Dit zijn de crocussen die een poosje terug hun kopjes al door de sneeuw staken.
Het 'floaten' viel niet mee: ik ben gewoon bang, dus Hanneke: geen overgave.....
Tinke en ik proberen van deze dagen een soort vakantie in Amsterdam te maken.Zo hebben we vanmiddag geluncht met Pita en Jonathan. Gister het floaten en eten bij de Schutter in de Voetboogsteeg. Ook zijn we naar de film geweest en naar de Oude Hortus. Wat een prachtige plek blijft die Hortus toch. De voorjaarsbloeiers stonden op springen. Ze waren een van de twee vijvers aan het vernieuwen. We hebben thee gedronken en Holtkamp genuttigd in de Orangerie.
Ik ben weer terug bij 20mg pijnstilling en twee pillen Prednison per dag. Dat laatste
is een lage doses en daarbij zou ik me beter moeten voelen.Wachten we af.

  

Bekende Nederlanders roepen op tot een groene revolutie en ik ben vandaag naar Al Gore en "Än inconvenient truth" geweest die een Oscar heeft gewonnen.

Ik probeer de pijnstilling wat omlaag te krijgen. Van 20mg naar 15mg en mogelijk lager. Ben benieuwd.
Ben door Tineke gescrubd, heerlijk. Nu wil ze me laten floaten, hopenlijk blijf ik met beide benen op de grond!
We hadden wat dikke boomstamwortels op de kop getikt als brandhout. Waren verwijderd in verband met rioolproblemen. Het is heel leuk hoe licht dat is.
We hebben een grote voorraad hout. Keurig gezaagd en gekloofd. Moet nog wel even drogen.....
Marian en Pita waren gister op bezoek. Piet had ouderwetse haverkoeken bij van Paul Annee uit de Huidenstraat. Sweet Memories. Het is heel leuk om te zien hoe die Negen Straatje aan deze kant van de Rozenstraat van de Jordaan zijn opgeknapt. Prachtig, zowel de huizen als de bestrating.

"Het leven was in die tijd voor gewone mensen altijd een strijd tegen het tekort,vooral in de wintermaanden en het vroege voorjaar. En dat tekort lag voortdurend op de loer.Dat verhardde het leven en dat gaf de stelregel 'íeder voor zich' meer kans dan goed voor hen was".
Uit: "Slechtvalk"

sMarlies geeft Tineke les in Brabants dialect. Soms is het leuk om terug te gaan naar de oorsprong van sommige (dialect) woorden: zo stamt 'ptazzie' uit de tijd dat de Fransen hier Nederland bezetten zo rond het jaar 1800. Zij verbaasden zich over de stamppot en vroegen of dat soep (=in het Frans 'potage') was. Net zoals zij zich verbaasden over het eten met de handen (zie ook de "Aardappeleters' van van Gogh) en zonder vork (ferket).
Ook de 'Malpië" stamt uit de Franse tijd, het land werd 'de mal en pays", vertaald 'het land werd hoe langer hoe slechter'. Dit niet alleen slaand op de slechte kwaliteit van de zandgrond, maar het was ook moeilijk om je door het rulle zand te verplaatsen.

Had en heb weer een dipje.
Ik voel me vooral ongelukkig en kom tot niets. Vandaag en gister merkte ik wel dat het me fysiek wat beter ging. Ik hoop dat dat doorzet.
Gister waren mijn moeder, Marlies en Laurens, Linda en ons Mieke op bezoek. Het is leuk om te zien dat het weer heel aardig gaat met mijn moeder.
Ik was zaterdag bij De Slegte met Tineke. Daar lag een boek "Woest in orde" over 'Identiteitsvervaging van Zuidoost-Brabant door de lens van Noud Aartsen'. Het bevat heel veel foto's van hoe deze streek was en hoe die nu is. Schokkend is vooral het verlies aan sfeer. En dan vooral door grootschalige ingrepen. De menselijke maat is geen norm meer bij de inrichting van het landschap.
Mijn moeder brengt steeds afleveringen mee uit de plaatselijke krant van een boek "De Slechtvalk" geheten. Dat gaat over de periode voorafgaand aan het boek van Noud Aartsen. Mijn moeder kent de gebeurtenissen uit "De Slechtvalk" nog uit eigen ervaring en ik nog een beetje. Het leven voor de mensen in die tijd was onnoemelijk hard. Mijn moeder wil die armoede (ondanks dat ze zelf zegt die niet zo aan den lijve te hebben meegemaakt), de zorgen over en beschikbaar zijn van voldoende materiele welvaart om in de eerste levensbehoeften te voorzien, kortom de kwetsbaarheid van het bestaan, niet terug. Ik proef vaak het vergelijk tussen mijn moeder en wat er op dit moment in een land als Polen gebeurt, alleen vijftig jaar later.
Het grappige is dat mijn moeder meer haar zegeningen telt (en wat er teloor is gegaan op de koop toeneemt) en dat ik (de voordelen kennend) me verbaas over het verlies en of dat niet anders had gekund.
Ik ga weer proberen dagelijks wat te schrijven.

Vanmiddag met de tram naar Paul Annee in de Huidenstraat geweest.Broodje gekocht, 't is een prachtige broodbakkerij annex winkel. Even naar Atheneum en The American Book Store. Deze twee en Scheltema en The English Bookstore zitten nu alle vier vlak bij elkaar rond Spui/Koningsplein. The American Book Store zit in het oude pand van Ypma de pianowinkel die daar sinds mensenheugenis zat en nu naar de pianoboulevard in Alkmaar is vertrokken (sic!).
Het is grappig om te zien hoe vol de tram met buitenlandse mensen zit. Tot de Overtoomse Sluis praten ze ook niet Nederlands. Daarna zien ze er nog even buitenlands uit maar praten vloeiend Nederlands. Verschil tussen toerist/passant en mensen die Nederlander zijn maar buitenlands ogen?
In de tram zat een man met hond (een Mechelse herder), die nogal bijtgraag zijn, voorzover ik weet. Maar wat me vooral opviel was hoe sterk het beest stonk en hoe de geur tussen baas en hond was samengevloeid.

Als je dit zo ziet lijkt Nederland ondergedompeld in een stevige winter. Niet dus!

  

Het is grappig dat er steeds weer verwijzingen naar andere boeken opduiken uit de boeken die ik lees. En vaak kun je je dan al een voorstellling maken wat de schrijver bedoelt. De schrijver maakt een voorselectie voor jou. Ik had me eigenlijk ook niet gerealiseerd hoeveel echt oude handschriften er zijn overgeleverd. Mijn idee was dat de hausse aan boeken begonnen is met de uitvinding van de boekdrukkunst. Niet dus. Ook daarvoor werd er al aardig wat afgeschreven. En ook toen al werd er druk gebruik gemaakt van het overnemen van teksten van anderen. Net zoals vandaag weer bleek dat dat nu ook nog gebeurt: plagiaat in een bespreking van een boek van Jimmy Carter in de Trouw van afgelopen zaterdag.
Wat maakt het zo leuk om teksten van anderen te 'lenen'?
En ik heb ook het idee dat het bijna altijd uitkomt....

Ik had een ernstig dipje wat betreft gezondheid. Wel zaterdagavond naar Gerard van Maasakkers geweest in Hoofddorp en zondag met Marian en Pita in de stad koffie gedronken. Maar voor de rest was de pijp leeg.
Gerard van M. was heel leuk. Ik vind zijn muziek en teksten steeds beter worden.De muziek is gevarieerder en ontzettend mooi van klank. De teksten hadden altijd al diepgang, maar de onderwerpskeuze schroomt ook moeilijke onderwerpen niet.
Tien maart ga ik weer naar GvM, maar dan met Pita, Tineke en Jonathan in de Griffioen te Amstelveen met alleen zijn gitarist. Lijkt me anders, maar niet minder leuk.

Wat betreft wedstrijd en de zelfgebakken taart.
De laatste keuzemogelijkheid was een 'Campanula' oftewel een klokje. Dat was het plantje niet en de varieteit kwam wel in de buurt, maar doet er dan niet meer toe.
Voor de goede verstaander zijn er inmiddels -schat ik in- twee dingen duidelijk geworden.
Een, het juiste antwoord is: het is een KONIJN.
En twee, dat betekent dat een aantal mensen een prijs hebben gewonnen en dus zelf aan de slag mogen om een taart te bakken. Want voor de goede verstaanders onder ons: een zelfgebakken taart bak je immers zelf!!!
Veel succes met bakken en dat ie maar mag smaken.

Daar gaan we dan: het bekendmaken van de winnaar van de zelfgebakken taart.

Beste Ed, Ed, Marlies, Laurens, Jan, Jonathan & Pita, Marlies, Joke, Marian, Chang-ta en Wendy,
Als trouwe lezers van mijn weblog zou jullie enige kennis van mijn persoonlijkheid niet ontzegd moeten kunnen worden. Een goed lezer heeft aan een half woord genoeg en een ander heeft niks aan een hele Dikke van Dale.
Het plantje kende een groot aantal mogelijkheden waarvan er drie als voorbeeld cq aanzet gegeven waren. Nu zijn er plantjes die over bijzondere eigenschappen beschikken. Een ervan is bijv. dat ze kunnen lopen. Niet dat ze pootjes hebben, maar toch, ze verplaatsen zich. Soms met behulp van dieren. Zo worden verschillende zaadjes van planten verplaatst door mieren. Maar dit plantje is niet een lopend plantje.
Een andere optie is een "plant (op zijn Engels) in disguise" (=vermomming).
Deze serieuze optie is vast bij meerdere van u opgekomen bij mogelijkheid 1. Want we weten allemaal dat paddestoelen bewoners hebben uit het rijk der sprookjes. Zijn wij niet allemaal opgegroeid met "kabouter Spillebeen en zijn rood met witte stippen paddestoel"? En dat deze rakker, gekleed in een bontmanteltje van konijnenvacht, boven op zijn paddestoel zit. En waarom zou die paddestoel in dit geval geen rood met witte stippen hebben, maar gewoon eekhoorntjesbrood zijn?
Een hele poos geleden raakte onze konijnenstapel besmet met mixomatose. Da's een besmettelijke ziekte die door muggen wordt overgebracht, meestal op oogvocht of speeksel. De ziekte is dodelijk voor het merendeel van de konijnen, maar een klein deel overleefd en is vervolgens resistent. Onze konijnen overleefden niet.
Omdat we toch wel graag een konijn wilden, zetten we de Konijnen-sluis-deuren open voor een vrouwelijk konijn. Immers; het voortplanten van deze dieren is een waar genoegen om te aanschouwen. Spoedig diende zich een kandidaat aan: een konijn met de trekken van een cavia wat betreft de bontjas, vrouw en Mathilde genaamd.
Maar al spoedig leek zij masculiene trekjes te vertonen. Toen we haar geslachtsorgaan, ruggelings liggend, aanschouwden bleek zij een PP (pront pikkie) te hebben. Tja, noem je Mathilde dan Matthieu? En hoe moet dat dan met het nageslacht?
Mathilde (of Matthieu) is geen "lapin de neige", want dat is Frans voor sneeuwwit konijn.
Waar had ik het eigenlijk ook al weer over en waar moest dit verhaal toe leiden?

Fantastisch, tien reacties tot nu, we houden de spanning er nog even in, winnaar wordt morgen bekend gemaakt.
















fantastisch

Kent iemand het witte plantje in het midden?
Is het:
=eekhoorntjesbrood (een paddestoelensoort)
=Lapin de neige var. "Matthieu"
=een campanula var. "White Rabbit"

De eerste prijs is een zelfgebakken taart.

  

Vandaag was Eugene een jaar bij ons. Heel speciaal dat hij dat zelf onthouden had en Tineke en ik niet.
Voor alle vogellieghebbers: regelmatig voeren is de belangrijkste voorwaarde voor succes. Vanochtend was het bewijs onomstotelijk in de tuin aanwezig. In alle soorten en maten.
Ik slaap goed, plassen gaat ook redelijk alleen mijn algehele gevoel was welbevinden laat nog wel eens te wensen over.
Vanochtend naar de Meersse -een schouwburg in Hoofddorp- gebeld of er nog kaartjes voor een optreden van Gerard van Maasakkers waren voor as. zaterdag. Die waren er nog. Tineke had het idee sMarlies, Laurens en sMoeder mee te nemen. Maar de chef van het Kruispad had al iets.

Om me heen kijkend zie ik heel veel mensen die de behoefte hebben om iets te geloven.
Wat volgens mij hetzelfde behelst als expliciet niets willen geloven.
Maar eerst even over die gelovers. Het bestaat al heel lang, die behoefte om in iets buiten jezelf te willen geloven. Iets wat verklaart wat niet te verklaren valt of steun kan bieden wanneer je je alleen voelt staan in de moeilijke zaken des levens.
Door de eeuwen heen is er vraag geweest naar instituties die ruimte boden voor dat geloof. Veel van die instituties claimden het alleenrecht: hun geloof was het enige juiste en vaak moest de ongelovige met harde hand overtuigd worden dat zijn keuze voor die kudde niet de enig juiste was. In naam van de enig juiste ( en goedertierende?) god zijn me een partij moorden en misdaden gepleegd. Daar lust geen god brood van.

Lezen is vooral een activiteit waarbij mijn verbeelding grenzeloos geprikkeld wordt. En waarbij ik zelf de beelden creeer en invul. Het verschil met film en televisie is voor mij gigantisch, bij deze media zijn de beelden al gegeven. Een ander heeft ze voor mij bedacht en ingevuld. Bij de levensechte spelletjes op computers gaat dat nog verder. Daar is voor kinderen het onderscheid tussen wat echt is en virtueel ternauwernood zichtbaar. Het doodt de creativiteit van diegene die de spelletjes "leest" : het invullen is al door een ander gedaan.
Daarom ben ik er ook van overtuigd dat lezen -als activiteit waarbij je je eigen fantasie stimuleert- zeker blijft bestaan. En als activiteit waarbij je je eigen inzicht schoolt ook. En eigenlijk, denk ik, voor de ontspanning ook. Lezen is voor mij altijd gewoon genieten.
Een van de leukste momenten van de dag vind ik 's ochtends het lezen van de krant. Eventueel met boterhammetje, maar zeker met een kop koffie. Eerst het snellen van de koppen, dan wat ik eerst wil lezen. Later op de dag gevolgd door de rest. Maar dat tritsje: koffie, koppensnellen en selectie lezen is het leukste.

Gister naar de Boerenmarkt op de Noordermarkt geweest. Viel me zwaaar: pijn in mijn buik en een voortdurendmoetenplassengevoel.
Vandaag met T. naar de Heemtuin bij de Sloterplas geweest. Ze hebben een nieuw milieu educatiecentrum gebouwd: "De Drijfsijs". Deed me denken aan Rob van Haaren. Hij kende maar twee soorten vogels: sijssies en drijfsijssies!
Ook de kinderboerderij was vernieuwd: fraai!
Bij het grofvuilen vonden we een flinke ppa (potentiele partij aanmaakhoutjes).
Pita belde uit Rome, ze komen morgen al weer terug.
Ik had van Kees nog wat bollen (eco!) gekregen en in de voortuin geplant.

Vandaag sms-je van Pita, die in Rome naar de Tivoli tuinen was geweest. Ze vond ze prachtig. Zou dat verhaal van die appel en die boom dan toch?
Het hout wat ik nu zaag is een jaar oud -dus droog- peren- en essenhout. Eigenlijk weet ik het wel, maar het verbaast me iedere keer weer hoe hard droog hout is. Dat zaagt zoveel moeizamer.

Ik lees me de blaren op mijn ogen. Dikke boeken. Grappig dat ik me realiseer dat ik inmiddels een leven lang veel lees. Al vanaf het moment dat ik kon lezen. Als kind speelde ik veel en liever buiten, maar eenmaal binnen las ik. En zo intens dat mijn moeder altijd concludeerde dat ik in een andere wereld was. En dat was ook zo. Lezen heeft mijn horizon ontstellend verbreed. En dat doet het nog iedere dag. Ik kan me geen dag zonder lezen voorstellen.
Het leukste van lezen is het je verplaatsen in een andere wereld of een ander personage of nieuwe gezichts/stand/punten tot me te nemen. Lezen is gewoon verschrikkelijk leuk.

Wat wil je nog meer: een kortgerokte boerin, op klompen, die zaagt voor de komende koude winters. En ze kan er wat van!
We hebben inmiddels een forse voorraad, maar volgens Tineke kan er nog meer bij. Ik herken dat hebberige wat ze bij kachelhout heeft voor de rest niet zo.
Marlies, je hebt het karaoke verhaal waarschijnlijk niet helemaal gesnapt: op een van de twee DVD's zingt, speelt en spreekt GvM geheel geluidloos. Of zit er nog een aan te zetten "knopke" op?

Mijn ouders zijn op jonge leeftijd gaan werken. Mijn vader in de fabriek als sigarenmaker en mijn moeder als meid bij een boer. Er moest gewerkt worden om geld te verdienen. Anders was er in de grote, Brabantse, katholieke gezinnen onvoldoende brood op de plank. Bovendien wss er schaarste aan van alles als nawee van WO II.
Er viel voor de generatie van mijn ouders weinig te kiezen. Mijn vader was iemand die voor veel zaken talent had, maar niet op zoek ging naar de uitdaging. Hij was volgens mijn moeder: "Ne goeie mens, die altijd de kost heei verdient". Mijn moeder was graag onderwijzeres geworden.
Ik wist al jong dat ik in het leven wilde kunnen kiezen. Uitzoeken waar mijn talenten lagen en daar vervolgens iets mee doen. Het liefst iets met mijn handen
maken.Maar ik geraakte bij toeval op de middelbare school en vervolgens op de Kweekschool. Toen was ik ver van huis geraakt wat betreft het iets maken met mijn mijn handen. Maar ik had er een wereld voor teruggekregen, die ik tot voor kort niet
gekend had: de wereld van boeken, kunst en cultuur, de stad, deelnemen aan het sociaal-politieke leven en dit bleek nog maar het topje van een ijsberg.
Rond mijn dertigste ben ik teruggekeerd naar mijn jeugdliefde: de arbeid met mijn handen. Ik ging de meubelmakersopleiding doen, het huis aan de Bekkerstraat verbouwen en met de komst van een binnentuin achter het huis aan de Bekkerstraat de liefde voor het werken temidden van planten en dieren: de ontwikkeling van de Bikkershof.
Vaak hebben mensen me gezegd dat ik me beter kon specialiseren: ik had de mogelijkheid om in iets uit te blinken. Maar ik vond het veel leuker om van veel aspecten van het leven iets te weten en te kunnen. En vaak bleek dat dan nog heel wat te zijn.
Het heeft me een veelzijdig mens gemaakt en het heeft altijd heel rijk gevoeld.
Geboren in een boerenhuisje op het platteland in Brabant in een klein gehucht -Geenhoven genaamd- ben ik inmiddels aangeland in de poel des verderfs voor de gemiddelde Nederlander: Amsterdam genaamd.
Toch blijf ik me diep in mijn hart een Brabander van het platteland voelen, maar ik kan niet ontkennen dat er diep in mij een intellectueel uit de stad heeft wortel geschoten. En dat in een generatie tijd.
Ik kan me weinig mooiers voorstellen dan mijn leven, het schenkt me een immens blij en tevreden gevoel.