Ik wordt overvoerd -althans dat gevoel bekruipt me- met allerlei boeken en uitspraken over de relatie heden/verleden.
Vaak te herleiden tot de zeer menselijke behoefte om de balans op te maken: was het vroeger allemaal veel beter, staan we op het punt om heel veel materiele en immateriele waarden te verliezen?
De aandacht die er voor gevraagd wordt, duidt mijns inziens wel op een gevoel van urgentie.

De oliebollen versieren de Oudjaarsavond. Zo was het, zo is het vanavond bij ons en het zou lof verdienen als dat zo bleef.
Opperhoofd Tineke heeft probleemloos voor alle ingredienten gezorgd en Peer den Bakker heeft ze in deeg omgetoverd en in de olie laten schuiven. Wat is het toch aantrekkelijk om je in tradities te wentelen.

Tineke: een heuglijk moment tijdens het bakken: ik had de brutale moed om het deeg te hoog van de lepel in de olie te laten vallen.
Nu, voor de ingewijden die de Bladelse Peer kennnen, herkenden de schreeuw/correctie waarmee Peer gewend is onmiddellijk de volledige aandacht van een hele schoolklas op te eisen.
Het "halve zool" was het nét niet maar het scheelde niet veel.
Heerlijk, het wás even een vitaliteit.
Het liefst had ik ieder oliebol van hoog in het vet geflikkerd maar ja...

Uit: "De duivel groef een paradijs" Nanne Dorren

"Aan een landschap kleven herinneringen. Het is het domein van de herinneringen, zoals filosofen dat noemen. Herinneringen aan de eerste zoen, de dagelijkse fietstochten naar school, het jaarlijkse uitstapje met de scouting, de wekelijkse uitgaansavonden naar de plaatselijke disco.
Gevoelens en associaties komen boven bij de aanblik van een gebouw of uitzicht, bij een geur of geluid horend bij een landschap.
Dat geheel aan beelden, plaatsen en bijbehorende herinneringen vormt het decor van onze geschiedenis. Daarmee vormt het landschap een deel van onze identiteit, van ieder persoonlijk en van ons gezamenlijk. En zoals dat vaak gaat met vanzelfsprekendheden: daarvan word je je pas bewust op het moment dat ze dreigen te verdwijnen.
De meeste mensen, misschien de nuchterste rationalisten onder ons daargelaten, overvalt op enig moment in hun leven wel de behoefte om terug te keren naar het landschap of de stad van hun jeugd, of van een andere belangrijke episode in hun leven. Dat heeft niet alleen te maken met sentimentaliteit, een begrip dat vooral een negatieve bijklank heeft, maar ook en vooral met het feit dat mensen behoefte hebben aan bespiege;ing, aan het begrijpen en kunnen plaatsen van hun eigen geschiedenis, aan verzoening met het lot-om na die terugblik weer verder te kunnnen gaan.In de psychologie wordt dit het zalmeffect genoemd, naar de vis die tegen de stroom in terugzwemt naar zijn geboorteplek, om daar eitjes te leggen en vervolgens weer verder te trekken."

Ik kreeg bovenstaand boek eergister met de post van Willy en Marianne van Oase. Ik heb het dezelfde dag uitgelezen.
Het gaat over de mergelwinning in Zuitd Limburg bij het dorpje 't Rhoon. Het gaat over de geworteldheid van de bewoners van die gemeenschap en de relatieve onverschilligheid van bedrijven die de mergel willen winnen en die bondgenoten vinden in de politieke bestuurders.
Er verschijnen -met het verdwijnen van onze cultuurlandschappen- veel boeken waarin de mens in zijn/haar landschap centraal staat. Jammer genoeg moet ik wel vaststellen
dat dat meestal een teken is dat het kwaad is geschied: het landschap is al verdwenen en de daarbij behorende bewoners ook.

De donkere dagen tussen Kerst en Driekoningen zijn bij uitstek de dagen van bezinning. Terugblik en vooruitblik. Bij mij gaat dat vooral gepaard met veel huilbuien. In de natuur is alles in aanleg al aanwezig wachtend tot het moment daar is om te voorschijn te komen. Niet eerder in mijn leven voelde mijn toekomst zo onzeker. Mijn lichaam voelt als een botsauto na een half uurtje rondrossen, ondanks de pijnstilling.

Vannacht goed geslapen, maakt de dag ook weer heel anders.

Gisteravond waren Marian, Catherine en Sander, Pita en Jonathan, Kasper en Katinka te eten. Tineke had alles fantastisch georganiseerd. Iedereen had wat gemaakt. Het leuke daarvan is dat iedereen vantevoren al betrokken is en dat het minder werk is voor de gastgevers. Niet alleen een goed idee maar ook heel leuk.
Het was een prachtig menu en niet te veel of te weinig.
Pita had een verrassing voor Catherine omdat ze definitief een baan als fysiotherapeute heeft gevonden. Sander had een cd voor me opgenomen van oude Dylan nummers en van Jonathan kreeg ik een cd van James Hunter. Ik had voor iedereen een boek uitgezocht wat bij hem of haar paste. Geen Kerstcadeautje maar een eindejaarsgift omdat iedereen zo zijn of haar best had gedaan.

Tussendoor zeilde Gerwin (uit Culemborg/Caetshage) binnen met een dvd van alle opgenomen filmfragmenten.

Net bij Joke geweest om haar te feliciteren met haar verjaardag.

Tineke heeft een slagersblok gekocht. Hebben we in eendrachtige samenwerking in de was en de harde houtolie gezet. Nu moeten de dieren nog strootje trekken wie het eerst het tijdelijke voor het eeuwige gaat verwisselen.
Ze hebben een vrolijk leven gehad dus ook de vegetariers onder ons kunnen een vorkje meeprikken.

Morgen komt mijn familie eten. Ik vind het geweldig om te zien hoe Tineke dat voorbereid. Toevallig las ik in Trouw een stukje over genieten en geluk. En dat een belangrijk deel gaat zitten in het voorspel. Tineke is zo'n voorbeeld van genieten van het voorspel. En laat het nou toevallig zo zijn dat ik op mijn beurt geniet van dat voorspel van haar!
Het wordt vast leuk.

Ik heb "De schaduw van de wind" van Carlos Ruiz Zafon uit. Gelezen op advies van Herman en Babette. Geleend van Joke die het weer te leen had van Eva.
Prachtig boek, heel fraai.

Ik ben door Tineke naar de tramhalte gebracht met de auto. Toen vanaf tramhalte Pilatus met de tram naar het Spui. Daar een rondje boekenmarkt gedaan. Voorafgaand en na afloop van dat rondje het toilet van Luxembourg gefrequenteerd. Terug met de tram en gelopen van de halte naar huis. Een wereldreis en mega-onderneming.

Ik probeer wat te oefenen met fietsen en lopen. De techniek is inmiddels niet meer zo'n probleem. Wel de conditie en het uithoudingsvermogen. Ik realiseer me nu hoe goed dat altijd bij mij geweest is en wat een raar gevoel het is om binnen tien tellen het gevoel te hebben dat je longen een dansje op straat willen maken en je hart klopt als oefent het een drumsolo.
Wij gaan het langzaam oopbouwen en ik reken erop dat ik me dan ook beter ga voelen. Maar voorlopig kraken mijn botten en kreunen mijn spieren.
Ik heb er wel zin in.

Dinsda telefonisch contact met het ziekenhuis. Het bloedprikken leverde een verlaagde PSA waarde op en verhoogde botwaarde (= verhoogde tumorontwikkeling in de botten). Nieuwe telefonische afspraak over zes weken of bij calamiteiten eerder.
Lijkt op voorlopige rust aan het front. Maar niets is zo bedrieglijk -heb ik gemerkt-als die rust.

Het boek van Benali is prachtig. Heel beeldend geschreven en heel veel talige hoogstandjes.

Een ander boek wat ik gelezen heb is "Rendez vous" van Esther Verhoef. Een thriller over een gezin dat een huis koopt en verbouwt in Frankrijk. Met veel perikelen. Leuk boek maar ook niet meer dan dat.

Het lopen gaat steeds beter. Pijnstilling is nog steeds hoog. Ik probeer wat vaker op de dag te eten, valt niet mee.

'Verleiden was voor haar wat macht is voor alleenheersers of honingverzamelen is voor bijen: een dominerend principe waarmee de wereld wordt begrepen en waarnaar gehandeld wordt.' Uit: 'Laat het morgen mooi weer zijn' Abdelkader Benali pag. 100
Het tweede boek van Irmgard wat ik lees en al even mooi als "De Voorlezer".

'Weet je wat dat is, een rationalist?' vroeg Juan aan Malik.'Dat is iemand die zijn driften eerst probeert te begrijpen alvorens ze als een dolle kameel achterna te rennen.'
Uit:'Laat het morgen mooi weer zijn' Abdelkader Benali pag. 101

Tineke:

Vanaf de dag dat Peter sterk verzwakte en verlammingsverschijnselen aan zijn benen kreeg half september heb ik mij ziek gemeld op mijn werk en ben thuis gebleven.
Het was voor mij niet meer te combineren, alle emoties en verdriet, de regie rondom Peter, de contacten met de artsen, het ziekenhuis.
Proberen niets over het hoofd te zien qua behandelmogelijkheden.
Goed voor Peter en mijn kinderen zorgen en proberen zelf staande te blijven.
De twee hoge doseringen bestraling hebben geholpen, Peter loopt beter, is gelukkig nooit gevallen.
Maar Peter is heel moe, slaapt vaak slecht, moet er heel vaak uit.
De massage helpt vaak wel maar ook nachten niet.
Altijd proberen het te verklaren willen we wel maar lukt niet.
Het kost me grote moeite Peter los te laten maar ben de laatste tijd toch regelmatig een paar uur weg geweest om dat weer te leren.
Heb vorige week een gesprek op mijn werk gehad en ik begin morgen halve dagen te werken, van 8.30 tot 12.30, hoop dan om 13.00 samen met Peter te lunchen.
Peter komt 's morgens langzaam op gang, kan wat uitslapen en rustig aan zelf wat rommelen.
Om 10.00 uur bel ik hem altijd even op.
In de middaguren neem ik vakantie-uren op en hopenlijk kan ik een onbetaald verlof regelen. Maar dat is allemaal nog de vraag of dat gaat lukken.
Het voelt heel zwaar om werk en thuis weer te gaan combineren.
Hoeveel ik ook van mijn werk houd, mijn tijd met Peter is zo kostbaar.

Vandaag het menu bedacht voor het Kerstdiner op 1e Kerstdag als Marian, Catherine, Sander, Pita en Jonathan bij ons komen eten.
Dat plan had ik al een tijdje maar de energie en eetlust van Peter liet zo te wensen over dat ik dat maar steeds voor me uitschoof.
Leuk dat het er toch van komt en we gaan allemaal wat maken.

Het weer was vandaag fantastisch, vanmorgen meegedaan aan de vogeltelling van de Vogelbescherming Nederland en moest daarvoor 4 keer poesen uit de tuin verjagen.
Ook zag ik regelmatig een muisje maar die hoefde ik niet te tellen.

De tuin is nog steeds prachtig, zie de onderstaande foto's maar.

 
 
 
  

Tineke heeft de kerstboom gezet.
Ik ben magerder geworden en heb nu krachtvoer gekregen. Ik heb er tot nu toe twee van geprobeerd. Het ene ging wel,het andere smaakte naar karton.

=Ik was gistemiddag mijn pijnstilling vergeten in te nemen. In de loop van de avond werd ik steeds beroerder. Pas halverwege de avond ontdekte ik dat er relatie was tussen het niet innemen van de pijnstilling en mijn beroerde gevoel.
=Prachtige DVD met film en CD met foto's van Wendy (en Richard) gekregen per post. Over mijn moeders tachtigste verjaardag. Heel fraai!
=Morgen viert Joke (mijn moestuinmaatje) haar zestigste verjaardag. Ed -haar echtgenoot- ook. Joke krijgt van Dineke -onze buurvrouw- en ons een echt RVS Sneeboer verplantschepje. Sneeboer is de Rolls Royce onder de tuingereedschappen. Joke is bekeerd omdat ik vorige jaar zo'n schepje had gekregen. Zo simpel werkt het soms.
=Babette en Herman hebben een aantal honderddertig jaar oude paardekastanjes rond het erf van hun boerderij in Bellingwolde/Groningen. Ik heb navraag gedaan in hoeverre het bloeden van hun bomen tot blijvende schade voor de bomen leidt. Dat is/lijkt niet het geval, gelukkig.
=Gister was er een meubelmaker op bezoek die een oude schaaf van me wilde lenen, een profielschaaf en wel een kraalojief. Ontzettend fijn om met een gedreven vakgenoot van gedachte te kunnen wisselen. En dan zie je hoe lastig de wereld van ambachtelijke handarbeid in elkaar steekt. Er lijken maar twee keuzes: je levert zelf veel in door veel meer tijd aan een opdracht te besteden dan reeel is of je benoemt jezelf tot kunstenaar en vraagt een hoge prijs voor je producten. Bij dat laatste is dan de vraag of de naam en het idee betaald wordt of de geleverde arbeid en het vakmanschap. En eigenlijk zou dat elkaar niet moeten bijten.
=Pita heeft voor haar studiegenoten een presentatie gehouden over de ecologische wijk Eva-Lanxmeer in Culemborg in relatie tot stadssociologie. Ze had een mooie PowerPoint presentatie gemaakt en de medestudenten waren enthousiast.
=Catherine lijkt -na heel veel sollicitatiepogingen en vervangingen als fysiotherapeute- nu serieus uitzicht te hebben op een baan. Ik merk dat ik het haar ontzettend gun. Na een inspannende opleidingstijd een overspannen arbeidsmarkt voor je beroep aan te treffen is geen pretje. Vervangen, uitwijken naar een kuuroord in Oostenrijk, werk en reizen in Guatamala, weer invallen en solliciteren is niet goed voor je zelfvertrouwen en je gevoel van eigenwaarde. Ze heeft het fantastisch gedaan en ik hoop van harte dat ze deze baan krijgt en dat ie bevalt.

Gister waren mijn zus Mieke, haar ex Chang Ta, de vriendin van mijn zus Gerrie van Hout (tevens echtgenote van een klasgenoot van mij van de Lagere School) en -tot mijn verrassing- mijn moeder op bezoek. Da's dan heel leuk. Vooral mijn moeder voert het hoogste woord.
Ik heb een boek te leen van Irmgard -vriendin/collega van Tineke- geschreven door Bernhard Schlink getiteld "De Voorlezer". Ik heb het al uit en vind het fantastisch.
Het gaf me een hele andere kijk op Irmgard! Echt te gek.
Ben benieuwd naar de twee andere boeken die ik van haar te leen heb.
Vanochtend heeft Frank haardhout en blaadjes voor op de volkstuin gebracht. Het is een echte schat.

Ik ben weer op 20 mg pijnstilling aangeland. Dit vooral door pijn in het rechter deel van mijn buik. Ben er niet blij mee.
Moet ik weer aan wennen en levert meteen misselijkheid op.
Het plassen daarentegen gaat fantastisch dankzij bemiddeling van Tineke die me voor het slapen gaan masseert en dat werkt wonderwel.

Tineke was -uit vrije wil- aanmaakhoutjes aan het hakken.

  

Tineke is hier:
1. Voor straf in haar badjas kachelhoutjes aan het hakken. Straf opgelegd door i.v.m. het niet tijdig vervullen van bepaalde verplichtingen.
2. Het op Boedhistische, meditatieve wijze ritueel hakken van aanmaakhoutjes.
3. Het hakken van paniekhoutjes. (Zie Jan Terlouw's "Oorlogswinter").
4. Het op authentieke wijze oefenen van de dansvorm "Hakkuh".
5. Het stretchen van de knieschijven. Aanbevolen boven de vijftig.
6. Iets anders geheimzinnigs aan het doen.

  

  

"Brabantse koffietafel op Griekse wijze". Ik geloof dat ik mijn eerdere tekst over verlangen naar koffie ,bruine boterhammen met kaas temidden van oppers hooi terug moet nemen. Iedere tijd heeft zo zijn eigen mores. Ik ben benieuwd hoe Sander, Catherine, Jonathan, Pita en alle andere jongeren dit over twintig/dertig jaar beleefd hebben. Eventueel hoe ze het aan hun nageslacht vertellen wat voor beelden dit heeft achtergelaten. De karakteristieke geur van een goede hooiberg is voor mij onovertroffen.

Dit is een foto van de verjaardag van mijn moeder op 2 dec jl. Ik fiets op de fiets die ze gekregen heeft om binnen te kunnen oefenen. En als ze wil kan ze zelfs gelijktijdig fietsen en tv kijken. Mooi ding, vind ik.
Verder heeft ze een medaillon gekregen met daarop "Piet". Ze had al eenzelfde medaillon met daarop "Marcel". Piet was mijn vader en Marcel haar oudste kleinkind die bij een motorongeluk omkwam toen hij twintig was. Ze heeft het gekregen als armband om de kans te vergroten dat ze het ook daadwerkelijk gaat omdoen.

Sint was toch groter dan gepland, vooral door een mega inspanning van Sintineke.
Maar het was wel heel ontspannen en leuk.
Ik had van Sint een boek gekregen "Op het land" van Ineke Noordhoff. Het gaat over boeren en natuur. Gisteren uitgelezen en ik werd er helemaal depressief van. Wat een puinhoop is het in ons buitengebied. En of dat nog goed komt?!?

  

Goed geslapen dankzij -denk ik- de massage van Tineke. Tineke is zo'n rijmelares van zonder haar hemdje op te lichten. Dat betekent dat ze vraagt of ik haar kan helpen bij haar gedichtjes. Tja, en weiger zo'n dame met opgelicht hemdje maar eens iets!

Vandaag aan de Sint voorbereidingen voor morgenavond. We houden het klein en simpel. Ik verlang ook wel naar een aantal dagen geen bijzondere dingen. Ondanks dat ik niet werk voelt het ziek zijn als een dagtaak en meer. Vannacht weer allerlei toestanden met plassen. Dat hakt er ook in qua uitgerust zijn. Ik heb nog steeds pijn ter hoogte van mijn buik aan de rechterkant. Pijnstilling weer wat omhoog.

Gister naar Valkenswaard geweest. Mijn moeder werd tachtig. Van 5 tot 6 werd er gebowld en daarna gegeten bij de Griek. "Sirtaki" heette ie heel origineel en ook dit restaurant kon in ieder West Europees land zijn domicilie hebben. Op zo'n moment verlang ik toch wel naar Brabantse koffietafels of iets dergelijks met muziek op de achtergrond van Gerard van Maasakkers. Voor de rest was het eten lekker en de ambiance uitstekend.

  

Mijn moeder wordt morgen tachtig. En dat vieren we met een etentje bij de Griek in Valkenswaard. Ik ben inmiddels weer zo fit en mobiel dat ik me erop kan verheugen.

Vandaag was Jan van Goolen, loodgieter, op bezoek om een lekkage aan de CV te verhelpen. Na afloop heb ik een tijdje met hem zitten te praten. Ik ben dan eens te meer verbluft dat er in alle beroepen hele bijzondere mensen schuilen. We voerden een heel geanimeerd gesprek.

Ik had van Babette en Herman een boek gekregen van Frank Westerman "Ingenieurs van de ziel". Het gaat met name over de grote waterstaatswerken ten tijde van Stalin. Het boek probeert aan te tonen dat grote waterstaatswerken (kanalen, stuwmeren ed) altijd een corrupt en dictatoriaal bewind nodig hebben, zeker wanneer er veel in handarbeid gewerkt wordt. En dat ook het omgekeerde waar is.
Ik vind vooral verpletterend in dit boek hoe er respectloos en inhumaan met mensen en hun levens wordt omgesprongen.
Ik werd er niet vrolijk van. Wel intrigerend.

Ik heb de kunstzinnige foto's van Hanneke Verkleij in huis. Vier prachtige ansichtkaarten over de laatste beroepsvisser in Hoorn. In kleur voor vijf euro. Fraai als kadootje of om op te sturen. Maar ook op de kast of een prikbord misstaan ze niet. Laat het me weten en ik bezorg ze je.