Vanmiddag Catherine op bezoek. Tineke was met Katinka naar de stad en Kasper lag nog in bed. Het is heel bijzonder om alleen met je oudste dochter te zijn in deze fase van mijn ziekte. Het gaat dan heel snel over waar het in het leven om draait. Het vervult me met intense voldoening om dit nog mee te mogen maken. Maar tegelijk is er het verdriet van het naderende afscheid.
En de onzekerheid hoe dat er uit gaat zien.
Vanmiddag was Catherine koud weg of mijn blaas begon op te spelen. In korte tijd ontstond er grote druk op mijn blaas. Gelukkig kon die schat van een Els van het GVT (Gespecialiseerd Verpleegkundig Team) snel komen en opluchting brengen. Maar ondertussen confronteerde een en ander me eens te meer met mijn kwetsbaarheid. Morgen krijg ik een nieuwe katheter.
Tineke heeft het mooie weer benut om compost te verspreiden in de tuin. Lopen er een moeder egel met jonge egel rond, komt ze een mega kikker tegen en krioelt het verders van het leven. Da's mooi, heel mooi.
Er is een aanhoudende stroom van post en mails. Ik kan nauwelijks uitdrukken hoe blij ik daarmee ben. Het is een navelstreng tussen de mensen die deel hebben uitgemaakt van mijn leven en mijn huidige situatie. Het valt me op hoe verschillend mensen om mij heen kenbaar maken dat ze met me meeleven. Maar voorop staat voor mij het teken van leven. Maar eerst en vooral geniet ik van ieder teken van leven.