Mijn moeder een onze Noud waren gisteravond op bezoek. Mijn moeder had twee vruchten meegebracht en een gedichtje:
"Ik zocht een klein precentje
voor mijn oudste ventje
ik liep even door mijn tuin
en wat zag ik daar staan
twee mooie vijgen aan jou boom
laat ik nu even kijken
dat dat zal blijken

Je moeder met aanhang

Ik was ontroerd. Mijn moeder had me gebeld dat ze me wilde zien met voor mij een hoor- en voelbare urgentie in haar stem.
Ik voel me onrustig en rusteloos. Kwetsbaar en niet wetend hoe daar mee om te gaan. Terwijl het fysiek juist wat beter gaat of lijkt te gaan.
Slaat mijn morfinepomp ook nog op hol met allerlei onheilspellende boodschappen.