Het is bijna half vier 's nachts. Ik kan niet slapen van de pijn in mijn buik. Als ik teveel pijnstilling neem krijg ik pijn op mijn borst en kan om die reden niet slapen. Ik heb het gevoel gevangen te zijn. Ook de hulp die we vanmiddag hebben ingeroepen van het ziekenhuis blijkt tot nu toe een sigaar uit eigen doos: een beetje meer dan we al deden en dan maar kijken of het werkt. Ik herinner me nog zo dat deze pijnarts me lange tijd geleden garandeerde toen we haar visiteerden, dat er door kankerpatienten gelukkig geen pijn meer geleden hoefde te worden. Mijn ervaring is inmiddels heel anders. Wat ik nog het meest dramatisch vind is dat ik steeds voor het dilemma sta Tineke wel of niet wakker te maken, haar erin te betrekken. Dat is de afgelopen nachten al gebeurd en dat is slopend voor haar. Het is ook slopend voor mij , maar dat speelt minder een rol, omdat ik niks hoef. Tineke heeft ook nog een huishouden draaiend te houden en twee kinderen die aandacht behoeven.