De Amerikaan Murray Bookchin heeft een prachtig boek geschreven over "The Ecology of freedom" met als ondertitel "The emergence and dissolution of hierarchy".
Hierin analyseert Bookchin de groeiende milieucrisis, niet alleen de vervuiling, maar ook de diepgewortelde sociale crisis. Als pionier van de sociale ecologie geeft hij zijn visie vanuit de wortels van de menselijke soort.
In zijn visie is alles terug te voeren op onderdrukking.
Mijn afkeer van de mentaliteit van veel stedelingen versus boeren als producenten van het stadse dagelijks voedsel heeft alles te maken met het ontbreken van bescheidenheid bij diezelfde stedeling.
Het lijkt wel een laag dieper te zitten.

Was vandaag op de volkstuin met Joke en mijn gammele heup. Heel veel wind en idem genoten. We gaan zaaien en planten.

Kees, Teye en ik hebben besloten om de Stichting Samenhang te liquideren. Jammer, maar zonder werkende leden heeft zelfs een stichting ter bevordering van stadsecologie geen bestaansrecht (meer).

Gister had ik zo'n last van mijn heupen -vooral verlies aan kracht bij opstaan en lopen- dat ik het ziekenhuis heb gebeld voor overleg. Gevolg: vandaag laat ik bloed prikken en foto's maken van mijn heupen en rug, volgende week dinsdag bezoek aan de radioloog 's ochtends voor een eventuele pijnbestrijdende bestraling en 's middags controle bij de uruloog, 12 april overleg bij de neuroloog omdat er misschien zenuwen bekneld zitten.
Het voelt heel verdrietig, zo'n dag als gister. De confrontatie met mijn ziek zijn is op zo'n dag maximaal.
Het plannen van activiteiten buitenshuis krijgt allemaal een voorlopig karakter, waarde vrienden.

Ik had van Catherine een pakketje met een pak bonenkoffie uit Guatemala gekregen. Maar ja, geen koffiemolen in dit high tech huis. Bij de buurvrouw gevraagd, geen koffiemolen wel een blender. Maar om mijn kostbare koffie aan zoveel geweld bloot te stellen, dat ging me te ver. Andere buurvrouw, ja een prachtige ouderwetse koffiemolen van de moeder van uit Wenen.
Maar zo'n molen stamt uit een andere tijd. Toen was onthaasting nog geen modewoord maar dagelijkse praktijk. Als je 's óchtends een kopje koffie wilt dan kun je maar beter 's avonds beginnen met malen en een flink deel van de avond en nacht doorwerken.
Gelukkig kon Tineke gelijktijdig malen en tv kijken.
Een de koffie was heerlijk en ik kan me voorstellen dat dat inherent is aan zelfgemalen koffie.

  

Mijn heupen en onderkant blijven me veel last bezorgen. En ik heb heel veel last van jeuk, met name op mijn rug, bovenarmen en ellebogen.
Morgen ga ik voor de tweede keer naar de haptonome in Amstelveen. Ze woont in het oude dorp op een prachtige locatie, grote tuin met achterin een compleet houten huis. Ze vertelde dat dat vroeger een hoedenatelier was geweest en daarom een eigen ingang achterom heeft. Haar behandeling is prettig.
Morgen ga ik ook naar Rob en Marloes van Haaren. Marloes gaat mijn voeten reviseren; ze is pedicure. Ze zijn de ouders van twee kinderen die bij mij in de klas hebben gezeten. Rob was een fabuleus kookouder in Bladel, de jaarlijkse werkweek van de school in Brabant.

Het is vandaag een bijzondere dag, want onze nieuw beklede Gispenstoelen komen. Tineke en ik hadden er vier via Marktplaats gekocht en twee bij grofvuil gevonden.
Ik heb de bekleding verwijderd en er nieuwe inslagmoertjes in gezet. Dat was een hele klus. Maar de boutjes waren nog ingewikkelder: geen boutjes te krijgen van 35 mm lang, M5 (de dikte), lenskop, RVS of verchroomd en met spleetje. Uiteindelijk had ik me al verzoend met RVS en kruiskop tot we bij Weyntjes op het Singel de juiste boutjes vonden. Spleetje, messing verchroomd en de rest!
Mooi toch!

Bij het afscheid van de Bikkershof heb ik een boek cadeau gekregen. "Het geluk van de tuin" van P. Verhagen. Dat boek had ik al, twee keer zelfs, een originele uitgave uit 1961 gekregen van Kees en een recenter heruitgave.
Marian stelde voor het te ruilen voor een ander boek. Ik had net een artikel in Trouw gelezen over een Amerikaan die een boek had geschreven over de vervreemding van de huidige generatie kinderen versus de natuur.
Ik heb het boek sinds vandaag en zatzit te smullen in treinmetrotram. Horen jullie vast nog van.

Heb vandag op zolder in de Bekkerstraat een inventarislijst gemaakt van mijn meubelmakersgereedschappen. Het gaat me aan het hart om het te doen, maar ik wil het per se zelf doen.

Morgen ga ik met Pita lunchen. Ze is aangenomen voor de medezeggenschapsraad van de universiteit. Wij (let wel: pluralis majestatis) zijn trots op haar.

Morgen ga ik de haan naar school brengen.

Morgen ga ik (het wordt steeds trivialer) kippenvoer kopen.

Morgen wordt het weer om te zaaien en te planten.............

Drie generaties handen. Maar van wie?

  

Morgen ga ik naar een haptonome in Amstelveen en 's avonds met Kees (Geljon) eten in de stad.
Ik kreeg tijdens mijn bezoek aan de natuurarts Jes Schalkwijk te horen dat ik mijn "voelend weten" moest versterken middels een bezoek aan een haptonome.
Bij voorkeur vrouw, wat ouder en iemanfd die mij "de baas" kon. Hoe vind je zo iemand in Amsterdam? Niet via de haptonomie vereniging. Zij verwezen me naar een lijst op internet met websites van haptonomen. Het waren er een heleboel, haptonomen met websites. En haptonomen zonder website?
Ik koos er een op gevoel met de "beste" website en mailde haar. Dagenlang geen reactie. Telefoontje. De praktijk was sinds een paar weken opgeheven.
Een nieuwe tocht langs de Amsterdamse haptonomenwebsites volgde. Ik belde iemand met een leuke website. Ze voldeed aan het profiel, maar toen ik de eerste keer bij haar kwam bleek ze pas een jaar een haptonomenpraktijk te hebben. Ik heb de intake (drie keer een consult van een uur) afgemaakt.
Toen wilde ik naar een therapeute met langere ervaring.
Marian kwam met de tip om Dieneke Naeye -voormalig directeur van de opleiding- te vragen of zij iemand kende. Zij kwam met de tip van de Amstelveense haptonome. Die voldoet geheel en al aan het profiel. Morgen ga ik er heen.

Eind april heb ik een nieuwe afspraak met de natuurarts.
Tussentijds heb ik een telefonisch contact met haar gehad waar ik haar mijn haptonomenperikelen voorlegde. Zij kwam toen met de suggestie om het Centrum voor Tantra te vragen voor begeleidng. Dat heb ik gedaan, maar de twee opperhoofden van het Centrum gaven geen individuele consulten alleen cursussen in een groep. Ik kreeg een folder -heel interessant- en een verwijzing voor een individueel consult met een van de "mindere" goden uit de stal. Ik heb gebeld en kreeg een kind die het antwoordapparaat bediende. Nog maar eens proberen.

Ik heb last van onuitstaanbare jeuk op mijn rug ter hoogte van mijn borsten, een pijnlijke rug en een gevoel alsof er een stuk appel dwars zit in mijn slokdarm. De ouderdom komt met gebreken (sic!).

Rijkdom en schaarste

Ik vind het fascinerend om te filosoferen over boeren.
Hoe komt het toch dat ze over de hele wereld veel te weinig voor hun producten krijgen?
Hoe komt het dat de tussenhandel veel meer verdient aan het kopen en weer verkopen van voedsel? Terwijl dat een veel simpeler taak lijkt dan grond bewerken, zaaien, oogsten en afhankelijk zijn van het weer, plagen en wat dies al niet meer zij.
Uiteindelijk is maar een heel klein deel van wat een consument neertelt voor voedsel voor de boer.
Het feit dat voedingsmiddelen nog steeds in Nederland spotgoedkoop zijn heeft alles te maken met de lage marktprijs die de Nederlandse en de mondiale boer voor zijn producten krijgt.
Geen wonder dat door de prijsslag in de supermarkten de producenten (de boeren) nog minder gaan krijgen. En dat dit ook gevolgen heeft voor eerlijk geproduceerde (biologische) en verhandelde (Fair Trade) producten.
Waarom blijven boeren massaal produceren? Waarom staken ze niet voor een betere prijs?
Zou er eerst schaarste moeten ontstaan op de voedingsmiddelenmarkt? Zou dan de prijs van de porducten een juiste afspiegeling worden van door boeren geleverde inspanningen en gelopen bedrijfsrisico's?
Ik vind het schokkend om te lezen dat de supermarkten per jaar voor tweehonderd euro aan voedingsmiddelen weggooien. De hoeveelheid brood die we met alle Nederlanders samen weggooien is immens. Veel voedselproductie is uitermate slecht voor het milieu.
Allemaal signalen dat we de ruime bechikbaarheid van voedsel niet op waarde weten te schatten. Dat lekker, gevarieerd en gezond eten prima samen kunnen gaan en goed voor het milieu kan zijn.
Dat vergt een consument die weet wat de consequenties van zijn voedselkeuzes zijn.
En dan gaan we er met zijn allen, in Nederland zowel als wereldwijd op vooruit.

Afgelopen maandag 13 maart lag er een kaartje in de bus dat de post vergeefs een pakje had aangeboden. Vandaag ging ik het -lekker snel- halen. Het was een immens groot maar licht pakje van Catherine uit Guatamala. Een een zijde mijn adres, andere zijde de afzender en de derde zijde een immense rij postzegels.
Na opening van het pakje zaten er een heleboel stukjes karton in, een eierdooosje met afbeelding van een -duidelijk Guatamalteekse- kip, een zwart plastic tasje met inhoud en een kaart van de vulkaan met tekst.
In het tasje zat echte (bonen)koffie uit Guatamala.
Wat een ontzettend leuke verassing en dan druk ik me nog voorzichtig uit.....
PS Catherine had de kaart gedateerd op 27 februari.
PS 2 Ik heb haar adres.

  

Stad en platteland.

Grappig dat ik eerst de stad noem en dan het platteland. Terwijl steden al eeuwenlang voor van alles en nog wat van dat platteland afhankelijk zijn. Het platteland er eerder was dan de steden. Maar er toch al eeuwenlang sprake is van onderschikking van het platteland versus de stad. Alsof de stad belangrijker is. Of wat plaatsvindt in een stad er meer toe doet. De Godenzonen van Ajax versus de Boeren (hoofdletter van mij!) van PSV.
Het verbouwen van ons dagelijks voedsel is een van God gegeven taak. Een roeping, zo je wilt. Omgang met levende planten en dieren, ook al is het voor consumptie, vergt een bepaalde houding, een levensfilosofie. Omdat de aarde een levend organisme is, moet het gevoed worden om er van te kunnen oogsten. Dat voeden doe je vooral door de bodem goed te bewerken c.q.juist met rust te laten.
Een goede boer weet rationeel en intuitief wat er met zijn grond kan of moet gebeuren. Op de korte- of lange termijn. En die lange termijn noemen we dan het duurzaam beheren van de aarde

Tot slot nog drie foto's.De eerste is van de familie van Noud en Petra. Niek -heel gewoon- en Sofie en haar oma -allebei in dekking.
De tweede foto is van Pita en haar oma: hoe versier ik mijn oma.
En de laatste is van een conterfeitsel op de wc in de Unseltstraat. Gefotografeerd door Tineke. Die weer reageerde op eeen stukje van Marian, namenlijk deze tekst op mijn weblog naar aanleiding van mijn verhaal op mjn log over kukelende hanen en
-niet- klagende buren.
Kortom: geleuter!
Of zou mijn vader de tekst op dit wc bordje serieus hebben genomen?
Of -Mieke en Marlies- is deze tekst van toepassing op alle relaties tussen man en vrouw in Noord Brabant?

  

  

  

  

  

  

  

gisteravond vierde mijn broertje zijn vijftigste verjaardag met een maaltijd in "Wokwereld". Op de plaats van het voormalige bruine cafe "Waarom verder stappen, ons Riek zal hier wel tappen" halverwege tussen Geenhoven en Waalre (Gineve en Woldere voor de insiders). Hardstikke modern, eten wat en zoveel je wilt, ter plekke op een bakplaat gezond klaargemaakt: ideaal om uit te eten. Vooral ook als je een relatief kleine eter bent die wel van uiteenlopende maaltijdonderdelen houdt.

Ik kreeg heftig commentaar van mijn zussen op mijn laatste stukjes op mijn weblog.
Ik beschouwde Brabant te veel als onderontwikkeld. Terwijl -volgens sMarlies- de regio Eindhoven het grootste aantal hoogopgeleiden kent! En sMiek niet als een culturele barbaar in een culturele barbarij wilde worden afgeschilderd!
Tja, ik kan moeilijk schrijven dat ik het niet zo bedoeld heb als het er staat. Watik er nog wel aan kan toevoegen, is, dat er in de loop van mijn leven een een steeds groter contrast groeide tussen mijn Utrechtse leven en het leven in Valkenswaard. Niet gepland of per se gewenst, maar het gebeurde. De afstand in kilometers is een factor van belang, maar ook wat ik verder deed: waar je mee omgaat raak je door besmet.

Ik heb bij mijn stukjes van de laatste twee keren herinneringen aan inspirerende boeken.Ik wil ze graag delen. De socioloog Jan Brands deed een aantal jaren geleden onderzoek naar kinderen die meer scholing hadden gekregen dan hun ouders. Deze interviews gebundeld in "Levensverhalen, over de methode van autobiografisch onderzoek in de sociologie" en "Die hoeft nooit meer wat te leren" waren echte ëye-openers" voor me. Met name het dilemma voor ouders dat je kind heeft bereikt wat je wilde, maar dat je als ouder je kind niet meer bereikt.
De schrijver A.F.Th. van der Heyden is geboren in Geldrop, een dorp net zo onder de rook van Eindhoven gelegen als Valkenswaard. In 1983 schrijft hij het boek "Vallende ouders" over zijn jeugd in Geldrop. Naast het feit dat ik veel herken in wat hij schrijft, vind ik ook zijn schrijfstijl prachtig. "Vallende ouders" maakt deel uit van de trilogie "De tandeloze tijd".
Tot slot de Mexicaanse schrijver Richard Rodriguez: "Als zoon van een illegale Mexicaanse landarbeider werd Rodriguez een van de beste Amerikaanse essayisten, maar de prijs die hij hiervoor betaalde was een onoverbrugbare kloof met zijn vader". Zeer beeldend beschreven in "Days of obligation. An Argument with My Mexican Father". (1992)

Het weggaan uit mijn geboortedorp heeft me veel gebracht. Deels waren die bezigheden ook in Brabant mogelijk geweest, zoals het tuinieren, het meubelmaken,het bijenhouden,het onderwijzen en het buurt activisme. Maar voor het filosofische gesprek, voor een school met (Jenaplan) onderwijsopvatting, het intellectuele, het politiek activistische, het culturele, het kunstzinnige en een ruim aanbod aan vaak zeer verschillende mensen is een stad een ideale plaats.Overwegingen om terug te gaan zijn er dan ook niet geweest.
Wel overwegingen om meer buiten te wonen. Maar met de Bikkershof achter de deur had ik mijn heemtuin, bosplantsoen, kruidentuin, dieren, moestuin, kas, compostplek en hoogstamboomgaard bij de hand. Kortom, de ideale combinatie van het platteland in de stad.
Ook het wonen in een stad, een wijk, een straat, een huis met een (langere) geschiedenis spreekt me ontzettend aan. In Valkenswaard leek (en lijkt?) het historisch besef gering. Het belang van het behouden en conserveren van je eigen historische en culturele wortels lijkt in zo'n dorp vrijwel afwezig. Ik betreur dat.
In steden als Amsterdam en Utrecht gaat op dit vlak ook veel mis. Er is echter zo veel aan historie wel behouden in deze steden. Dat doet me deugd.
Wat geldt voor de bebouwde omgeving geldt voor mij ook voor de flora en fauna.
Ik hecht enorm aan de beplanting die van oudsher in Nederland voor komt. Om meerdere redenen. Eerstens vind ik ze prachtig, maar dat geldt zeker ook voor planten van ver weg. Tweedens zijn ze aangepast aan ons klimaat en groeiomstandigheden. En op de derde plaats maken ze je bewust van het feit dat planten in samenhang groeien. De mateloze verbazing die dat laatste bij mij vaak heeft doen postvatten gun ik iedereen. Dat je aan planten kunt zien wat er in de bodem wel en niet aan mineralen aanwezig is, aan het ontbreken van meststoffen of juist een overschot daarvan, de relaties tussen planten: het levert een diep respect op voor alles wat leeft, voor alles wat groeit.
Vandaar mijn verknochtheid aan heemtuinen en heemplanten.
Vandaar mijn voortdurende appel op mensen om respectvol met al het levende op deze planeet om te gaan. Op de eerste plaats met jezelf, je medemensen, de flora en fauna
en al het andere op aarde.

ONTHEEMDING EN HEEMTUINEN.

Toen ik uit Valkenswaard vertrok -eerst naar Amerika, toen naar Eindhoven, daarna Utrecht en nu Amsterdam- wist ik diep van binnen dat ik niet terug zou keren naar mijn geboortedorp. De beweging die ik heb gemaakt is van kleiner (dorp) naar groter (stad). Dat weggaan van mijn geboortegrond ging niet zonder slag of stoot. Ik was en ben ontzettend gehecht aan Oost Brabant.Door mijn opleiding had ik echter ook geproefd van iets anders. Een wereld die achter een verre horizon schuilging, maar veelbelovend leek. Ik wilde die wereld verkennen en de stad was " the place to be".
De prijs die ik ervoor betaalde was het achterlaten van mijn huis, mijn heem,mijn wortels. Die ontheemding heb ik mijn hele leven gevoeld en met me meegedragen.
Diep in mijn hart wilde ik leven zoals Nol de Rooy leefde op Gineve en Peer Peels de Kets in de Hazestraat. Een leven van klungelen, buurten en vaste rituelen: leven op het ritme van de dag, de week, de seizoenen en het jaar. Heel conserverend en conservatief in de goede betekenis van het woord.
Maar ook een leven waar voor nieuwsgierigheid voor een onderzoekende geest weinig ruimte was. De sociale verbanden waren dwingend en knellend.
Na mijn dertigste merkte ik dat ik een mars door de instituties had gemaakt.
Catherine en Pita zaten op het SOP; een ouderparticipatiecreche. Op een avond van de ouders stelde eenieder zich voor met wat achtergorndinformatie. Tijdens het voortschrijden van het rondje merkte ik dat vrijwel alle ouders uit een hoge maatschappelijke klassen afkomstig waren. Marian en ik zaten daartussen en vielen als arbeiderskinderen niet uit de toon. In een generatie hadden we een mars door de maatschappelijke klassen gemaakt.
Ik realiseerde me dat ik me dan wel geaccepteerd voelde, maar dat ik me er niet thuis voelde. En als ik in Valkenswaard was voelde ik me ook geaccepteerd en niet thuis. Kortom overal ontheemd en eenzaam.(Wordt vervolgd)

Hoofdenhanden.

Ben opgegroeid in een omgeving waar het werken met je handen primair stond. Arbeid stond gelijk aan handarbeid. Door mijn scholing kwam ik in aanraking met hoofdarbeid.Het heeft lang geduurd voor die hoofdarbeid een gelijkwaardige positie in nam naast mijn handarbeid. Ik ben van beide evenveel gaan houden.
Met mijn handen werkte ik in tuinen, maakte meubels, verbouwde huizen, hield bijen,
verwerkte groente, fruit en honing tot zuurkool, jam en honingwijn en nog zo wat van die dingen.
Met mijn hoofd leerde ik te reflecteren op mijn handelen: actie, reflectie, actie. Ik was er dol op en nog. Ik was als een spons die alle intellectuele informatie gulzig tot me nam en nog. Mijn nieuwsgierigheid is niet snel bevredigd.En last but not least werkte ik om de kost te verdienen met mijn hoofd (en een beetje met mijn handen en veel met mijn hart).
Meestal maken mensen een keuze. Ze worden ergens specialist in. Ik prijs me gelukkig dat ik een generalist ben. Bijkomend voordeel is dat ik mijn eigen omgeving kan scheppen, zonder afhankelijk te zijn van anderen. Niet dat ik niet van anderen afhankelijk wil zijn. Dat ben ik. Maar het gevoel om iets te scheppen is een van de mooiste gevoelens die ik ken. Echt genieten.

Op zolder in de Bekkerstraat heb ik een werkplaats. Daar heb ik meubelmakersgereedschappen om met de hand of met machines van hout voorwerpen te maken. Ook heb ik een groot aantal oude- en antieke houtbewerkingsgereedschappen.
Ik heb daar de afgelopen jaren vanwege mijn ziekte weinig mee gedaan.
Ik heb nu besloten om deze schatkamer over te dragen aan een (of meerdere) nieuwe eigenaars. Zodat er mee gewerkt kan worden. En hopenlijk net zo intens van genoten kan worden als ik gedaan heb.
Als proef heb ik mijn bier- en wijnmakersspullen in de aanbieding gedaan. En als je niet veel geld vraagt, ben je het zo kwijt!!!
Ik hoop dat Onno (wijn) en Joop (bier) er net zo van gaan genieten als ik heb gedaan.
En na de meubelmakersgereedschappen wil ik ook nog van een grote hoeveelheid tuingereedschap en bijenspullen af.

Het herontdekken en openen van een schatkamer

Tja, deze haan op mijn dagboek. Wat doet die daar? Nou, vooral pronken natuurlijk.
Bij Trijntje Hoogendam van ecologische boerderij De Boterbloem hadden wij onze kuikens gebracht. Inmiddels volwassen hanen en hen. Binnen een paar dagen had een Osdorpse vos ze opgevreten.
Er is inmiddels een vosbestendig (?) hok gebouwd en er zijn veertien hennen en acht hanen van elders aangevoerd die daar losliepen.Ik mocht een haan uitzoeken voor de Visser 't Hooftschool. Dat is de haan van bijgaand plaatje.
En toen moest de rest opgehokt in verband met de vogelgriep.En begonnen de hanen te vechten. Inmiddels zijn er twee geslacht.