Ik was als kind al gefascineerd door de natuur. Alles wat leefde, zonder voorbehoud. En toen ik wat ouder was en een boedhistische monnik met een palmtak alles wat leefde voorzichtig en met zorg van het pad zag vegen waarover hij zich even later zou begeven, toen snapte ik dat. Net zo goed was het voor mij vanzelfsprekend om niet onnodig dieren op te eten. Het is bijzonder om als jongetje het bloed te moeten opvangen en kloppen zodat het niet stolt tot aan de verwerking. Zit je daar geknield met aan je voeten het zojuist de keel doorgesneden varken. Je mocht en kon daarom niet weg. Je moest kloppen. En het varken wat je in de voorgaande maanden te eten had gegeven en zijn stal had uitgemest lag daar leeg te bloeden. In de uren die volgden werd ons varken in stukken gehakt, verwerkt en verdeeld.
Varkens kregen nooit namen. Geiten en koeien wel.

Dat is het grootste manco van onze tijd. Het ontbreken van doorgaande relaties met de natuur die ons het leven schenkt. Ik heb gezien en geleerd hoe je op een kleinschalige manier uit de natuur kunt oogsten. Hoe je daar zelf een spil in kunt zijn.