Indiase fabel:

Er waren eens, vele jaren geleden, twee monniken die zichzelf allerlei verboden en kwellingen oplegden. Zo legden ze zichzelf op heel India te voet te doorkruisen, van de ene kant naar de andere kant. En ze legden zichzelf volledige stilte op, ze mochten zelfs in hun slaap geen woord uitbrengen gedurende alle jaren van hun voettocht. Geen lettergreep. Maar op een dag, toen ze langs de oever van een rivier liepen, hoorden ze allebei een verdrinkende vrouw in de stroom om hulp roepen. Zonder een woord uit te brengen sprong de jongste van de twee te water, droeg de vrouw op zijn rug naar de kant, legde haar op het zand zonder een woord te zeggen en de twee asceten vervolgden hun weg in volstrekte stilte. En toen, na een half jaar of een jaar, vroeg de jongste plotseling zijn metgezel: Zeg eens, denk je dat ik gezondigd heb toen ik die vrouw op mijn rug droeg? En zijn metgezel antwoordde hem met een vraag: Wat, draag je haar nog steeds op je rug?

Voor iedereen, maar speciaal voor Herman.