Vandaag met Tineke naar het ziekenhuis naar aanleiding van afgelopen nacht. De uroloog en de pijnarts. Er kwam weinig nieuws uit, behalve dat het misschien iets met mijn blaas te maken heeft. De remedie is voorlopig verhoging van de dosis pijnbestrijding, waar ik slaperig en duf van word. Begin volgende week wordt er dan een pompje aangebracht die de pijnstilling over neemt.

Vandaag naar ziekenhuis voor spoedbezoek aan uroloog en pijnarts ivm pijn van vannacht. Ik kon niet slapen en was voor het eerst uitgesproken angstig voor alles wat komen gaat. Iedereen zegt dat spanning een deel van de pijn is. Het lastige is dat ik dat best wil geloven, maar er uiteindelijk weinig mee kan. Ik heb gewoon pijn. En wel pijn die allesbeheersend is. En die maakt dat ik niet verder kan en wil. Het lijkt dan het meest op een uitputtingsslag, niet alleen voor mij, maar zeker ook voor Tineke. Ik vind haar zo liefdevol en betrokken. Ze zegt zo vaak hoe veel ze van me houdt en ze doet alles voor me. En wat ik ook bijzonder vind is dat ze zo veel aan me ontleent heeft. Heerlijk om dat te horen: dat iemand betekenis aan je ontleent. Ik merk dat toch sterk dat mensen met me meeleven. En niet op een oppervlakkig niveau, maar heel diep. Iedere keer weer ervaar ik dat als een geschenk.

Catherine op bezoek. Had afspraak met Thirza!
Voel me voortdurend niet goed. Het lijkt meer op volhouden, maar volhouden waartoe?

Tineke:

Vanmorgen de huisarts gebeld die er om 12.00 uur was en Peters buik onderzocht.
Kon niets vinden.
Besloten een clysma te proberen dus ik op het fietsje naar de apotheek.
Het clysma gegeven zonder merkbaar resultaat.
Peter zat twee maal een tijdje in de tuin, in het zonnetje. De tuin is zo mooi.

Tineke:

Vanmiddag belde de pijnarts mij terug en hebben we samen het volgende afgesproken.
Morgen laat ik de huisarts komen hij moet Peter onderzoeken en met name zijn buik.
Vervolgens wil ik dat hij contact opneemt met de hoofdbehandelaar in het AVL en dat is de uroloog.
Peter voelt zich beroerd, slaapt veel, is twee keer eventjes in de tuin geweest en zette mij onder zijn leiding aan het snoeien.
Bijna van iedereen die belt krijg ik de vraag Peter een kus te geven dus ook daar ben ik druk mee in de weer.
Sommigen geven daarbij dan nog aan op welk plekje de zoen geplaatst moet worden, van mijn zus bijvoorbeeld moet het op zijn dikke haardos. Anderen laten mij vrij daarin.
En gelukkig is dat iets waarbij ik mijn machteloosheid niet voel.
Want kussen dat kan ik wel en doe ik graag .
Het huiselijke leven en het ziekzijn van Peter lopen door elkaar en dat is goed zo.
Peter ligt overdag graag beneden en 's avonds gaan we samen naar boven.
Peter slaapt beter, door de medicijnen en de rust van de urinecatheter, dan een tijdje geleden en ook ik slaap goed maar ben duidelijk wel heel waaks en snel wakker.
Katinka en Kasper kaften Katinka's boeken, morgen is haar eerste schooldag na de vakantie.

Tineke:

Peter heeft regelmatig veel pijn in de buik.
Overleg met uroloog en pijnarts.
De uroloog wil een darmafsluiting door de fentanylpleisters niet uitsluiten en wil een ct scan van de buik.
Peter slaapt ook veel en is heel futloos, kokhalst veel , de pijnarts wil een opname om eventueel over te stappen naar een morfinepomp.
De scan kan pas di. a.s.
Dat vind ik te lang duren en heb gevraagd om een snelle opname waarover ik teruggebeld zal worden.
Peter eet al dagenlang amper iets en drinkt ongeveer 1 flesje astronoutenvoeding en kleine beetjes water.
Ik voel het als een zware verantwoordelijkheid om als leek alles goed te observeren, niets over het hoofd te zien en zodanig te verwoorden dat artsen er telefonisch wat aan hebben.
Om voldoende druk op de ketel te houden en te zorgen dat de goede beslissingen genomen worden.

Ik krijg van verschillende kanten opmerkingen van mensen die het moeilijk vinden om commentaar te leveren op mijn weblog. Ik kan me dat alleszins voorstelllen. Hoe te reageren op vaak treurige berichten? Welke woorden te kiezen? Na veel geaarzel dan maar de optie om niet te reageren. Het is allemaal uiterst voorstelbar. En ik kan er ook mee leven.
Desondanks wil ik van mijn kant proberen om zo lang als maar mogelijk is in mijn weblog te blijven schrijven.

Vandaag huisarts gebeld of hij op bezoek kon komen. Hij kwam. Heel prettig gesprek met een aangename man. Daar tref je het dan toch maar mooi mee. Wijkverpleging ook op bezoek, herhaling van zetten. Morgen komt Paul Kalter op bezoek.

Vannacht goed geslapen. Laat op, zo rond elf uur. Probeer te eten en te drinken. Valt niet mee. Ik wordt er steeds beroerd van als ik eet. De verleiding om dan maar niets te eten is groot. Kleine beetjes en licht verteerbaar en proberen te ontspannen is dan de boodschap. Vooral dat ontspannen is moeilijk.

Vandaag wat beter. Goed geslapen. Prachtig weer.
Het is heel gek om te merken hoe je wereld kleiner wordt. De ervaringen die je opdoet middels krant en tv blijven tot nu toe, maar zijn tweedehands. De eerstehands ervaringen komen vooral uit bezoek. En die zijn niet door mij aangestuurd, maar door het bezoek. Dat is tevens de grootste verandering: ik initieer zelf vrijwel niets meer. En daardoor wordt de wereld waarin je leeft steeds kleiner. En ik was zo gewend om mijn leven gevarieerd te houden. En om zelf verantwoording te nemen voor mijn leven. Tineke neemt daar veel van over. Dat is heerlijk en nu ik het ook een beetje over kan laten ook steeds minder moelijk. In het begin had ik daar vreselijk last van: verantwoording te moeten afstaan, te moeten delen.

Marian mailde uit Schotland. Ze heeft haar enkel op de eerste dag van haar vakantie dusdanig verzwikt dat er van wandelen waarschijnlijk weinig meer terecht komt. Pech!!!
Joyce Parlevliet en Rob van der Steen waren op bezoek vanochtend. Vooral Rob was een echte verrassing. Hij was weinig veranderd, maar waarin hij anders was was hij leuker. Hij had een prachtige bos zonnebloemen bij, net als Kees eerder deze week. Joyce had sap bij en een oud boekje over Utrecht Noord Oost en hoe deze wijken zijn opgeknapt met een bijdrage van mij.
Het is vandaag zo'n tussenin dag, het is niet slecht maar houdt ook niet over.
Joyce had een leuke kaart van Ineke Zwaan bij. Over hoe ze deze zomer had genoten van het geuren van de lindebomen in de stad. Dat is ook zo, is ook mijn ervaring. Er staan er niet alleen veel maar ook gevarieerd qua sortiment waardoor er wel zes weken aaneengesloten bloei (en geur!) is. Ze mijmerde over hoe jammer het was dat de Bikkershof geen lindeboom had. Tot ze zich realiseerde dat een van de grootste bomen op de hof een kleinbladige linde is. Utrecht is een echte lindebomenstad. Jammer dat de (linde)bomen op de Biltstraat gekapt moesten worden tussen Kruisstraat en Singel. Er waren varianten denkbaar om de herinrichting te doen met behoud van de bomen. Maar het lijkt nog altijd zo dat herinrichters (ontwerpers, aannemers, ed.) daar niet op zitten te wachten. Eerst de boel kaalslaan en dan herinrichten. Dat er al iets bestaands is lijkt niet in hun uitgangspunten voor te komen. En dat dat bestaande waarde heeft dringt ook maar moeizaam door. Jammer.

Vandaag goede dag, mooi weer werkt daaraan mee. Vanmorgen vroeg de wijkverpleging op bezoek. Bijzonder zo'n Surinaamse dame die vraagt en in een multomap schrijft en weer gaat.
Morgen komt Joyce P. op bezoek met iemand van het Utrechtse Milieucentrum. Mits mijn fitheid het toelaat.
Ik ben moe dus naar bed.

Gister Kees op bezoek en Marian.
Vandaag naar het ziekenhuis voor de pijnarts en de uroloog. Bloed laten prikken.
Ik word er doodmoe van en vind het moeilijk om een samenvatting te geven van de bezoeken aan beide artsen. Misschien moet Tineke kort vertellen hoe het zit.
Ik heb na afloop wel prettig in de tuin geklungeld in mijn eentje. Het weer werkte mee en T. bracht me geregeld een zoentje. Jos kwam eten. Kasper heeft zijn introductie van de VU en Katinka is nog op ponykamp tot zaterdag. Morgenvroeg komt Rob van Haaren, hij heeft mijn meubelmakerswerkbank geruild voor wat klussen, onder andere wat boekenplanken maken en een schrijfkistje restaureren. Ik vind het leuk dat Rob mijn werkbank krijgt en ook heel passend dat er geen geld aan te pas komt, maar de ruil in natura plaats vindt.

Vandaag een heerlijke dag, veel buiten en lekker weer. Dankzij de verhoging van de morfine gisteravond, denken we. Morgen drukke dag: 10 uur Kees, 12 uur wijkverpleging en om 2 uur Marian, die een dag later op vakantie naar Schotland gaat. Pita zit in de Ardennen.
Sander en Catherine waren vanmiddag op bezoek, heerlijk ontspannen in de tuin. Het lijkt ze goed te doen: een baan, een huis gekocht en gaan trouwen! Het is ook heel wat.
Vanavond belde Paul (Kalter) dat hij op bezoek wilde komen.

Ik lig overwegend op bed en voel me belazerd. Anneke stuurde een paar CD's om te mediteren. Lief.
Eten gaat met mate, vooral door de vasthoudendheid van Tineke. Alles valt me zwaar.

Tineke:

Peter ligt nog te slapen na een redelijk goede dag gister.
Nadat vorige week de urinecatheter geplaatst is heeft Peter weinig pijn en hebben we in 2 stappen de morfinepleisters verminderd van 200 via 175 naar 150, de dosering waarmee Peter het ziekenhuis verliet.
De reden om dat te doen is om te kijken of de slaperigheid/ moeheid daarmee vermindert.
Wel heeft Peter regelmatig pijn in zijn buik die niet beinvloedbaar lijkt door de morfine.
Lopen lijkt deze pijn te verminderen.

Het gaat niet goed. Gister de hele dag op bed. Stijf en pijn in de rug. Vannacht wel goed geslapen.
Mijn moeder, zussen en Laurens waren woensdag op bezoek. Donderderdag waren Marian en Pita er. Marian was jarig en werd 54.
Ik kan er wel bij huilen, maar ja, dat heeft zo weinig zin. Het is gek dat er op zo'n manier een einde komt aan een heel actief leven. Niet plotseling, maar het dooft langzaam uit. En de weg waarlangs dat uitdoven plaatsvindt is geen prettige.

Het zijn wisselende dagen. Soms goed, ook de nachten, soms met pijnen en pijntjes her en der met doorwaakte nachten. Maandag hadden we bezoek van een verpleegkundige van de thuiszorg over afstemming wat betreft zorg. Lijkt ons zinnig. Pita kwam aan het eind van de middag met Jonathan. Jonathan gaat tot het eind van dit jaar naar Berkeley, San Francisco, Californie om te studeren. Pita is in die tijd alleen, terwijl ze pas sinds kort met Jonathan samenwoont. En ze zijn zo verliefd!!! En kwam Catherine met de mededeling dat ze gaat trouwen op drie september in het mooiste stadhuis van Nederland, dat van Gouda. Ze had een prachtige ring van Sander gekregen. Spannend en gewaagd van vormgeving, ik moest er even aan wennen.

Het is zondagmiddag en de lucht zwanger van regen. Tineke ruimt de laatste beetje tuin op in haar rood met witte stippen bikini. Ik vind haar mooi.
Vanochtend en vanmiddag samen geklungeld in de tuin onder een flauw zonnetje. Wat missen al die onwetenden onder ons -die het tuinieren nog niet ontdekt hebben- toch veel. Het tuinieren als houding hoe je in het leven wilt staan, wordt nooit een klus, maar blijft altijd spannend. Daarvoor herbergt zelfs de kleinste tuin zo'n onmetelijke rijkdom daar komt geen einde aan.

Gister de hele dag zowat geslapen en vannacht er nog achterheen. Vannochtend opgestaan en tot mijn verrassing gaat het tot nu toe goed. Ik heb een slangetje uit mijn pik en een opvangzak voor de urine op mijn linkerbovenbeen. Verder een heel regiment medicijnen die Tineke op gezette tijden voor me in porties verdeelt. De pijnstilling gaat nu via pleisters die ze op mijn bovenarm plakt.
Na ongeveer een week moet ik een dag terug naar het ziekenhuis. Slangetje eruit en veel drinken. Dan wordt er gemeten hoe veel ik plas en hoe veel er achter blijft in mijn blaas. Dat is dan een indicatie in hoeverre ik zonder of met hulpmiddelen kan plassen. Ik hoop uiteraard dat er geen hulpmiddelen nodig zijn, maar da's lastig om dat ontspannen te kunnen presteren! En ontspanning is bij mij noodzaak om te kunnen urineren.
Voorlopig zitten we ook nog met het wel of niet laten bestralen van mijn linkerheup op maandagochtend. Bezien het feit dat het vrijwel zeker is dat de pijn kwam van de stuwing van mijn nieren en niet van de heup, lijkt bestraling niet voor de hand te liggen.
Vooralsnog veel turbulentie afgelopen week.

Het is nacht en ik zit achter de computer. Ter afwisseling van waken en slapen. Tineke heeft al het verhaal gedaan. Kan ik niet beter, korter of langer.
Ik weet dus eigenlijk ook niet wat te schrijven als ik het relateer aan de gebeurtenissen. Gelukkig kunnen we altijd putten uit de voorraad "kleine voorvallen".
*De ene uroloog(Meinhardt) catheteriseerde me en de andere ('professor' Horenblas) zou verbaal aanvullende uitleg verschaffen. Horenblas begon met de onsterfelijke woorden: "Zegt u het maar!".
*Willem (mijn kamergenoot in 't begin van de week) kwam uit De Rijp. De bezoekende uroloog (van de Poel) had het voorafgaande weekende het 'Kerkenpad' gewandeld in De Rijp en wilde dat delen met Willem als opening. Willem bleef echter stug herhalen: "Ik wil naar huis" en hoorde de hele opening niet.
Het is vijf uur.

Tineke:

Gisteravond toenemend pijn, telefoneren met AVL resulteerde in weer orale pijnstilling erbij.
Vanmorgen diverse telefoontjes met pijnarts, radioloog en uroloog.
Afgesproken maandag toch de rechter heup te bestralen om 10.00.
Pijnpleisters verhoogd in dosering.
Peter steeds weer in nieuwe warme baden, plassen lukt niet goed.
Uiteindelijk de sirene van de rode Nissan aangezet en Peter met heel veel stuwingspijn van de nieren door het niet kunnen plassen naar het AVL gebracht.
Daar kwam met spoed een uroloog van de OK die catheteriseerde en Peter van 1 liter urine bevrijdde. Wat een opluchting.
We zijn net thuis en zitten allebei nog na te trillen van de ellende en de zenuwen.
Peter probeert nu te slapen op een heerlijke Tempur matras, die vanmorgen door de thuiszorg gebracht is en ik kruip er nu naast.

Peter houdt een week een verblijfscatheter in omdat de blaas nu enorm overrekt is en moet herstellen.
Wordt dan een dag opgenomen of het plassen zelf weer kan gaan lukken of toch weer een catheter.

Het is midden in de nacht en ik voel me een stuk minder comfortabel dan gisteravond. Belangrijk daarin is het niet adekwaat functioneren van de pijnstilling. Ik heb ontzettend last van pijn in veel gradaties. Vannacht niet zo, maar toen speelde meteen het zusje van pijn op: niet ontspannen kunnen plassen. En dan is het traject voorspelbaar.
Belangrijke rol in negatieve zin speelt hierin de pijnarts. Zij is niet in staat om ons van de juiste raad en daad te voorzien. Ze vergeet wezenlijke informatie vroegtijdig te melden. Het lijkt erop of haar positie in de organisatie niet onomstreden is en dat ze erg bezig is om haar (hun, want het zijn twee dames) plekje veilig te stellen.
Spijtig dat ik daar tussen in zit. Ik probeer het een beetje van me af te schrijven.

Fransje was vanavond op bezoek: we schrijven samen aan een boekje over mij. Werktitels: tuinen en tuinman, binnen- en buitenkant van den mensch en nog iets wat ik even kwijt ben.
Ik verheug me er mateloos op, vooral om het met Fransje te doen. Dat zo'n leuk mens mij als onderwerp wil!. Verder hebben Willy en Marianne van Oase hun hulp beschikbaar gesteld, met name ook hun grote ervaring met uitgeven. Ook daarbij weer dat enorme gevoel van me vereerd voelen dat twee zo'n bijzondere mensen mij willen helpen.
Verder heb ik het gevoel dat er nog meer mensen zijn die hand- en spandiensten willen verlenen maar dan moet ik eerst weten welke!
Het is lastig om de voortgang er in te houden als ik voortdurend onderbroken wordt door arbeidsloze periodes van mijn kant omdat ik me niet goed voel. Het zij zo.

Catherine en Marian waren vanmiddag op bezoek. Ze hadden lekkers bij en ik was niet uit bed te branden. Ook Fransje had lekkers bij en was ik opnieuw niet het bed uit te branden.
De boodschap lijkt me duidelijk.......

Ik ben weer thuis!
Vooraf leek het een goede actie -die achteraf alleen maar bevestiging verdient- deze korte opname. Het is ongelooflijk hoe ik me opgeknapt voel.
Ik was deels van de wereld de afgelopen dagen, maar niet zo erg dat ik me gerealiseerd heb dat mijn vader afgelopen maandag zesentachtig zou zijn geworden. Willem -mijn kamergenoot- was tweeennegentig en nog hardstikke fit. Wel zeldzaam knorrig om Tineke's woordkeus te citeren.
Ik mocht Willem ondanks onze grote verschillen. Weer zo'n levend bewijs dat je op een leuke manier oud kunt worden.
De tuininspectie gedaan en alles is goedgekeurd!

Tineke:

En jawel hoor de baas van de tuin is thuis!!!!!:
Tineke heeft de potten aan de voorkant geen water gegeven.
De uitgebloeide bloemetjes van de oostindische kers niet weggehaald.

Het is gedaan met de rust.

Tineke:

De KNO arts (keel neus en oor) arts heeft Peter net onderzocht en geen afwijkingen gezien in mond en keel.
Een goed bericht.
De pijnklachten kunnen stress gerelateerd zijn en eventueel door de medicijnen komen.
Afwachten of het overgaat nu Peter daarin gerustgesteld is.
De pijnarts is weer geweest en het gaat goed.
Bloed moet nog geprikt.
De transferverpleegkundige komt om ongeveer 15.30 en waarschijnlijk rijden we dan samen weer naar huis!!!!

Tineke:

Om half twee vanmiddag trof ik Peter huilend aan in bed.
Hij had na de injectie die 2 uur voor de scan gegeven wordt meer dan een uur in het bed op de gang staan wachten voor hij teruggereden werd naar zijn kamer. Hij had het koud, moest plassen, voelde zich ellendig.
Mijn lief getroost en gekoesterd en toen onderging mijn kanjer de scan waar hij erg tegenop zag, met name het deel waarbij hij met zijn hoofd en bovenlichaam vlak onder het apparaat moest liggen.
Het stilliggen kostte moeite en Pe kreeg pijn aan zijn rechter bil.
Maar met wat afleiding doorstond hij het half uur stilliggen.

Terug op de kamer dan eindelijk eten en Pita met Jonathan op bezoek.
Terwijl Peter sliep kregen we van hem de opdracht mee het dakterras te bekijken.
Daar een tijd zitten praten, ik een potje zitten huilen en Jonathan sprak over zijn gemengde gevoelens bij zijn naderende vertrek naar Berkeley terwijl Peter zo ziek is.
We weten wel dat Peter het een prachtige kans voor hem vindt en er heel enthousiast over is.

Tineke:

Peter krijgt momenteel bloedtransfusie.
Het motiveert mij weer iets te gaan doen wat ik al een tijdje van plan was namelijk weer bloed te gaan geven.
Tussen mijn 20e en 30e deed ik dat trouw 2 maal per jaar.
Tijdens mijn zwangerschappen en borstvoeding en wat drukkere jaren ben ik daarmee gestopt.
Ben het een tijdje geleden weer gaan doen en ook weer gestopt, het komt er dan niet zo van.
Slap natuurlijk.
Het Sanquin gebouw staat notabene bijna naast het AVL.
Maar als ik zie nu weer zie wat bloedtransfusie voor Peter doet ben ik weer super gemotiveerd.

Mijn vader, die jarenlang bloed doneerde, vertelde mij eens dat hij begonnen was met bloed geven in een tijd dat het onmiddellijk toegediend werd aan de patient die het nodig had en dat hij zelf dan een borreltje!! kreeg en in de auto naar huis reed.
Een halve liter bloed minder en dan een borreltje dat waren nog eens tijden!
Hij beweerde gestopt te zijn met bloed geven toen het borreltje vervangen werd door koffie.

Ook de dietiste is bij Peter langs geweest en had zinnige adviezen en is in het vervolg ook telefonisch te raadplegen.

Ik mis mijn maatje erg maar het is een goed idee geweest om hem in het ziekenhuis, riant in bed liggend, het defilé van artsen en anderen te laten afnemen.

Om 14.00 is de scan en Peter wilde graag dat ik erbij was dus ik ga er zo naar toe.

Tineke:

Peter belde me net wakker.
De omgekeerde wereld, ik kon niet eerder dan om half vijf vannacht de rust vinden om te slapen.
Peet had goed geslapen en geen pijn gehad.
Ontbeten met beschuitje en een boterham.
De pijnartsen waren net langs geweest en hem gevraagd, eenmaal thuis, regelmatig bij hun langs te komen.


Tineke met Peter aan de telefoon en tegelijkertijd bloggend:

Inmiddels gedouched maar ook misselijk nu.
Via de telefoon ontspannings/ademhalingsoefeningen geprobeerd.

Tineke:

Na een ontbijt in de zon op het gras in ons klein paradijsje gaan we, zoals altijd, nèt te laat naar het AVL.

Daar aangekomen worden we door een gastvrouw opgevangen en begeleid naar de afdeling en Peter komt op afdeling (etage) 6 A kamer 6 te liggen.
Peter snel in bed, het ontbijt is er gelukkig in gebleven.

De verpleegkundige wil zaken weten en de zaalarts komt vragen stellen.

Maar ervaren als wij inmiddels zijn vertellen wij ook onze verwachtingen en zetten met name de zaalarts meteen aan het werk.

Er wordt bloed afgenomen maar dat hebben we donderdag al laten doen, toch moet het nog een keer in verband met de waarschijnlijke bloedtransfusie want het is duidelijk dat Peter bloedarmoede heeft.
De bloeddruk is laag.

Er wordt een bekkenfoto gemaakt.

Wij willen graag de pijnarts, dietist, KNO arts en radioloog spreken.
De pijnarts is er snel en Peter gaat met morfine pleisters beginnen, dit zou minder bijwerkingen zoals misselijkheid en slaperigheid geven, en is comfortabeler in gebruik.
Wanneer het niet goed werkt mag Peter morfine per injectie hebben.
Peter, die blij is dat hij momenteel geen pijn heeft maar de dufheid en slaperigheid zat is, durft het aan het te proberen.

De zaalarts is heel daadkrachtig en komt aan het eind van de middag vertellen dat morgen de scan gebeurt en de KNO arts komt.

Misschien morgen bloedtransfusie en anders woensdag.
Niet eerder dat woensdag naar huis dus.

Peter sliep veel en als hij niet sliep lag hij stiekem te luisteren naar de gesprekken van zijn 92 jarige buurman die zeer knorrig was tegen zijn bezoek dat hij nog niet naar huis kon.
Peters lol in het observeren van mensen is er ook bij morfinegebruik.

Peter bracht me naar de lift en belde me om 20.30 dat hij ging slapen.

Het gaat weer ietsje beter.
Maandag ga ik voor een opname naar het ziekenhuis. Om elf uur. De intentie is een korte dagopname om in een keer een aantal zaken te onderzoeken en eventueel kort te sluiten. Bijv. bloed prikken levert laag HB op, zo mogelijk meteen behandelen met transfusie? En dergelijke. Ik ben erg opgelucht dat dit vooruitzicht er nu ligt