Ik heb steeds meer moeite met van alles. Signalen die aangeven dat het onvermijdelijke en onomkeerbare steeds meer binnen handbereik is. Ik heb het gevoel dat mijn wereld steeds kleiner wordt. En dat ik op een goede manier afscheid heb genomen van iedereen.
Els van het GVT team kwam gisteravond mijn morfinecassette wisselen. Opeens kwam de behoefte op door te nemen hoe het traject dat ik nog te gaan heb eruit zou zien. Wetende hoe weinig voorspelbaar dat traject is. Toch wil ik het dan daarover daarover hebben.
Ik heb gemerkt dat zo'n gesprek beter gaat met een betrokken professional. En Els is een geschenk uit de hemel wat dit betreft.
Voor het eerst realiseer ik me dat ook het schrijven aan dit weblog een einddatum kent.
Het kost steeds meer moeite om in fysieke zin te schrijven, maar ik heb ook het gevoel dat er steeds minder te schrijven valt.