Ik heb jarenlang een duobaan gehad op een basisschool in Amsterdam. Eerst met Mieke en daarna tien jaar met Herman (Bouman). We werkten week op week af. Wat inhield dat ik vijf dagen werkte en vervolgens negen dagen niet. Ik ben daar op mijn dertigste mee begonnen en ik heb er zeldzaam veel plezier aan beleefd. Ik heb het altijd vergeleken met grootheden als Jac P. Thijsse, Eli Heimans en anderen, die onderwijzer waren maar op hun vrije middagen, avonden, weekends en vakanties tot grote prestaties kwamen op andere gebieden.
Maar het mooiste was de combinatie van onderwijs leuk vinden samen met een hartsmaatje en ruimschoots tijd om aan andere zaken te besteden.
Wat is er nou zo leuk aan een maatje in het onderwijs?
Het leukste is dat je samen meer weet en kunt. Daarnaast is het voor kinderen gewoon rijker om het niet met die ene man of vrouw voor de klas te moeten rooien, maar keus te hebben. Vergelijk het maar met het hebben van twee ouders.
Tot slot kun je elkaar aanvullen.
In mijn geval met Mieke en later Herman was dat zeker het geval.
Vooral met Herman heb ik vaak ontzettend schik gehad, wanneer ik iets regelde zonder dat hij dat beseft heeft. Uiteraard altijd ten voordele van Herman. Op een keer na.
Herman had een besteleend en reed op weg naar zijn huis in de Spaarndammerbuurt over de eilanden in Oost waar nieuwbouw werd gepleegd. Hij vond daar vierkante kratten waar plastic containers met zuur in hadden gezeten. Ongeveer 70 bij 70 bij 70. Er konden er steeds een aantal in de eend, na verloop van tijd hadden we er een hele partij in de klas.
Ze werden gebruikt voor een podium, voor de musical en wat al niet.
Maar het waren er veel in een kleine klas en soms vond ik ze gewoon ook onhandig en in de weg staand. Op een vrijdag vielen twee dingen samen: Rob van H. was op bezoek, een bevriende ouder die ook mee naar Bladel was geweest en bij toeval ontdekte ik dat de kubussen door het luik van de kruipruimte pasten.
Twee zaken waren snel geregeld: ik liet de kinderen alle kubussen in de kruipruimte opbergen en sprak met Rob af dat hij Louis, zijn buurman en directeur van de andere school in de buurt in het spel zou betrekken. Rob zou hem vragen, wanneer Herman hem mocht bellen over de kubussen, om te zeggen dat hij ze voor een gulden per stuk van mij gekocht had.
Ondertussen peperde ik de kinderen in dat ze het spel mee moesten spelen. Dat zouden ze doen. Wat ik betwijfelde. Maar voor de zekerheid seinde ik ons beider favoriete kleuterjuf Gea in hoe de vork in de steel zat.
Zo gezegd, zo gedaan.
Op dinsdag kreeg ik een telefoontje van Gea dat het niet goed ging. Herman was boos, nee woedend. Hij had de kinderen al uitgefoeterd hoe ze mij zo stom hadden kunnen laten zijn. Ze hadden geen krimp gegeven, waarvan acte! Meteen op maandag had hij Louis opgebeld, die zich aan de door Rob ingefluisterde versie had gehouden. Herman liep als een getergde tijger door de school.
Ik zag geen andere mogelijkheid om hem op woensdag telefonisch te vertellen hoe de vork in de steek stak. Vooral om groter onheil af te wenden!
Herman had nooit gedacht dat ik tot zo iets gemeens in staat zou zijn.
Herman zon op wraak.

Het was een heel avontuur, maar goed verlopen. Gek is dat alles gewoon verder is gegaan. De viersporigheid van de trein tussen Amsterdam en Utrecht is inmiddels klaar, om het Muziekcentrum Vredenburg staat een enorm bouwhek en de Biltstraat is een puinhoop terwijl alle oude lindebomen zijn gekapt. De Bikkershof is gewoon doorgegroeid en mist nog steeds iemand die aan 'puntjes op de i' doet, een soort eindredacteur.
Het beste wordt dat geillustreerd door de briefjes die overal hangen wat mag en wat niet de bedoeling is. De vanzelfsprekendheid daarover is weg. Ik weet niet hoe je dat voor elkaar krijgt, behalve dan de manier waarop ik het zelf deed!

Morgen ga ik met de trein naar Utrecht naar de Bekkerstraat. Spannend! Maar ik vind het ook een uitdaging.

Foto van Tineke. Een man met een grijze haardos die niet kan bukken wanneer hij in de tuin werkt. Mijn stalen pennen laten dat nog niet toe. Het lijkt een beetje op een poephouding in de vrije natuur. De tuin is prachtig en de harde wind van vandaag vraagt om opbinden en wieden.
Het gevoel alsof ik door de tuin gevraagd wordt. Als ik dan fantaseer dat de tuin een bevallige dame is, dan vraagt ze mij ten dans. En ik denk mee over de kleding en de versierselen.

Uit: "Mussenlust" Piet Heerkens

DE MUS

Daor was er eens 'ne nachtegaol,
de moet ik oe efkes vertelle,
en die liet er z'n liekes, lief van taol
uit z'n kostelijk orgeltje relle.

En er war 'n ordinaire mus,
n grauw en oneugelijk pekske
die zat brutaol, mar los en knus,
te sjierrepen op een tekske.

Wie war dan toch dieje nachtegaol?
De zal ik oe efkes vertelle:
dieje nachtegaol, zo lief van taol,
die hiette Guido Gezelle.

En wi 's die ordinaire mus
in z'n grauw en oneugelijk pekske
kek, de ben ik nou! Los en knus
sjierrept mijn mussenbekske!

Vrij geciteerd wat betreft leestekens.

Er zijn een antal dingen in mijn leven die ik met veel liefde, zorg en toewijding heb gedaan. Op de eerste plaats in de contacten met mensen. En in het verlengde van die mensen werk (bijv. onderwijs en Jenaplan, taal en leren lezen en schrijven, wereldorientatie) en hobby's (bijv. houtbewerken, tuin en natuur, bijen), zonder volledig te willen zijn. Het is achteraf grappig om te zien hoe gemakkelijk het was om de mensen die serieus met bovengenoemde activiteiten bezig waren, te vinden. In Nederland en daarbuiten. Een wederzijds gevoelde behoefte?
Een van de aardige anecdotes is mijn ontmoeting met Suus Freudenthal, de grand old lady van Jenaplan. Ik ontmoette haar, eenentwintig jaar oud, in de Effenaar in Eindhoven tijdens de pauze bij een lezing. Ze nodigde me uit -ik was toch geregeld in Utrecht- voor een bezoekje bij haar thuis in Oog en Al.
Op zaterdagochtend toog ik naar haar adres. Ik was verbijsterd over de inrichting van haar huis. Er waren geen vrije tafels en stoelen, alles lag vol met boeken of papieren. De vloerbedekking was incompleet en er was lange tijd niet schoongemaakt. We spraken elkaar staande een poosje. Tot mijn verrassing nodigde ze me opnieuw uit om over veertien dagen te komen, zelfde plek, zelfde tijd. Ik schreef Suus tussentijds een briefje waarin ik haar uitlegde dat Jenaplan volgens mij ook ging over een aangename omgeving voor kinderen, de schoolwoonkamer en dat goed voorbeeld pedagogisch goed doet volgen.
Het tweede bezoek kwam eraan. Suus deed open en zei dreigend dat het gesprek maximaal anderhalf uur ging duren. Tot mijn verbazing bleek bij binnenkomst de erker in de voorkamer ontruimd, er stonden -op de betonnen vloer- twee klapstoelen en een formica kampeertafeltje met daarop een pot thee, twee theeglazen en een schaaltje chocolaatjes!
Er volgden een hele serie gesprekken.

Tineke is een stuk beter. Jammer voor haar is dan wel dat ze precies het weekend ziek is. Stel je je andere dingen van voor. Maar ik ben allang blij dat ze weer lijkt op te krabbelen.
Ik ben niet echt gelukkig met mijn fysieke welbevinden. Ik heb vanalles in lichte mate, vooral ongemak. Wat me meer zorgen baart is de enorme moeheid die bij tijd en wijle opduikt.
Sinds vrijdag, toen bleek dat Tineke ziek werd/was, heb ik zo goed en zo kwaad als dat in mijn vermogen lag voor haar gezorgd. Dan kan ik verder niets meer, behalve uitrusten en afleiding (tv, bezoek en lezen). Ik moet ook oppassen dat ik geen andere dingen doe, anders heb ik een tekort aan puf.

Tineke is nog steeds behoorlijk ziek. Catherine en Sander komen thee drinken. Ik voel me de lamme die de blinde helpt.

Vrijdag was het uitje van mijn school aan hete eind van het schooljaar en de verjaardag van Nico. Het begon bij de Stijfselmakersschuur in Oostzaan. Kopje thee. Daarna bezichtiging van de woonboot van Renske, Nico's dochter. Vervolgens een rondvaart op een platte boot waar dieren en hooibalen op vervoerd worden in de polder. Omdat de polder bestaat uit veen kun je er niet met zware landbouwmachines op. Daarnaast zijn er ontzettend veel vaarten. Je zou ontzettend veel bruggen nodig hebben!
Ik vind het een van de mooiste cultuurlandschappen in Nederland.
Toen naar Nico's huis, waar we gingen barbecuen. Er was gelukkig een partytent, het regende pijpestelen. Het was ontzettend leuk om in zo'n rustige ambiance met collega's te kunnen praten.
Lang samenwerken schept een band.

Tineke was gister al een beetje ziek en vandaag erg. Van de weeromstuit had ik ook last van vanalles. Een dag zonder gouden randje. Pita en Jonathan kwamen eten, afleiding, het is raar maar waar, helpt in zo'n situatie waarin ik me slecht voel.

Uit: 'De drie mussen' Christan Morgenstern, Spectrum 1973

DE DRIE MUSSEN

Bovenin een kale struik
zitten drie mussen, buik aan buik.
Rechts zit Erik en links zit Hans
en in het midden de vrolijke Frans.
Zo zitten ze, met de ogen dicht,
en om hen heen, daar sneeuwt het licht.
Ze kruipen dichter bij elkaar.
't Is koud, daar in de hazelaar.
Hun hartje klopt, wat vriest het toch!
En als ze niet weg zijn, dan zijn ze er nog.

Het is grappig om te merken dat er een relatie is tussen de mannen van 'Echo in groot landschap' en een aantal boeken die ik van Amerikaanse schrijvers gelezen heb. Zowel bij Jan Nauta en Sible de Blaauw als bij de Amerikanen speelt het aarden op een nieuwe plek een belangrijke rol. Hoe doe je dat in het weidse Groningse of Amerikaanse land? Hoe wortel je in je nieuwe land, op je nieuwe plek. Plaats en tijd zijn belangrijke woorden.

"Echo in een groot landschap" is een bespiegelend boek. Over de tuin bij het huis van de twee opdrachtgevers in samenspraak met Rob. Binnen zittend en lopend in de tuin. Het gaat over de tuin maar vooral ook over landschap, over interacties tussen mensen en hun omgeving, over tradities, over gemeenschap en nog veel meer.
Het boek kent een hoge mate van abstractie naast een praktische concreetheid.
Ze hadden ook een fotoboek kunnen maken. Dat hebben ze bewust nagelaten. En ik ben het helemaal met ze eens dat deze tekst de fantasie en het inlevingsvermogen van de lezer veel meer prikkelt.
Het is een heel uniek project, denk ik. En dus een uniek boek.
Heel zorgvuldig gecomponeerd.
Ik heb het gelezen alsof ik aanzat bij een kampvuur. Door de gloed van het vuur wordt je verwarmd. De vlammen roepen beelden bij je op. En je weet dat als jij het vuur voedt, het vuur jou ook weer voedt, met warmte en met beelden.

DE MUSSCHEN

Dapper strijden de musschen tusschen
't hout, dat op de boomen staat;
eer ze , legschgezinden, vinden
elke mussche heur' medemaat.

Neerstig dan aan 't nesten vesten
zijn ze, en, met hun' vogeltee'n,
doen ze haarkes, hooikes, strooikes
tot een keurig nestje ineen.

't Wiegske klaar, zo vallen ze allen
stille; en, na geen lang verbei,
thuisgebrocht van aver taver,
ligt in elke nest een ei.

Nog een, nog een, nog een....och een
musschennest halfvol, zoo'k zie;
en, dat worden musschen, tusschen
hier en nog een weke of drie.

Guido Gezelle, uit: 'Tijdkunst' .

Van Tineke gekregen, met als middelaar antiquariaat Timbuctoo, 'Musschenlust' de huismus in 25 gedichten, voor vaderdag met typische Petr Vos mussen op de voorkant.

Ik krijg van mijn pijnstilling hallucinaties. Met name 's nachts. Wat ik ook merkte was dat ik autorijden enger begon te vinden. Alsof ik bijv. de remafstand tot de volgende auto niet goed kan inschatten. Omdat ik als minder valide meestal op de stoel naast de bestuurder terecht kom is dat heel confronterend. Langzaam maar zeker wen ik er aan.

In Bingerden trof ik Ans Teunissen de partner van 'tuinfilosoof'' en medeoprichter van wilde zaadplantenhandel 'De Cruydthoeck', Rob Leopold. Rob overleed in 2005 plotsklaps.
Hij was toen bezig om een portret in woorden te maken over de tuin van twee mannen in het Groninger land. Ter ere van hun 35-jarig tuinjubileum samen.
Ondanks dat het nog niet helemaal af was is het nu toch uitgegeven in een oplage van 500 ex..
Ik heb nr. 166 terwijl het jubileum pas in augustus van dit jaar is!

Het begint op blz. 5 met een gedicht van C. (Cor) O. Jellema uit 'De schuur van het vergeten".

Bespiegeling over een tuin in Slochteren

Glanzende spiegel van rechtlijnigheid,
de velden vlak, de sloten uitgerekt,
de bodem zelf product van denkarbeid
grondwater zuiver peilbaar intellect

Daar waar je doodloopt ligt een plek die vlijt
in tierig toeval aan het oog onttrekt,
spiegel in spiegel, wie wat ziet ontdekt
uit ruimte uitgespaard zichzelf, uit tijd:

er zijn. Zo simpel wordt symbool een tuin:
die boom ben ik, het bilzekruid mijn buur,
grondwater voedt mijn voet, wind kamt mijn kruin.

Even vereeuwigd lijkt het of voorgoed
een plant mijn zorg wordt, denken weer natuur.
Contrast wordt konterfeitsel. Wat kunst doet.

Het boek heet "Echo in groot landschap" met als ondertitels 'Daar waar je doodloopt' (van Sible de Blaauw, een van de twee mannen) en 'Uit ruimte uitgespaard' (van Rob Leopold).

Morgen ga ik verder.

Het bezoek aan Catherine in Den Helder was enerverend. Vooral omdat het de eerste keer was dat ik na mijn heupbreuk zo ver op reis ging met mogelijk veel lopen. Maar ook omdat Pita met ons zou meerijden maar 's ochtends nog een tentamen had. Qua tijd werd dat krap, maar het lukte Pita op te pikken temidden van een donderbui op station Sloterdijk. Toen Sander bij Den Oever de Afsluitdijk opreed wisten we dat we niet op tijd zouden komen. Catherine had al twee maal per telefoon gevraagd waar we zaten. In Den Helder parkeerde Sander pal voor de sporthal waar een en ander zou plaatsvinden. Ik hoefde nauwelijks te lopen. Alle marinemensen stonden in rotten opgesteld, maar nog geen genodigden en gasten. We zaten op de eerste rij! Toen kwamen eerst de gasten en volgde een uur muziek. Tegen tweeen kwamen de genodigden in tenue en jurk met hoed. Ik had spijt dat ik mijn tuinbroek thuis had gelaten.
Vervolgens begon de beediging. Iedere officier kwam naar voren en legde de eed af (handschoen aan) of zwoor bij God (handschoen uit) trouw aan de koningin, gehoorzaamheid aan de wetten en onderwerping aan de krijgstucht.
De admiraal lichtte een en ander in een toespraakje toe. Ik vond zijn verhaal uitermate sterk wat inhoud betreft, onvoldoende wat betreft de presentatie.
Daarna was er een drankje en hapje. En leidde Catherine ons rond. Dat deed me met name veel plezier. Het verschafte me inzicht in waar en met wie ze de opleiding heeft gedaan. En -als vader- geniet je dan vooral van haar onverholen enthousiasme. Op zo'n moment slaagt ze erin om mijn schroom voor honderd procent weg te nemen.
Na afloop hebben we samen gegeten in Amsterdam. Pita op de tram. En Marian, Catherine en Sander met twee auto's huiswaarts.
Zaterdag heb ik in Bingerden weer veel gelopen. Het gaat steeds beter.
Vandaag was een collega van Tineke op bezoek, Irmgard. Ik deel haar enthousiasme voor boeken, met name filosofie.

Het waren bijzondere dagen. Vanaf vrijdag. Vrijdag de eed die Catherine aflegde in Den Helder en zaterdag met Tineke naar Bingerden, de internationale kwekerijdagen. Gisteren uitpuffen en klungelen in de tuin.

Eerlijkheidshalve had ik moeite om naar de marinebasis af te reizen. Maar het was goed dat ik dat wel gedaan heb. Eerstens om te zien hoe zo'n ceremonie gaat en tweedens om te ervaren hoe en wie Catherine daar opgeleid is.
Bingerden was fantastisch. Eerstens omdat ik het heerlijk vind om uitstapjes als deze met Tineke te maken. Tweedens omdat het een groot niet-commercieel, kwalitatief hoogwaardige bijeenkomst was en derdens omdat dat leuke mensen aantrekt. Ik dacht niemand tegen te komen die ik kende. Ik heb gepraat met de vrouw van Rob Leopold, waarvan ik een boek heb gekocht waar Rob vlak voor zijn dood nog aan meegewerkt heeft. De mensen van Wilde Weelde, waaronder (Pita!) Heilien Tonckens. Bijenmannen als Jan Dommerholt en Job van Praag. Van de Nieuwe Tuin Peter Bauwens. En veel mensen terloops.

Morgen legt Catherine een eed af (geloof ik) of zoiets bij de marine. Het is haar keus en haar leven. Maar gek vindt deze pacifistisch ingestelde vader het wel. Ook al is ze fysiotherapeut in het leger en geen frontsoldaat. Het zal vast wennen, maar of ik het ooit gewoon ga vinden weet ik niet. Ik blijf haar wel even aardig vinden!

Ik slaap slecht. Heb het idee dat het met spanning te maken heeft, omdat ik vooral last van mijn buik en mijn spieren heb. Gister Kees naar de tram gebracht en terug. Lopen gaat met de dag beter.

Ik ben begonnen aan een bomenweegschaal. Het is een idee van Teye die dat idee opperde voor de Berenkuil in Utrecht als kunstwerk na de aanleg van de HOV (Hoogwaardig Openbaar Vervoer) baan. Dat idee werd het niet, er werden duizenden beren op tegels gebakken en in de tunnelbuizen losgelaten.
Het is een balans. Ik heb al twee struiken in houten kuipen, een kabouterappelboom en een reuzenframboos op stam genaamd Rolanda. Met staalkabels hang ik die kuipen aan een balk die kan schommelen. Aan de staander plant ik een hybride braam Thornless.
Alleen het watergeven zou ik nog wel op een kekke manier willen oplossen.

Mijn tekst van gisteravond had nog een vervolg, maar die was ik opeens kwijt. Bij deze.
Wat me parten speelt is dat ik een geest heb die vanalles wil, denkt, wenst, behoeft en een krakkemikkig lijf. Dat gevoel van voortdurend moeten inleveren maaakt het bij tijd en wijle heel moeilijk. Ik ben niet echt jaloers op valide mensen maar realiseer me wel hoe vanzelfsprekend ik het altijd heb gevonden dat mijn lichaam me niet in de steek liet. Ik merk ook hoe prettig ik het vind dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Het kost weinig moeite om dat tijdens mijn ziekte voort te zetten. Tot nu toe.

Morgen komt Kees op bezoek.

Het valt me steeds zwaarder om aan iets te beginnen. Het dondert niet wat. En vooral dat laatste baart me zorgen. Als ik nu ook al moeite heb om te beginnen aan bezigheden die ik leuk vind.......

"De samenleving was verhard. Mensen die zich overbodig of regelrecht onwelkom voelden in hun eigen land reageerden met agressie en verachting. Er bestaat geen zinloos geweld, wist Wallander. Alle geweld had zin voor degene die het pleegde. Pas als men die waarheid onder ogen durfde te zien, mocht men hopen de ontwikkeling een andere kant op te sturen."

Uit: "De vijfde vrouw" van Henning Mankell.

"De interessantste dingen in het leven gebeuren vaak bij toeval."

Uit: "De tulp" van Anna Pavord

Het komend weekend en wel op 16 juni houdt de wijk EVA-Lanxmeer open huis op de stadsboerderij Caetshage in Culemborg. Dat alles onder de titel C4REAL. Waarom dat nou in het engels moet? Hipper? Of zouden mensen de Nederlandse vertaling (bijv. kom kijken) niet meer snappen? Of zou iets ludieks (Kijk je rijk in onze wijk!) niet meer van deze tijd zijn?
Laat onverlet dat het een fantastische happening wordt tussen 10.00 en 19.00 uur.
Kijk je rijk op www.c4real.nl

Vandaag met Tineke naar "Tuinkunst" geweest op het volkstuincomplex "Ons Buiten". Heel bijzonder de combinatie van volkstuinen met huisjes en tentoongestelde kunst in tuinen en op kraampjes.
Iedere keer is het weer een vraag hoe veel en hoe ver ik kan na mijn heupbeenbreuk. Antwoord is kort: al heel wat maar nog niet veel.
Vrijdagavond was mijn moeder, zussen en Laurens op bezoek. Mijn moeder op der paasbest. Het is iedere keer weer leuk als ze er zijn. Veel spullen van eigenaar verwisseld: bloemen naar en van V'waard, boeken naar de Jarasingel over Brabant en mijn moeder had weer een heleboel afleveringen van "De Slechtvalk" uit de plaatselijke krant geknipt. Een verhaal over de valkeniers van Valkenswaard een paar honderd jaar geleden. Dat valkeniersschap met hun weispel heeft me altijd gefascineerd. Er is voor mij ook een relatie met het houden van bijen. In beide gevallen blijft het dier wild. Dat zie je ook goed bij de valken die uit het nest zijn gehaald en in gevangenschap zijn opgegroeid. In het weispel zijn ze duidelijk de mindere van de in het wild gevangen vogels.
Er is voor mij een enorm verschil met echte gedomesticeerde dieren bijv. honden en paarden. Alhoewel ik het goed africhten van deze huisdieren een knappe prestatie vind, is het toch heel anders dan bijen en roofvogels.
Achilles Cools die in Belgie een (wilde) kauwenkolonie bestudeerd zegt in omgekeerde zin hetzelfde. Een kauw tussen mensen opgegroeid (en die dus een menselijke 'imprint' heeft gekregen) kan nooit meer aarden en functioneren tussen zijn wilde soortgenoten.
De relatie mens-dier is sowieso een bijzondere. Ik heb dat goed gezien bij mijn vader die postduiven had. Met ogenschijnlijk groot gemak hield hij vele tientallen duiven uit elkaar terwijl zevoor mij allemaal hetzelfde waren. En zelfs in de lucht herkende hij ze. Aan hun eigen stijl van vliegen, denk ik. Maar als ik het hem vroeg hoe hij ze herkende zei hij verbaasd: "Dat zie je toch wel?" Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Hoe verleid ik een marine dame? Nou, met een ijsje....

Ik loop nu relatief gemakkelijk zonder kruk. Ook trappen gaat goed. Mijn bloeduitstortingen worden snel kleiner en minder heftig.
Voelde me een groot gedeelte van de dag uitermate beroerd.

Jos was een groot gedeelte van de ochtend op bezoek. Het is niet eenvoudig voor hem.

Bezoek uit Valkenswaard in het noodweer verzeild?

De Dracunculus is dicht en blijft dicht, denk ik. Zeker als het gaat regenen. De laatste foto met mij op de bank is om te laten zien hoe groot deze bloem is. Ik ken in Nederland geen grotere bloem!

Marian was vandaag op bezoek en niet fit.

Tineke is naar een musical op het Amsterdams Lyceum.

Henning Mankell is uit. Hmmm. Lees nu Anna Pavord "De Tulp". Wat is er toch veel leuk om te lezen.

Mijn been gaat heel goed. Het bloedei is vrijwel verdwenen en ik loop lekker. Wel met kruk wanneer de afstand wat langer of intensief is.
Ik denk dat ik volgende week vrijdag wel naar de "inauguratie" van Catherine kan.

Frank bracht gister een waterpomp. Kunnen we sproeien op de tuin. Hij komt snel een keer op bezoek.

Vandaag Catherine te eten in de tuin. Ze was in vol ornaat!

Ondanks de IT storing in het ziekenhuis vandaag toch contact. Uitkomst bloedonderzoek: PSA ergens in de 800, bloedwaarde in relatie tot ontwikkeling van tumoren in de botten onverminderd hoog maar niet verhoogd, lever- en nierfuncties goed. Er is geen sterke ontwikkeling wat de uroloog toch toeschrijft aan de Zoladex, omdat het testosteron zo laag is.
Het gebruik van isotopen of chemokuur hebben we even voor ons uit geschoven. Tot nog toe heb ik niet meer informatie dan dat de een beter werkt tegen de pijn en de ander tegen de tumorontwikkeling. En dat er riante kans is dat ze niet werken en met name bij de chemo minder prettige bijeffecten optreden. Maar dit stellen we even uit om over na te denken.
Kort samengevat wacht ik op het moment dat ik meer pijn krijg om nadere actie te ondernemen.
Over een maand bellen we weer of zoveel eerder als nodig. Waarvan acte.

Het is weer zo ver: ik lees een thriller die maar tot een ding uitnodigt: uitlezen! In dit geval "De vijfde vrouw" van Henning Mankell. Voor mij is hij de beste thriller schrijver.

Chang-Ta was op bezoek bij verrassing. Had een Nieuw-Zeelandse Sauvignon bij met een prachtige lichte kleur. Huize Babic.

Jos -de broer van Tineke- kwam met de nare mededeling dat een goede bekende van hem zich van het leven beroofd had. We hadden vreselijk met hem te doen, maar je kan zo weinig meer dan er zijn.

Ben aan een nieuwe Henning Mankell (van Pank) begonnen.

Kreeg van Paul een heel mooi artikel over 'tijd'. Geschreven door de stadsarchivaris van Zwolle.
Hij filosofeert over tijd in zijn algemeenheid en meer specifiek over de zichtbaarheid van tijd in de stedelijke omgeving.

Heb een artikel gelezen over een boek van Geoff Mulgan "Good and bad power" .
Over de gevaren die de democratie bedreigen en de rol van de staat daarbij. Overweeg om het te lenen of te kopen.

Kloop steeds beter. Veel zonder kruk en af en toe met. Mijn bloedeibeen is minder rood en zachter maar nog steeds groot. Lager op mijn been heb ik een plek die ook nog steeds hard is en die ook nog niet verbeterd is. Ik hoop dat de tijd heelt.

sMarlies komt vrijdag op bezoek.

Ik wou een telefonische afspraak met het ziekenhuis maken voor morgen. Maar het computersysteem lag eruit. Vanochtend in de krant gelezen wat dat kost.
Tja, en handwerk is er waarschijnlijk niet meer bij.

Een dag doortrokken van moeheid.

Ilyas -een Turkse medevolkstuinder- was op bezoek. Met een prachtige bos bloemen voor Tineke. Ma Vloon (oma van Kasper en Katinka en ver in de tachtig) was met de tram op bezoek en genoot met volle teugen van de tuin en het gezelschap. Vrijdagavond waren Catherine en Sander er op doorreis voor een weekendje Friesland.
Pita was er gister en vertelde over het samenwonen met Jonathan. Heel bijzonder is dat Jonathan binnenkort voor bijna een half jaar naar Berkeley Californie gaat in het kader van een uitwisseling. Ik was in negentientachtig in San Francisco en ook op de campus van Berkeley. Maakte diepe indruk op me. Vooral de stad San Francisco ademt een culturele rijkdom en vrijgevochten sfeer uit. Maar Pita wordt een onbestorven weduwe want zo heet dat geloof ik.

Ik heb gebladerd in een aantal boeken van Carl Gustav Jung die ik in de jaren zeventig ijverig bestudeerd heb. Genieten, heerlijke kost.

De Dracunculus heeft vandaag zijn bloemblad gesloten aan het eind van de dag. Ben benieuwd of ie nog opengaat.

Vandaag weer een stukje langer zonder kruk gelopen. Geeft een heel voldaan gevoel. Pita was op bezoek en onder de berk in het zonnetje is dat heerlijk. Net als bij Catherine gebeurt er waanzinnig veel in hun beider jonge leven. Ik weet nog goed hoe ik zelf genoot van die enorme rijkdom en hoeveelheid aan ervaringen toen ik zo oud was als zij nu zijn. Tussen je twintigste en je dertigste vorm je jezelf voor de rest van je leven. Net zoals het sociale en waarin je gelooft tussen je vijftiende en je twintigste in de kiem wordt bepaald voor de rest van je leven.

Gister naar het ziekenhuis geweest voor mijn bloedbult. Ik zakte zowat door de vloer toen de orthopeed bij eerste inspectie veronderstelde dat er een schroef los zat. Foto. Geen losse schroef. Zucht, zucht, van opluchting. Ik zag al weer een been met ritssluiting voor me. Maar wat was het dan wel? Hij zou der eens met een naald in gaan poeren. Voorzichtig in de snee prikkend, die hij al eerder bij de operatie had gemaakt, probeerde hij vloeistof op te zuigen. Dat lukte niet, pas bij het laatste stukje kwam er wat bloed mee. Waarschijnlijk is het dus gestold bloed. En als het goed is verdwijnt dat vanzelf. Tot slot van het consult vroeg ik of ik de foto mocht om indruk te kunnen maken op mijn vrouwelijk bezoek. Officieel mocht dat niet, maar ik kreeg hem, enigszins slinks dubbelgevouwen, mee. Zo zie je wat relatiebeheer bij je orthopeed allemaal oplevert.
Gister heb ik overwegend zonder af en toe met kruk gelopen.
Vandaag zonder kruk tot nu toe = half zeven. Ik ben er zelf ook aangenaam door verrast. Teye -op bezoek- ook. Hij vertelde dat zijn schoonvader (87!) ook zijn heup had gebroken. Maar Willem lag er nu al vier maanden, met infecties. En uiteindelijk was de prothese verwijderd.
Ik prijs me gelukkig dat ik al weer zo goed loop, drie weken en een dag na de operatie.
En Willem, sterkte!!

" Shall I compare thee to a summersday? Thou art more lovely and more temperate"
William Shakespeare lang geleden....de zomer lieflijk en tegelijk gepassioneerd.

Vandaag bloeide de Dracunculus Vulgaris. Zie foto.

Aronskelken (want dat is het) zijn bijzondere planten. Het grote 'bloemblad' -eigenlijk een bloemschede, de spatha- is diep donker paars en blijft langdurig gesloten. In het ingesnoerde onderste deel -de ketel- bevinden zich borstels, de geslachtsloze bloemen.
De bloemen ruiken niet lekker, eerder verspreiden ze een aasgeur. Er komen dan ook vliegen op af. Wanneer ze op de 'spatha' gaan zitten roetsjen ze naar beneden in de bloemketel. Ze kunnen er niet meer uit tot het stuifmeel rijp is. Meestal na een dag verwelkt de spatha een beetje en kunnen ze er -bepoederd met stuifmeel- weer uit om direct naar de volgende aronskelk te vliegen!
Zo zorgen ze voor bestuiven en bevruchten. Onder de verwelkte spatha ontwikkelen zich de vruchten.