Ik heb zo veel last van mijn linkerheup en -knie dat ik nauwelijks kan lopen. Zelfs niet met een stok.

Het boek "De reis van de kreeft" heb ik van Anneke gekregen. Het behelst het verslag van een 67-jarige man waarbij een vergaande vorm van prostaatkanker wordt geconstateerd. Het is een soort dagboek met tekeningen/schilderingen en tekst. Het is eerlijk en tegelijk schokkend. Dat laatste vooral wanneer hij reflecteert op zijn leven voor de kanker. Er mankeert naar zijn eigen zeggen nogal wat aan. Hij doet in korte tijd heel veel o.a leest hij Deepak Chopra, Eckhart Tolle en Elisabeth Kubler-Ross, doet NLP, de reizen van Brandon Bays. Naast de gewone ziekenhuis aanpak. Het lijkt heel erg op wat ik heb gedaan, alleen had ik de meeste zaken al in mijn pre-kanker-leven ervaren.
Het boek begint met de beschrijving van zijn horoscoop van de Kreeft. (Ben ik ook!)
Ik herken me daar wel in, in die beschrijving. Maar ik vrees een heleboel niet-kreeften ook. En dan wordt het weer een stuk relatiever.
Het getuigt van durf om dit boek te maken. Om je ziel en zaligheid aan het volk kond te doen.
Tineke leest me af en toe stukjes voor uit een boek van een andere prostaatkankerpatient: de arts Ivan Wolffers. Als ik moet kiezen raken me die veel meer en dieper.

Ik ben alleen thuis. Tineke is met haar dochter in het Vondelpark om Koninginnedagspulletjes te verkopen. Tineke was prachtig in het oranje.

De 'ixia's' in tente Beppies potten bloeien. Ik zet ze denk ik naar voor op de boomstam van de Boterbloem. De 'Sparaxis tricolor' zijn daar -jammer genoeg- bijna uitgebloeid. Dat gaat snel met zo'n warm weer.

Jonathan heeft mijn weblog gerepareerd, maar nadat hij zijn hielen had gelicht deed het weblog het weer niet! Balen.
Foto's plaatsen heeft J. ook gemaakt. Ga ik zodadelijk kijken of dat wel lukt. Filmpje van de klok is ook van J.: schitterend was die jeugd van tegenwoordig allemaal met dit speelgoed kan, toch?

Jonathan en Pita kwamen mijn Blogger weblog repareren. Ik kan nu ook weer foto's bloggen.
De eerste is van een koolmees die de badkamer was binnengevlogen en de weg naar buiten niet meer wist. Het eerste wat ie deed was mij pikken.
De tweede foto is van het hout wat we kregen van een buurman.
En de derde is van de klok die we van mijn moeder hebben gekregen. Jonathan heeft een filmpje gemaakt van het zeven uur slaan. Om het te kunnen zien de instructies van Jonathan volgen.

De bijenzwerm is zo groot geworden dat ik hem niet in de kieps kan vervoeren! Ik denk erover om morgen een korf op te halen en de zwerm over te zetten in de korf en dan te vervoeren. Ik heb zelden meegemaakt dat een zwerm zich zo snel ontwikkelt.

Met Tineke geklungeld in de tuin achter het huis vandaag. Heerlijk!

Tineke zag vandaag weer een egel in de tuin. We hebben wat water en voer gezet.

( klik op de afbeelding voor wat beweging; rechtermuis om op te slaan)

 

 

De radiotherapeut kon niets meer voor me betekenen betreffende mijn heup. Ik ben aan mijn tax wat bestralen betreft. Nu maar hopen dat het vanzelf beter gaat of dat wonder.

Kees Geljon was vandaag op bezoek en Paul (de Boer) aan het einde van de dag.

Het was me ontgaan: de klok is een geschenk van mijn moeder en transportbedrijf Henselmans/Peels heeft de bezorging geregeld.

Anneke vroeg of ik me herkende in de horoscoop. Moet ik even over denken. Heb het boek inmiddels uit: fascinerend en stof tot heel veel mijmeren.

Ik zaai en zaai. En verpot en verpot. En verplant en verplant als het tenminste dreigt te gaan regenen!

Prachtige Gardeners World op de BBC o.a. over hun veertigjarig bestaan met grootheden als Geoff Hamilton en Alan Titchmarsh.
Ik heb tien orchideeen in de wasketel van Tineke's moeder. Wat nu?
Ook mijn reukgras is goed opgekomen. Tineke's speciale kruidentuin nadert zijn voltooiing. Ik ga proberen een obelisk te vlechten van twijgen.

Jammer dat het foto's bloggen niet lukt.................

Morgen contact met de radiotherapeut over mijn heup. Die vertoont geen vooruitgang.
Vanmiddag met een wandelstok gelopen op verzoek van Tineke nadat ik Marian naar de tram had begeleid. Ik voelde me net een opa maar ik moet toegeven: het liep lekker.

Heb van Laurens en Marlies een heel bijzondere klok gekregen. Het is een wandklok met een vogelafbeelding bij ieder uur. Als het uur daar is zingen ze ongeveer veertig seconden. Een oog signaleert licht en donker en laat 's avonds het gezang verminderen en 's nachts verstommen.
De vogelnamen staan er in het Duits en het zijn met name zangvogels: Amsel, Singdrossel, Monchgrasmucke, Gartengrasmucke, Rotkelchen, Nachtigall, Blaukehlchen, Gartenrotschwanz, Halsbandschnapper, Fitis, Heidelerche en Pirol. (Alles zonder umlaut, ook al moest die).
In het Nederlands: Merel, Zanglijster, Zwartkop, Tuinfluiter, Roodborstje, Nachtegaal, Blauwborst, Gekraagde Roodstaart, Withalsvliegenvanger, Fitis, Boomleeuwerik en Wielewaal.
Ik vind het echt een prachtig geschenk!

Ik lees een boek "De reis van de kreeft", reportages over een kankerpatient over zoeken en vinden.

HOROSCOOP
Door je emotionaliteit en je gevoeligheid voel je intuitief de stemmingen om je heen aan. Je hebt de neiging behoorlijk vrijgevig, liefhebbend en verzorgend te zijn, maar pas als eerst aan de behoefte aan emotionele steun, liefde en veiligheid is voldaan. Als dat niet zo is, heb je de neiging jezelf terug te trekken en erg onzeker en egoistisch te worden. Je thuis en familie (speciaal je moeder of de persoon die die rol vroeger voor jou vervulde), zijn voor jou synoniem van veiligheid en krijgen zo een meer dan levensgrote belangrijkheid. Door je sentimentaliteit heb je levendige en blijvende herinneringen aan het verleden. Onverschillig hoe goed het je gaat, je hebt altijd een geheim, stil plekje nodig om je op je gemak te voelen. Voor anderen zorgen, kan je veel voldoening schenken: je zou ervan genieten als je tot een grote familie behoorde.

KANKER
De naam kanker stamt uit de Griekse en Romeinse oudheid. Hippocrates (460-377 v. Chr.), de vader van de moderne geneeskunde, deed veel onderzoek. De uitlopers van de gezwellen die hij bij mensen zag, vergeleek hij met de ledematen van een krab.
Wereldwijd staat de kreeft of krab als teken van kanker.
Daarom hebben veel organisaties voor kankerbestrijding dit beest in hun beeldmerk. Het Koningin Wilhelmina Fonds plaatst een degen door de krab als symbool van het bestrijden van kanker.

Ik heb nog steeds ontzettend geklooi met de toegang tot mijn weblog. Ik wil hulp.

Ik heb maandag een fantastische klok van mijn zus gekregen! Ieder uur zingt een vogeltje. En 's nachts houden ze automatisch hun muiltjes.

Mijn heup vertoont geen verbetering.

Ik kan nog steeds niet in mijn weblog zonder een lange weg af te leggen van 'usernames' en 'passwords'. En dat omdat Blogger de zaak vernieuwd heeft!

Mijn heup belemmert me zeer. Vandaag ook verder een fysiek slechte dag.
Vaak staat het huilen me nader dan het lachen. Ik kan slecht tegen van alles en dat lijkt eerder meer dan minder te worden.
Ik slaap slecht door de pijn in mijn linkerbeen die waarschijnlijk een gevolg is van verkeerde (over?)belasting overdag. Bovendien heb ik het afwisselend koud en warm wat een ongestoorde doorgaande nachtrust niet bevordert. Overdag ben ik dan slomer en sneller moe.
Mijn gevoel lijkt wel een flipperkast.

De bruine kip is broeds. Voor het huis broedt een paar koolmezen en achter het huis vliegen twee koolmezen af en aan met voedsel. Een mannetjesmerel plukt zowat de pieren van mijn klompen om zijn nest met kroost te voeden. Op de volkstuin zwermde vandaag de eerste korf. De 'Sparaxis tricolor' bloeit aan de voordeur in de oude braadpannetjes van tante Bep. Ze kijkt vanuit de hemel vast met een lichte zweem van tevredenheid naar beneden. Mijn zaaisels komen goed op. Ik heb nu al weer veel te veel planten (en waar laat ik die in zo'n kleine tuin!). Ik heb stekken, scheuren, zaaien en dies meer altijd leuk gevonden. Vermenigvuldigen heet dat en ik denk dat dat je in het bloed zit.

Marian op bezoek. Boek van Anneke gekregen. Door en over een prostaatkankermens. Ziet er prachtig uit. De inhoud moet ik nog tot me nemen.
Natasa (nicht van Tineke) met haar zoontje Tijn op bezoek vanmiddag. Tineke tennissen vanavond.Gardeners World gekeken. Morgenmiddag komt Karel Lortije.
's Avonds eten bij Dineke. Zondag komt mijn ene zus en maandag mijn andere.

HHH= Help (mij) Heup Hopen.

Heup onveranderd knudde.

Vandaag een nieuw houthok gerealiseerd met ingebouwd egelverblijf van vijfsterrenkwaliteit!

Op bezoek bij de Boterbloem om te kijken of er politieke steun los te wriemelen valt voor hun voortbestaan. Gesprek met twee PvdA raadsleden. Heel aardig!
Ik weet niet hoe het komt maar ergens schuilt een politiek dier in mij. Ik kan me goed verplaatsen in politici. Ik merk ook dat ik geniet van het politiek spel.
Ik werd ook prompt uitgenodigd door een van de twee PvdA-ers.

Vandaag contact met de radiotherapeut over de bestraling. Vooral mijn moeizaam functionerende heup was onderwerp van gesprek. Er is nog hoop. Het duurt soms tot acht weke voor er effect is. Vier weken is echter heel gewoon. Dat betekent dat we nog de kans op spontane 'genezing' hebben tot volgende week vrijdag. Dan hebben we opnieuw contact.
Ik vind wel dat het op gang komen met lopen inmiddels dramatische proporties begint aan te nemen. Het doet pijn en ik heb steeds het gevoel dat ik door mijn (linker)heup zak.

Mark Peels belde. De zoon van Piet Peels, mijn neef en die is weer de zoon van de oudste broer van mijn vader: Ome Janus. Ome Janus en Piet hun vrouw en moeder overleed toen Piet vijftien was aan leverkanker. De eerste jaren kwamen ze bij ons warm eten, ze woonden schuin tegenover ons in dezelfde straat. Mijn moeder deed (=poetste) hun huis eens per week. Toen Ome Janus een paar jaar later overleed aan een hersenbloeding kwam Piet bij ons in huis wonen. Dat was gek. Hij was heel anders dan wij. Opeens was ik niet meer de oudste. Maar dat was uitsluitend in jaren gerekend. Alles in huis was opeens ook krapper en Piet vroeg of hij een ei mocht bakken. Dat deden wij niet, want dat mocht altijd.

Vandaag was Marion Verschuren onaangekondigd op bezoek via de achtertuinpoort. Heerlijk, zo'n Brabantse gewoontes!
Er waren gister en vandaag nogal wat mensen die wat met of van me wilden. Ik probeer dan heftig te schipperen tussen enerzijds mijn mentale behoefte om alles te willen en te doen en anderzijds mijn toenemende fysieke beperktheden. Ik ben van nature niet zo'n klager maar af en toe schiet ik er wel van vol, van die beperkingen. En ik geloof dat ik van nature ook niet zo'n volschieter ben.

Blogger heeft zijn programma van het weblog verbeterd. Kan ik ineens geen foto's meer overzetten vanuit mijn (Picasa) fotobestand. In ieder geval is niet iedere verandering direct een verbetering. Wie heeft er tips, behalve boos kijken naar de computer? Want dat deed ik volgens Tineke en het hielp geen mieter.

Ik herinnerde me gisteravond in bed een verhaal uit mijn Kweekschooltijd:
Het was 1968, ik achttien en actief op school in het student-zijn. Ik was redacteur van de schoolkrant, speelde een rol in het schoolparlement en werd naar huis gestuurd om mijn spijkerbroek om te ruilen voor een 'fatsoenlijke' broek. We hadden ontzettend veel lessen, vaak van half negen tot vier. Ik spijbelde veel en zat dan te 'rikken' (kaartspel) in de kantine. Ik lag veelvuldig overhoop met leraren, zowel met de goede als de slechte.
Op een dag had de directie besloten dat ik op het matje moest komen bij inspecteur B. van de Josephstichting. De grootste en vrijwel enige -katholieke- schoolstichting in Eindhoven en ook de 'baas' van de kweekschool.
B. begon met powerplay: "Wanneer ik niet onmiddellijk op zou houden met mijn subversieve activiteiten, zou hij er hoogstpersoonlijk voor zorgen, dat ik geen baan zou krijgen bij zijn stichting. Mijn cijfers gaven geen aanleiding tot een verwijderen van school".
Ik ben nog altijd verbaasd waar ik de tegenwoordigheid van geest en lef vandaan haalde om hem te antwoorden: "Wanneer u meent dat mijn activiteiten aanleiding geven tot zo'n standpunt, dan komt dat mooi uit want dan wil ik ook niet voor uw stichting werken".

Na de kweekschool deed ik vanalles, behalve op een lagere school werken. Dat kwam de directeur van de Ambachtsschool in Valkenswaard ter ore. Hij bezocht mijn moeder en prees een vriend van hem aan die zat met een tekort aan leerkrachten. Deze school was een Jenaplanschool in Eindhoven en 'net iets voor mij'.
Ik ben gaan kijken en ben er drie jaar gebleven.
Alleen mijn aanstelling had voeten in de aarde: die moest goedgekeurd worden door inspecteur B. van de Josephstichting!!
Mijn hoofd der (Jenaplan) school zat in het bestuur van de Josephstichting. Hij geloofde zijn oren niet toen hij mijn verhaal hoorde.
Ik kreeg een vaste aanstelling en heb er nooit meer iets van gehoord.

Het lopen gaat steeds moeizamer.

Lopen is nog steeds een crime. Mijn linkerheup speelt me parten bij het opstaan uit liggen en zitten. Het doet pijn, maar nadat ik eenmaal loop is dat over. Ook heb ik door de malheur in mijn heup minder kracht in mijn hele linkerbeen. Ben dus sneller instabiel. Het is een klein wonder dat ik nog niet ergens ongewenst ter aarde ben gestort.

Ik heb er twee dagen over gedaan om mijn nieuwe Blogger/peterpelsvandaag op orde te krijgen.

Het is uitermate lastig om een onwillige heup te hebben. Het beperkt me hogelijks. Met wat langere stukken lopen, bij het opstaan, tijdens het slapen en om evenwicht te houden. Ik was vannacht mijn pijnstilling -zonder dat ik het me realiseerde- vergeten. Gaat niet zonder, merkte ik.

Ik heb een grote kersenboom in moten gezaagd en gekloofd. Joke kwam met de laconieke mededeling dat er eertijds pruimen aan mijn tot houtblokken verwerkte kersenboom groeiden!

Mijn eerste zaaisels zijn uitgeplant. Ik heb nu weer ruimte voor wat anders. Ik denk vooral aan bloemen en dergelijke. De basilicum doet het prima.
Morgen een gedraaide olijf en oleander -overblijfselen van het grofvuilen van vorig jaar- ophalen op de volkstuin en wat potgrond/compost.
Joke heeft op de volkstuin een slakkenplaag: hangt samen met het weer.

Het lezen heeft het moeten afleggen tegen het buiten zijn.
Ik heb nog voorraad leesvoer zat.

We gingen vandaag naar de Keukenhof. We hadden vanaf Schiphol file. Met de Keukenhof in zicht zijn we afgeslagen richting Vogelzang en Bennebroek. Daar hebben we op een landgoed gegeten. Voldoende eten voor een grote muis. Maar wel vol sfeer en ambiance.
Ik heb genoten.
Daarna naar de kwekerij voor plantjes: sla en tomaten. Kregen we een aanrijding met een stadsbus, gelukkig geen (ernstige) schade.
Morgen gaan we de plantjes planten.
Joke had geregeld dat de bomen die haar buurman aan het omzagen was in onze tuin zijn beland. Kennen we weer zagen.

Mijn linkerheup blijft me ernstig parten spelen. Vooral opstaan uit een lage stoel of bank is een crime.

  

Vandaag probeerde een bus Tineke's auto te zoenen. Maar de avances waren zo grof en gevoelloos dat de toenadering werd afgewezen. Geen schade aan het vehekil wel een uur kostbare tijd.

Hoe heten dees 'bluumkes' in het Algemeen Nederlands en hoe in het Valkenswaards dialect? Speciaal opgenomen voor diegenen onder ons die aan de 'taolstrijd' hebben deelgenomen. Maar wanneer u geen deelnemer was: laat u niet weerhouden een gokje te wagen!

  

  

Contact met ziekenhuis over mijn gammele heup. We wachten vier weken af. We gaan er van uit dat de problemen zich ter plekke van de heup bevinden en niet uit buik of rug komen. De suggestie van chemotherapie -met vijftig procent kans dat het wat doet en legio bijwerkingen- heb ik even in de wachtkamer gestald.
Ik voel me -naar omstandigheden- goed; ik beschouw mezelf maar even als een antieke Rolls Royce met startproblemen. Maar als ie eenmaal loopt!!!!!

De tuin voor- en achter het huis is prachtig. Er is balans en rust in de beplanting. Met kleine- en weinig ingrepen is dat zo te houden.

Tineke had honderd kleine paaseitjes in de tuin verstopt. Kasper en Katinka vonden er tachtig. Waar is de rest?

Zaterdag was Anneke op bezoek en gister kwam Pita eten. Het weer nodigde uit tot buiten klungelen en dat heb ik gretig gedaan.
Mijn linkerheup voelt als een natte krant. Vooral het uit stilstand tot lopen komen voelt als het beklimmen van de Mont Blanc.

Uit: "Dorrestijns Vogelgids" pag 112 t/m 114

Mijn ogen

Een slome duikelaar noemt men mij niet.
Ik ben, al zeg ik het zelf, vrij beweeglijk.
'HIJ IS GEESTIG EN AD REM',
wordt van mij gezegd en zo iemand is natuurlijk niet echt sloom.
Maar mijn ogen, mijn hemel, wat een luie apparaten zijn dat.
Niet vooruit te branden zijn mijn ogen,
terwijl ik de wereld om mij heen zo graag scherp zie.
Zegt men in een bepaald gezelschap bijvoorbeeld:
'KIJK EEN EGEL'
of
'VERREK, DAAR ZIT EEN GELE KWIKSTAART"
en vijf zes vingers wijzen, dan komt mijn vlugge mond al aangesneld:
'Een gele kwikstaart! Waar,waar!'
En hoe men ook wijst en de positie van het dier verduidelijkt:
'DAAR OP DIE WEG, BIJ DE LIGUSTERHAAG'
of
'TUSSEN DE VUURDOORN EN DE FORSYTHIA'
mijn ogen kuieren op hun gemak met de handen op de rug de andere kant op.
En roep ik ze ongeduldig tot de orde,
dan hollen ze opeens struikelend over elkaar als een epileptische tweeling heen en weer,
en eindelijk heb ik ze in het gareel gekregen,
dan roept men:
'TE LAAT, NU IS DE GELE KWIKSTAART WEGGEVLOGEN'
Soms ben ik spinnijdig op mijn eigen ogen.
Zo zat ik eens naast een goede vriend in de auto
en hij zei bijna achteloos:
'KIJK,EEN NAAKTE VROUW IN DIE FLAT'
Natuurlijk was mijn mond er als de kippen bij,
maar mijn ogen maakten geen haast.
'Waar, waar dan in jezusnaam'
'DAT VERLICHTE VENSTER OP DE DERDE VERDIEPING'
'Maar ik zie op de derde verdieping geen licht!'
'DE DERDE VERDIEPING VAN ONDERAF, IDIOOT. NU IS HET NET TE LAAT. ZE HEEFT HET LICHT UITGEDAAN. HEB JIJ SOMS WAT AAN JE OGEN?'
'Mijn ogen horen niet bij mij. Was ze mooi om te zien en jong?'
'JA, ZE WAS JONG EN SLANK EN BLOND. KORTOM, EEN PRACHTIG FIGUUR MET VOLLE BORSTEN, EN TOEN ZE ZICH OMDRAAIDE, ZAG IK OOK NOG EEN GLIMP VAN HAAR SCHITTERENDE KONT'

Het is Dorrestijns derde verhaaltje over een gele kwikstaart en niet maatgevend voor de verdere inhoud van het boek. Wel leuk dat ik zelf als 56 jarige nog geen bril of iets dergelijks nodig heb!

Vandaag Goede Vrijdag. Als kind werd me duidelijk gemaakt dat Christus voor ons -en dus ook voor mij- aan het kruis gestorven was. Om drie uur. Het is nu tien over drie.
Als kind was ik gefascineerd door dit soort uitingen, maar ik snapte niks van de diepere betekenis, laat staan over de achtergronden. Ik vind het nu nog steeds gek dat ik op die leeftijd al een soort argwaan had naar die diepere betekenis. Bij gebrek aan informatie of een informant maakte ik die betekenis dan maar zelf. Ik denk daar met genoegen aan terug! Vooral in de natuur vond ik de nodige inspiratie.

Ik loop uitermate gebrekkig met mijn linkerheup en krijg steeds meer gevoelige plekken met name op mijn romp.

Pierre Wind (kok): "Als we bij kinderen de bewustwording over voedsel op een speelse manier kunnen vergroten, zijn ze ook bereid hun eetgewoonten te veranderen en gezond en gevarieerd te eten".
Hij noemt dat de emotie van het eten: proeven, ruiken, voelen en zien.

Foto's van een op de parkeerplaats gevonden, beschadigde eend (waarschijnlijk verlamd achterlijf, verder ogenschijnlijk topfit), overzicht achtertuin, met Catherine en Sander op huizenjacht in Gouda en tuin met holwortel en steenbreek.

Vandaag Zoladex injectie.

  

  

  

  

Ik merk dat mijn linkerheup moeite met lopen heeft. Met name als ik wat langere stukken loop.
Ik sta meestal rond tien uur op en moet vaak 's middags al een poosje rusten. Meestal ga ik dan rond twaalf uur naar bed. Inspannende activiteiten als bezoekjes of klussen hebben onmiddellijk gevolgen voor mijn energiehuishouding. Wel is het zo dat dezelfde bezigheid de ene keer veel meer impact heeft dan de andere keer.

Bijna naar bed. Bezoek aan neuroloog was positief: er is wel wat met mijn linkerbeen, maar niet uit mijn rug.

Gister met Tineke op huizenjacht in Gouda geweest. Samen met Catherine en Sander. Vreselijk inspannend (voor C&A haast nog meer als voor ons!) en spannend (idem!).
Maar ook leuk om als trotse vader van zo'n mooie dochter uitgenodigd te worden om een stukje mee te lopen en eventueel hand- en spandiensten te mogen leveren. Vond het -uitspraak van Tineke geleend- dag met een gouden randje.
Ik ben dan wel moe aan het eind maar ook mateloos voldaan.

Gisteravond lang voor de open haard gezeten met Tineke. Bomend over het leven. Het valt ons steeds meer op dat mensen in onze omgeving met allerlei bezig zijn, zich druk maken om details of zaken die er niet of nauwelijks toe doen.

Vandaag dagje tuin bij huis.....en vanavond eten bij Pita en Jonathan.