Ieder dorp had vroeger hoogtepunten van gemeenschapszin. In mijn geboortedorp waren dat met name de Handelse processie en het bloemencorso.
In de jaren dat ik meegelopen heb liepen er zo'n zeshonderdvijftig mensen mee. Het aantal deelnemers liep gestaag terug en ook verkeerstechnisch was het steeds lastiger zo'n grote groep mensen tussen het autoverkeer door te loodsen. Sinds die tijd is de belangstelling echter toegenomen. De laatste jaren liep het aantal deelnemers op tot tweeduizend. De organisatie is in handen van de 'Broederschap van Handel' . Je geeft je op als deelnemer met als belangrijkste vraag of je wel of niet een slaapplaats nodig hebt. In mijn tijd sliep je als jongere vaak bij een boer in het stro of hooi. De rest van de mensen bij particulieren. Tegenwoordig (auto's!) gaan ook nogal wat mensen zaterdagnacht thuis of elders slapen om 's ochtends na de mis weer mee te lopen. Ik liep alleen mee , maar mijn moeder heeft me vast aanbevolen om in de gaten te worden gehouden door familie en kennissen die ook meeliep.
De laatste kilometers voor Handel is er een Statie: om de zoveel meter wordt er halt gehouden bij een kruisbeeld of iets dergelijks. Omdat de optocht zo lang was merkte je daar achteraan weinig van, behalve dat je weer even stilstond. Vooral de intocht in de kerk in Handel met de blaaskapel op oorlogssterkte en hetzelfde bij de terugreis in de Nicolaaskerk in Valkenswaard zijn van die momenten die je bijblijven. Eerst heb je het doel gehaald en de helft eropzitten. Bij de Nicolaaskerk weet je dat je het gedaan hebt: tachtig kilometer ruim, in twee dagen.
In Handel staan voor de kerk talloze stalletjes met parafernalia en ook in de tuin van de kerk is een Kruisweg. Kortom, kosten nog moeite zijn gespaard om het Rijke Roomse leven op de kaart te zetten. En toch had ik al die jaren geen benul wie Maria nou was. Tja, je ging er bidden (wat was dat nou eigenlijk precies?) voor iemand die ziek was. Of je kon Maria iets vragen? Maar ja, wat dan, te veel en te groot stond zo hebberig en iets kleins vond ik betrekkelijk zinloos. Blijft over de prestatie, zeker als het warm was zag men af. Het merendeel van de lopers was -net als ik- volstrekt ongetraind en op de dagelijkse schoenen. Mijn eerste tocht liep ik in korte broek en sandalen. Wat heerlijk was, dat er langs de hele route water beschikbaar werd gesteld door aanwonenden aan de route.
Ook bijzonder waren bepaalde ankerpunten: de watermolen in Nuenen (Neder- of Opwetten?),
de duizendjarige linde van Nuenen, de korenmolen en de bocht in de weg waardoor je de hele stoet kon overzien bij het verlaten van Nuenen, het dorpsplein van Gerwen met de ongerestaureerde kerk, de Lang Hei tussen Gerwen en Lieshout, de brug over het kanaal voor Lieshout (het remmen van de boerenkarren in de afdaling met autobanden!), de Bavariabrouwerij in Lieshout, de dorpspleintjes in Beek & Donk en Gemert.
Kortom, een belevenis.

Het herstel vordert gestaag. Ben verbaasd over het snelle genezen van de wond en het tempo waarin ik beter uit de voeten kan, wel steeds met twee krukken en die zijn ook echt nodig. Ik rust eind van de middag meestal een poosje, maar voel me over het algemeen best goed. Mijn rechter sok kan ik zelf aan, mijn linker niet!