dagen naar New York met Jonathan. Ze logeren in Brooklyn in het appartement van een nicht van Jonarthan. Gister hebben we bij de Oeverlanden koffie gedronken. Pita, Jonathan, Tineke en ik. Ze hadden er zichtbaar zin in.

Mijn gezondheid gaat redelijk