Vandaag ben ik bestraald op mijn rechterheup. Eerst wordt de exacte plaats bepaald met een simulator. Wanneer die vaststaat wordt met rode viltsstift de plaats op je huid getekend. Een poosje later wordt er dan bestraald, eerst de onderkant een minuut en vervolgens de bovenkant ook zo lang. Wanneer de wachttijden binnen redelijke proporties blijven, is het zo gepiept.
Wat niet meevalt is de emotionele belasting. Ondanks dat ik inmiddels vele malen in het ziekenhuis ben geweest, went het nooit. Vooral de behandelingen die neigen naar onomkeerbare inbreuken op je lichaam, hakken er bij mij in. Ik heb mijn lichaam altijd -in de woorden van Khrisnamurti- beschouwd als een tempel. En daarnaar gehandeld wat betreft eten, beweging, zorg en aandacht. Ik was er blij mee en trots op.
Het doet me intens verdriet om de neergang van zo nabij mee te maken.

Tineke heeft me voor de zoveelste keer ernaar toe vervoerd. Voor haar moet dat ook een belasting van jewelste zijn. Anders dan bij mij, maar toch. Ik ben zo blij met en trots op haar.

Pita was op bezoek. We zaten in een flauw zonnetje in de tuin. Ze had een interview in de buurt in het kader van haar studie.

De tuin is spectaculair, zo fraai. De crocosmia bloeit en de passiebloem uitbundig.Ik heb met Tineke de wormenbak geleegd en weer opnieuw opgebouwd en gevuld. De bramen en tayberry's geven volop oogst en ook de pruimen beginnen af te rijpen. Onze Jakobsappel is zowat afgeoogst. De kersen waren een prooi voor de vogels. Ik ben wat planten aan het stekken voor Catherine der tuin.

Morgen gaat Tineke voor een week naar Spanje met K en K. Om half acht vertrekt ze. Om negen uur vliegt ze.