Op de televisie was een programma over een oude vrouw, Sjoke Jansen. Ze leefde tot voor kort in de Kempen in een langgevelboerderij uit 1610. Ze haalde water uit de put, verwarming en koken deed ze op een open vuur, ze sliep in de bedstee met maisgras eronder (want dan kreeg je een lekkere kuil) en was al vijftien jaar het erf niet meer af geweest. Ten tijde van de opname was ze tachtig.
"Vasthouwe an diejen ouwen trala" zou mijn vader zeggen.
En natuurlijk, veel veranderingen gedurende de laatste decennia waren verbeteringen.
Niet voor niets leven mensen langer en over het algemeen gezonder.
Maar zijn we daarmee ook, zoals Sjoke Jansen terecht opmerkte, tevreden mensen geworden of gebleven. Sjoke betitelde zichzelf als tevreden en gelukkig.
Op de markt in Eersel -in het hart van de Brabantse Kempen- staat een beeldje van de tevreden Kempenmens: "Den contente Mens".
Het beeldje verbeeldt een oud boertje.
Zou de huidige generatie bewoners van de Kempen zichzelf nog steeds als "content" als tevreden en gelukkig betitelen? Ik waag het erop me dat af te vragen.
Het lijkt erop of relatieve welvaart niet per se een opstap is naar een gelukkiger leven. Maar wat is dan "dien eigen aard" van de huidige Brabantse Kempen nog?
Misschien moeten we het aan Gerard van Maasakkers vragen?