Vandaag kwam buurman Ed rond achten vragen of we zin hadden om mee te gaan naar Parnassia voor een cappucino en de zonsondergang. Voor het eerst sinds mijn heupbreuk weer op pad. Weliswaar met de auto tot de voordeur van Parnassia maar toch. Gelukkig was ik goed uitgerust -om twaalf uur uit bed en ook des middags nog een tukje van twee uur- maar het is toch heel wat om weer 'on the road' te kunnen zijn. Ook al blijft het lopen met een kruk nog knap lastig. De zonsondergang werd doorsneden door slierten wolken wat een speciaal effect gaf. Op een bepaald moment leek de zon meer op een hamburger!