Ik heb heerlijk in de tuin gezeten in de rolstoel.Ik vind dat inmiddels een heel avontuur, maar met behulp van Nico van de thuiszorg manouvreerde Tineke me moeiteloos door de schuifdeuren naar buiten en weer naar binnen. Ik ben dan wel aan het eind van mijn latijn.
Ik heb voortdurend lichte last van mijn doorligplek, maar het is te doen. Veel verplaatsen van lichaamsgewicht. Ik ben behoorlijk vermagerd, dus zit er weinig vlees tussen mijn botten en huid.
Heb net in 'Vruchtbare Aarde'' een stuk gelezen over het inmiddels vertaalde boek van Richard Louv 'Het laiatste kind in het bos' over het ontbreken van contact tussen onze opgroeiende kinderen en de natuur. En dan met name de vrije natuur waar je kunt ravotten. Dat het een hele generatie ontbreekt aan echte eerstehands ervaringen zoals stilte, duisternis en verwondering maar ook aan omgang met echte dieren, zowel gedomesticeerde als wilde.
Ik voel me uitermate kwetsbaar in mijn contacten met dit soort onderwerpen. Alsof mijn optimisme en enthousiasme om een rol te spelen bij dit soort onderwerpen bedekt is met een sluier van angst. Het liefst wil ik er van wegkijken.