Tineke:

Vanaf de dag dat Peter sterk verzwakte en verlammingsverschijnselen aan zijn benen kreeg half september heb ik mij ziek gemeld op mijn werk en ben thuis gebleven.
Het was voor mij niet meer te combineren, alle emoties en verdriet, de regie rondom Peter, de contacten met de artsen, het ziekenhuis.
Proberen niets over het hoofd te zien qua behandelmogelijkheden.
Goed voor Peter en mijn kinderen zorgen en proberen zelf staande te blijven.
De twee hoge doseringen bestraling hebben geholpen, Peter loopt beter, is gelukkig nooit gevallen.
Maar Peter is heel moe, slaapt vaak slecht, moet er heel vaak uit.
De massage helpt vaak wel maar ook nachten niet.
Altijd proberen het te verklaren willen we wel maar lukt niet.
Het kost me grote moeite Peter los te laten maar ben de laatste tijd toch regelmatig een paar uur weg geweest om dat weer te leren.
Heb vorige week een gesprek op mijn werk gehad en ik begin morgen halve dagen te werken, van 8.30 tot 12.30, hoop dan om 13.00 samen met Peter te lunchen.
Peter komt 's morgens langzaam op gang, kan wat uitslapen en rustig aan zelf wat rommelen.
Om 10.00 uur bel ik hem altijd even op.
In de middaguren neem ik vakantie-uren op en hopenlijk kan ik een onbetaald verlof regelen. Maar dat is allemaal nog de vraag of dat gaat lukken.
Het voelt heel zwaar om werk en thuis weer te gaan combineren.
Hoeveel ik ook van mijn werk houd, mijn tijd met Peter is zo kostbaar.

Vandaag het menu bedacht voor het Kerstdiner op 1e Kerstdag als Marian, Catherine, Sander, Pita en Jonathan bij ons komen eten.
Dat plan had ik al een tijdje maar de energie en eetlust van Peter liet zo te wensen over dat ik dat maar steeds voor me uitschoof.
Leuk dat het er toch van komt en we gaan allemaal wat maken.

Het weer was vandaag fantastisch, vanmorgen meegedaan aan de vogeltelling van de Vogelbescherming Nederland en moest daarvoor 4 keer poesen uit de tuin verjagen.
Ook zag ik regelmatig een muisje maar die hoefde ik niet te tellen.

De tuin is nog steeds prachtig, zie de onderstaande foto's maar.