Ik realiseer me dat ik de Nederlandse taal 'verrijkt' heb met wat werkwoorden: 'banken' voor het buurten met Anneke op de schommelbank op de volkstuin, 'grofvuilen' voor samen met Tineke afstruinen van het grofvuil in onze wijk op zondagavond en er zijn er vast nog meer die even niet bij me opkomen.
Ik heb me de afgelopen dagen onbedaarlijk verdrietig gevoeld. Wat is afscheid nemen toch moeilijk. Ik zit voortdurend op twee sporen: leren om afscheid te nemen en afscheid nemen en ik vind ze allebei moeilijk.
Ik slaap goed, eet redelijk, geen pijn (af en toe speelt mijn buik op), dagindeling is tussen negen en tien op, wijkverpleging komt wassen en verzorgen, in rolstoel (mijn beide benen zijn verlamd tot aan mijn middenrif), krant lezen en laptoppen (is er weer een!), naar bed in de loop van de middag en dutten, avondeten, met thuiszorg uit bed rond acht uur, tussen tien en elf weer terug (liefdevol in bed getild door Tineke en Kasper), tussen elf en twaalf vanuit bed Pauw en Witteman, aansluitend slapen.
Dat in bed en rolstoel tillen wordt door Tineke gedaan, die mijn bovenlijf tilt. Meestal tilt Kasper, of iemand anders die voorhanden is, mijn benen. Die zijn loeizwaar want verlamd. Het is mijn enige uitstapje: op en neer tussen tafel en bed , een afstand van twee meter.
Ik heb mijn verbazing uitgesproken over het feit dat ik op de drempel van het einde van mijn leven toch nog de neiging heb om mijn leven te willen voortzetten met behulp van anderen. Zo heeft Rob van Haaren een boekenkast afgemaakt, heeft Fransje de Waard een boekje over mijn werkzame leven geschreven, heb ik met Tineke door de tuin gelopen alsof ik er volgend seizoen ook nog zal zijn. Ik had er bij lange na nog niet genoeg van.